Waarom we bij De Correspondent met de VAR gaan vergaderen*
*bij wijze van spreken dan
Ik zit al een tijdje te zinnen op een goed moment om ergens op straat, in de supermarkt, thuis of op werk het gebaar van de videoassistentscheidsrechter (VAR) te maken.
Iemand dringt voor als een nieuwe kassa opeens opengaat: VAR.
Kind ruimt LEGO-blokjes niet op maar ontkent de rommel gemaakt te hebben: VAR.
Vergadering begint met concreet probleem en eindigt met filosofische discussie: VAR.
Echtelijke ruz... verschil van inzicht: VAR.
De mogelijkheden van de VAR zijn, kortom, nog lang niet uitgeput. Het hielp Wesley en Yolanthe ook. Na bestudering van de beelden bleek dat hun relatie niet echt uit was.
Kortom: allemaal goede redenen voor een spoedig stuk over de VAR.
De wattagemeter en het wielrennen
Volgende week bespreek ik Het maakbare uur, het boek van journalist Jurgen van Teeffelen over de werelduurrecordpoging van wielrenner Dion Beukeboom, en de wetenschap die daarachter zat en had kunnen zitten. Ik kan alvast verklappen dat het een goed boek is.
In een terzijde behandelt Van Teeffelen de veelgehoorde klacht dat wielrennen saai zou zijn geworden – en dat dit zou komen doordat renners te behoudend rijden, omdat ze steeds zouden checken of ze niet te hard rijden door op hun wattagemeters te kijken. Ze nemen ‘de glorieuze onzekerheid van de sport’ weg, aldus de baas van de Tour de France.
Een dergelijke klacht is niet beperkt tot het wielrennen. Kennis en technologie zouden sporten saaier maken. In het voetbal hoor je vaak dat verdedigende speelwijzen domineren omdat trainers te veel invloed hebben. In het honkbal zou data-analyse bepaalde tactieken doen uitsterven. In het basketbal zou spontaniteit uit het spel zijn verdwenen.
Hebben ze gelijk? Als zelfs de baas van de Tour de France zijn buitengewone claim niet staaft met buitengewoon bewijs, heb ik mijn vraagtekens. Maar zelfs als het niet klopt, dan nog kan dit wel de beleving van de kijker zijn. Probeer een Touretappe en een honkbalwedstrijd maar eens uit te kijken – dat lukt nauwelijks, wat weer songwriters inspireert:
De vraag is wat je eraan kunt doen. Niet meer nadenken over het spel? ‘Je kunt analyse, kennis, en wetenschap de schuld geven’, schreef honkbalhistoricus John Thorn over de saaiheid van het spel, ‘maar drie hoeraatjes voor stompzinnigheid gaat ook weer te ver.’
Dat kennis het honkbal verandert, lijkt zeker. Dat kennis het wielrennen verandert veel minder. Wielrenners hebben geen wattagemeters nodig om te weten hoe diep ze kunnen gaan, zeggen de mensen die Van Teeffelen spreekt. Het saaier worden van de koers ligt waarschijnlijk aan iets anders: aan de steeds kleiner wordende niveauverschillen tussen renners.
Een vroege aanval op een beklimming is sportieve zelfmoord
Als iedereen heel hard kan fietsen, zijn enorme tijdverschillen niet meer mogelijk, zegt wielercoach Jim van den Berg. En daardoor is een vroege, heroïsche aanval op een beklimming simpelweg sportieve zelfmoord – iets dat je ook zonder wattagemeter voelt.
Overigens: ik ben geen echte wielerfan of -volger, maar als scholier en student keek ik wel vaak naar de grote rondes. Ook in de jaren negentig of nul was de koers in mijn beleving vaak voorspelbaar; na de eerste bergetappe waren de krachtsverhouding al snel duidelijk. Misschien wel omdat er een of twee overduidelijk beste renners waren?
Als het klopt wat Van den Berg zegt – het doet denken aan de ‘paradox-of-skill’-theorie – dan zouden races juist spannender worden. Een beetje zoals de Giro d’Italia van vorig jaar, waar tot op het laatste drie serieuze kanshebbers op de overwinning waren. Wat de vraag opwerpt wat de oorzaak van het probleem dan wél is. Zou het kunnen dat wij kijkers anno 2019 sneller verveeld zijn dan tien, twintig jaar geleden?
Ik laat me graag corrigeren, adviseren, verbeteren door wie wil. Wie meer wil weten wat er gebeurt als atleten steeds beter worden: lees of kijk werk van de investeerder-denker Michael Mauboissin.
Lees-, kijk-, luistertips
- In Australië werd de communicatie tussen scheidsrechters onderling uitgezonden.
- Auteur ‘PR’ schreef op de Engelstalige site van Spielverlagerung een goed stuk over de waarde van simpele aanwijzingen voor spelers. Je kunt nog zoveel kennis hebben over tactiek, als coach moet je het uitvoerbaar maken. Noot: stukken op Spielverlagerung zijn niet altijd een feest voor de taalliefhebber, maar doorzetten loont.
- Het was de week van de verkiezingen, maar ook de week van de gefilmde voetbalhistogrammen. Totale punten, doelpunten, en uitgaven van clubs.
- Het onderwerp jeugdsport is momenteel aardig in de belangstelling. Tommy Wieringa schreef erover.
- Dit stuk van NRC-columnist Tom-Jan Meeus op Politico over de verkiezingen van deze week doet iets wat weinig Nederlandse verslaggeving doet: de binnenlandse politieke situatie van een afstandje bekijken.
- De serie Losers op Netflix. Mooier gemaakt dan dat de serie sterk is, maar er zitten prima afleveringen tussen over verliezers en sporters die tegenslag te verwerken kregen.
- Jahan Ganesh (volgtip) vindt het belangrijk dat je uitkomt voor je falen en legt in de Financial Times uit waarom.
- Kathryn Schulz is altijd de moeite van het lezen waard, ook als het over de boeken van haar vader gaat.
- Vijf minuten geweldig voetbal van Red Bull Salzburg.
- Ricky Gervais over Twitter, media, grappen, en politiek.