Foto’s bekijken van zonsondergangen op Mars werkt verslavend. Kijk maar.
Deze maand zag ik honderden keren de zon ondergaan op Mars. Ik kreeg er kippenvel van. Het blijft moeilijk je voor te stellen dat we onze warmtebron delen met andere planeten.
De zon zakt achter de horizon op Mars, een spookachtig einde van de dag. Die vreemde blauwe waas rond de laatste zonnestralen, de leegheid van de lucht, dat desolate landschap.
Het uiteinde van de robotarm die de camera vasthoudt (hieronder), lijkt zich verlangend naar de einder uit te strekken. Uit heimwee, zou je bijna denken. Heimwee naar de thuisplaneet.
Vreemder nog dan de koele blauwe zon, is de gedachte dat hij kennelijk ook gewoon ergens anders opkomt en ondergaat. In mij huist de domme maar diepgewortelde gedachte dat ze bij ons hoort, van ons is, voor óns schijnt. Het blijft moeilijk voorstelbaar dat wij onze warmtebron delen met andere planeten.
Maar daar hangt ze; een kleine verre ster in een buitenaardse lucht.
Tot een paar weken terug had ik nooit een zonsondergang op Mars bekeken. Maar toen kreeg ik via een nieuwsbrief de nieuwe foto’s van de InSight Mars Lander* in mijn mail, die de NASA begin deze maand vrijgaf. De zon achter Mars zien zakken bleek in mijn geval verslavend. Afgelopen week bekeek ik honderden avondlandschappen op de rode planeet, door de jaren heen vastgelegd door verschillende Marslanders.
Ik krijg kippenvel van die foto’s, van het idee dat wij op Mars niet alleen aan het meten en verkennen zijn, maar ook aan het kijken. Naar zonsondergangen.
Onder de foto’s van de Insight lander staat een citaat van een leidinggevende van de missie. ‘Nadat veel van onze hoofdtaken waren uitgevoerd, besloten we de zonsopgang en -ondergang vast te leggen, gezien vanaf een ander wereld.’
Het is geen toeval dat we die zonsondergang nu zien. Geen bijvangst van een belangrijke wetenschappelijke observatie, nee – als het werk gedaan is, vragen we de lander zijn oog op de horizon te richten zoals we dat zelf zouden doen na een lange werkdag op Mars (die 39 minuten langer duurt dan een etmaal op aarde).
Capture the sunrise. Zo menselijk, zo romantisch. Het verlangen onze blik op de verte te richten, met onze ogen op zoek naar het licht.
Ik zie de eerste kolonisten al voor me, starend naar de blauwe zonsondergang. Er zullen avonden zijn waarop ze blijven staren tot het donker opkomt en ze twee stippen aan de hemel zien verschijnen. Een kleine, een nog kleinere. De aarde en haar maan.
Misschien zullen ze, net als de robot nu, een arm uitstrekken naar waar de lucht het land raakt. Reiken naar die oude wereld vol hoogmoed en water en warmte. Een stip in de lucht boven de kale rode kou.
Meer lezen?
Komt een land bij de dokter
Michelle van TongerlooAls straatarts ziet Michelle van Tongerloo dagelijks hoe ingewikkeld helpen is geworden. In haar boek Komt een land bij de dokter laat ze zien hoe het beter kan.
