De Future Rules Football League (FRFL) – de experimentele voetbalcompetitie met alternatieve spelregels die ik mee hielp organiseren – kwam in april ten einde. Acht maanden lang hadden enkele onder-23-teams uit het westen van het land gespeeld met de selfpass, de intrap en de tijdstraf.

Die wedstrijden werden gemeten; spelers, trainers en scheidsrechters werden systematisch bevraagd over hun indrukken; en al die data werden geanalyseerd. Afgelopen week werden de uitkomsten gepresenteerd op de KNVB Campus in Zeist.

Ik schreef over de uitkomsten en een eventueel vervolg. Voor wie meer, zo niet alles wil weten: KNVB-onderzoekers Frederike Zwenk en Jan Verbeek schreven een analyse en een van die analyse.

Op bezoek bij voetbalhemel Groenen in Riel

Begin deze week was ik op bezoek bij de ouders van international Jackie Groenen, Jack Groenen en Lisette de Groot, om over de voetbalopleiding van hun beide dochters te praten (Merel is ook erg goed), en hun stimulerende rol daarin.

Duidelijk werd me dat Jack Groenen in en rondom Riel iets creëerde dat veel weg heeft van de voetbalhemel. Wie maar wilde voetballen in en om Riel – en Merel en Jackie hoorden daar vrijwel altijd bij – kon zeven dagen per week bij Jack terecht.

Jack Groenen voor het huis dat hij bouwt voor dochter Merel, in het Brabantse Riel.

Deels wist ik dit al, uit met Jackie en Jack twee jaar geleden, maar nu kwam ik nog meer te weten. Ik hoop dat ik het nog red om er tijdens het WK over te schrijven – afhankelijk van hoe Nederland het doet – en anders komt het verhaal later.

Domme kritiek op het vrouwenvoetbal, deel zoveel

Wat me opvalt bij het WK is de vele vreemde en domme kritiek die erop te horen is. Niet zozeer de kritiek op individuele spelers, dat is bij een WK voor mannen niet anders, maar wel op de sport – het vrouwenvoetbal – als geheel.

Regelmatig valt er te horen op op het WK, en hoe schraal dit bij het niveau van de mannen. Dit is op zichzelf al vreemd: zulke kritiek hoor je vrijwel alleen in het voetbal, terwijl in elke sport mannen in absolute zin beter presteren dan vrouwen.

Maar zelfs als je dat weet, zo merkt een criticus op, dan nog voelt hij bij het kijken naar vrouwenvoetbal een ongemak dat hij bij het kijken naar vrouwenhandbal of -hockey niet voelt. De vrouwenhandballers en -hockeyers zijn dus serieuzer te nemen dan de vrouwenvoetballers.

Dat gevoel begrijp ik wel. Vergeleken met sommige andere sporten is het vrouwenvoetbal inderdaad nog niet zo ver ontwikkeld. Dat verklaart dat gevoel voor een groot deel. Maar het is weinig zinvol om dat ongemak te benoemen – als je dat al per se moet doen – zonder de vrij simpele reden daarvoor te benoemen.

Die reden: voetbal voor vrouwen was decennialang in Nederland en in vele andere landen, wat de ontwikkeling van het vrouwenspel gigantisch heeft belemmerd. Pas sinds kort is voetbal voor meisjes een normale sportkeuze, en dus zal het nog jaren duren voordat het aanwezige talent even goed is benut als dat van de mannen.

Dat zal nog een hele klus worden. Want omdat de mannen het voetbal zo lang voor de mannen hebben behouden, blijft het mannenspel de maat der dingen voor de meeste voetbalkijkers (en dus ook sponsoren). Die zinloze vergelijkingen met het mannenvoetbal zullen dus nog jaren blijven komen, vrees ik.

Als voetbalclubs aan journalistiek doen

De dag na de Champions League-winst van Liverpool op Twitter een interview met de trainer van het tweede elftal van de Portugese club S.L. Benfica B. Die trainer vertelde dat zijn elftal vlak voor de finale had geoefend tegen Liverpool, waarbij Benfica B fungeerde als stand-in voor Liverpools tegenstander Tottenham Hotspur.

Ik verifieerde het verhaal bij Liverpools assistent-trainer Pepijn Lijnders en die bevestigde het. Het leek me een geweldig onderwerp voor een stuk. Maar een paar dagen later stuurde Lijnders me door dat de media-afdeling van Liverpool had gemaakt. Ze hadden hetzelfde idee gehad.

Beelden van de oefenwedstrijd tegen Benfica B waren parallel aan de beelden van de finale geplaatst, waardoor je kon zien hoe de oefenwedstrijd voorbereidend was geweest op de finale. Nu zijn daar nog wel wat vragen over te stellen, want dat de oefenwedstrijd lijkt op de uiteindelijke wedstrijd is ergens nogal onvermijdelijk, en is geen bewijs van een geniaal masterplan.

Lees-, kijk- en luistertips

  1. Malcolm Gladwells Revisionist History is van start met over de zin en onzin van toelatingstesten.
  2. The Ringer over Zion Williamson, het grootste basketbaltalent sinds jaren – zo lijkt het tenminste.
  3. Dit van William Langewiesche over vlucht MH370 is de moeite.
  4. Alex Hutchinson over de fysiologische legende Oskar Svendsen, de wielrenner met de hoogste VO2max-waarde ooit gemeten. (VO2max is een maat voor zuurstofopname.) Waarom werd hij geen wereldtopper?