Na een fout ben je nog niet meteen corrupt, al denken journalisten soms van wel

Luisteraars! Je kent ze wel: van die figuren die gewoon niet deugen. Denk aan Henry Keizer, oud-voorzitter van de VVD, die zijn mond vol had van ‘integriteit’ maar ondertussen zichzelf verrijkte met de verzekeringspremies van ouden van dagen. Of denk aan Diederik Stapel, de zogenaamde topwetenschapper die zijn onderzoeksresultaten uit zijn duim zoog.

‘Why is this lying bastard lying to me?’, moet je jezelf volgens de vooraanstaande Britse correspondent Louis Heren (1919-1995) voortdurend afvragen. En inderdaad: soms leidt deze houding tot belangrijke onthullingen, zoals de affaire rondom Henry Keizer in 2017 wel liet zien (geweldig werk van het journalistieke platform Follow the Money).

Toch kan het ook gebeuren dat mensen gewoon fouten maken. Dat ze goede intenties hebben en vervolgens de mist ingaan. Sterker nog, dit komt waarschijnlijk vaker voor dan dat iemand moedwillig de boel flest. Maar hebben journalisten daar wel genoeg oog voor?

In deze aflevering bespreken Jesse en ik (Rutger) ons vermoeden dat wij journalisten – ja, dit geldt ook voor De Correspondent– te snel twijfelen aan de integriteit van mensen. En dat we hier regelmatig grote schade mee aanrichten. Hoe goed onze intenties ook zijn.