Tip: een stijlvol fotoboek vol kordate ouderen

Vastberaden, met een fermer tred dan haar kromme rug doet vermoeden, beweegt een oude dame zich door de drukke straten van Dublin. De zon schijnt en geeft haar een coupe van goud. Ze loopt haar vaste rondje, het gewicht van het leven zwaar op haar schouders. Ze is alleen, maar oogt niet eenzaam.

Ze kan nog goed voor zichzelf zorgen en dat wil ze laten zien ook. Met een net krulspeldenkapsel, een knalgele jas met bijpassende boodschappentas. Zo hoort het. Zo doet zij het elke dag.

En haar felgele jas trekt zijn aandacht, elke dag weer. Hij kent haar niet maar herkent haar wel. Deze vastberaden, goed geklede, oude dame. Hij geniet van wat hij ziet. Haar kordate houding, haar tijdloos smaakvolle kleding. Dit is nog eens oud worden.

Hij wil het tafereel vastleggen zonder het te verstoren. Het is op straat, maar hij wil geen "klassieke" straatfoto’s maken. Geen stedelijke hectiek, niet stiekem fotograferen vanaf heuphoogte, niet zwart-wit, niet focussen op vervreemdende taferelen door samenkomst van toevalligheden, geen gekke voorkomens en rariteiten.

Het is dat straatleven waarin hij haar juist wil isoleren

Het gaat hem niet om haar gerimpelde gezicht; het cliché dat daarin haar hele leven te lezen zou zijn. Het gaat hem ook niet om de interactie met haar omgeving, waar straatfotografie juist meestal wel om draait. Het is dat straatleven waarin hij haar juist wil isoleren.

Een foto kan niet laten zien wie iemand is, enkel hoe de fotograaf iemand ziet.

Dus: geen context, geen andere mensen, geen lucht, geen horizon. Wel: bewondering. Onopgemerkt gaat hij dicht bij haar staan, op zijn tenen. En door haar kromme rug kan hij haar fotograferen in dezelfde hoek waarin zij naar de straat kijkt. De lijnen op de grond worden op de foto grafische vlakken op de achtergrond.

En zo, in het begin zelfs zonder dat hij het doorheeft, ontstaat de fotoserie van ouderen die de Ierse fotograaf Eamonn Doyle in de straten van Dublin fotografeert. Onbewust, ongeforceerd, steeds op dezelfde manier. Puur omdat hij erdoor is gefascineerd. En met veel gevoel voor kleur, textuur en compositie. Zijn foto’s zijn zo strak, helder en grafisch van compositie dat ze bijna aanvoelen als modefoto’s. Van stijlvolle bejaarden.

Een selectie van zijn serie bundelde hij in het fotoboek getiteld i, dat hij uitgaf in eigen beheer. De vormgeving is simpel, de druk is haarscherp, de kleuren zijn prachtig. Het is volledig zonder tekst of uitleg. Naar mijn idee vaak een tekortkoming, maar dit is een uitzondering. Het is wat het is, en hier is dat juist de kracht ervan.

Iedereen kan deze bejaarden elke dag kordaat over straat zien lopen. Dan nog zie je ze (waarschijnlijk) niet zoals Eamonn Doyle ze fotografeert. Het gaat niet om wát hij ziet, maar hóe hij het ziet en ons laat zien.

Helaas was het fotoboek binnen enkele weken al uitverkocht. Misschien komt er nog wel een herdruk.