Een allemansvriend in een tijd die bijna geen allemansvrienden meer kent
Hoe noem je het omgekeerde, of zoiets, van antropomorfisme?
Toen ik een paar weekenden geleden op een festival was, zag ik een volwassen man voorbijkomen met een hoorn op zijn hoofd en paarse en blauwe glitters op zijn gezicht. Het was een wonderlijk gezicht, deze spierbundel in een eenhoornoutfit, een godenzoon verkleed als unicorn.
Hij was niet eens de enige eenhoorn die er rondliep. Zo spotte ik onder meer eenhoornzwembanden, eenhoorn-T-shirts, en eenhoorncupholders. En ook in de niet-festival-wereld wemelt het van de eenhoorns – denk aan de eenhoorn als queersymbool, de unicorn als start-up met een waarde van 1 miljard dollar of meer, of de eenhoorn in de getrademarkte Unicorn Frappuccino van Starbucks.
De eenhoorn is een trend – dat is al een paar jaar zo, ik weet het. En dat heeft iets paradoxaals, want als de eenhoorn ergens om bekendstaat, dan is het juist zijn zeldzaamheid. Al in de zesde eeuw voor Christus gold de eenhoorn als een dier dat zich niet graag liet zien, en nog lastiger liet vangen, en dat is eigenlijk altijd zo gebleven.
Dus wat zegt het over deze tijd dat die ooit zo zeldzame eenhoorn, nu juist overal is? Daarover schreef ik dit verhaal.
De jacht op de eenhoorn
Tijdens het schrijven las ik over de Unicorn Tapestries, een reeks van zes tapijten (en een zevende fragment) uit de zestiende eeuw, waarin een eenhoorn wordt opgejaagd, gevangen, sterft, en uiteindelijk herrijst. Tot aan de Franse Revolutie hingen deze tapijten in een Frans kasteel en inmiddels zijn ze te bewonderen in The Met Cloisters, een afdeling van het Metropolitan Museum, op het noordelijke puntje van Manhattan.
De tapijten zijn prachtig; ze zijn ook een mysterie. Wie ze gemaakt heeft, en voor welke opdrachtgever, is na eindeloos onderzoek nog altijd niet duidelijk, net zomin als hun precieze betekenis. Staat de eenhoorn symbool voor Jezus? Of voor een gewone sterveling die wordt opgejaagd door zijn liefde voor een vrouw, en die pas kan rusten wanneer die vrouw hem accepteert? Is de vertelling religieus of seculier? Of allebei?
Dat mysterieuze en dat ongrijpbare zijn toepasselijk, want de eenhoorn is misschien wel een van de meest ongrijpbare wezens die de mens ooit heeft bedacht.
Lezend over deze tapijten, en scrollend door afbeeldingen ervan, was ik even geneigd op jacht te gaan naar een betaalbaar retourtje New York. Pixels zijn niet genoeg, dacht ik; ik wilde dit mooie, mysterieuze werk in het echt bewonderen. Maar ja – CO2-uitstoot, klimaatverandering, vliegschaamte; voorlopig zal ik het met pixels moeten stellen.
Nieuwe afleveringen van De tweede
Wel vertrek ik na vandaag voor een paar weken richting Frankrijk. Met de auto. Twee kinderen op de achterbank, luistersprookjes op de radio, en hopen op weinig file.
En over die achterbank gesproken: sinds mijn vorige schrijven zijn ook de tweede, derde, vierde en vijfde aflevering van onze podcastserie De tweede gepubliceerd.
Jair Stein en ik namen ontroerende en vaak ook heftige verhalen op over ouderschap en geluk (aflevering 2: stilte voor de storm ); over wat ruzie in een gezin met je kan doen (aflevering 3: oorlog ); over leren overleven in een gezin door bij je oudere zus af te kijken hoe het niet moet (aflevering 4: het anti-voorbeeld ); en over de vraag, zinloos maar ook onvermijdelijk, wie er in een gezin het best van afkomt (aflevering 5: de eerste, de beste ).
Als je nog niet hebt geluisterd, doe het dan vooral – ze zijn mooi geworden.
Tot de volgende,
Lynn.