Waarom steken eeuwenoude rassentheorieën weer de kop op?
Vorige week sprak ik Angela Saini, een Britse wetenschapsjournalist. Een paar jaar terug las ik haar boek Inferior, over het onderzoek naar de verschillen tussen mannen en vrouwen. Daar was ik erg van onder de indruk en ik gebruikte het voor een column over een controversiële memo van een Google-medewerker.
Extra blij was ik dan ook toen ik hoorde dat er dit jaar een nieuw boek van Saini uitkwam: Superior. In mei lag het in de boekwinkels en intussen is het ook in het Nederlands verkrijgbaar (Superieur).
Superieur gaat over rassenwetenschap. Ooit was het helemaal en vogue om de verschillen tussen ‘rassen’ te bestuderen, maar na de Tweede Wereldoorlog raakte het – op zijn zachtst gezegd – uit de mode. Niet alleen werd het immoreel gevonden, ook haalden bevindingen uit de genetica de ideeën in. Ras bestaat, biologisch gezien, niet.
Toch, schrijft Saini, maakt de rassenwetenschap op dit moment een comeback. Of het nu in Polen, Frankrijk of de Verenigde Staten is: er wordt weer gerept over de inferioriteit van bepaalde bevolkingsgroepen en de superioriteit van andere. En de rassenwetenschap – hoe vaak ook is gebleken dat de ideeën nonsens zijn – kan als ‘wetenschappelijke’ basis dienen voor gevaarlijke ideeën.
Wie waren de rassenwetenschappers? Wie zijn het nu? En waarom is het belangrijk om een boek te lezen over een wetenschap die overduidelijk niet klopt?
Voor de liefhebbers: we publiceren ook de hele band van het gesprek. Dit is in het Engels en bevat meer details en vragen dan de Nederlandstalige geschreven versie. Beide vind je in het artikel (en de podcast staat ook in het podcastkanaal van De Correspondent).
The Correspondent
Dan het grote nieuws, althans op onze redactie, van deze week: The Correspondent staat online! Onze Engelstalige uitbreiding is dan eindelijk een feit.
Ik had de nieuwe correspondenten al eerder ontmoet toen ze in Nederland waren, maar deze week leerde ik hun pen voor het eerst kennen. En ik was onder de indruk.
Door het stuk van ‘Othering correspondent’ OluTimehin Adegbeye kijk ik nooit meer hetzelfde naar een openbaar toilet.
Van Irene Caselli leerde ik hoe belangrijk de eerste duizend dagen van je leven zijn.
Tanmoy Goswami beschrijft hoe zijn depressies hem lieten zien dat we anders moeten gaan praten over geestelijke gezondheid.
En Eric Holthaus laat zien dat klimaatverandering niet alleen over natuurkunde gaat, maar over hoe we met elkaar omgaan.
Als Correspondentlid heb je toegang tot alle artikelen van The Correspondent, dus ga er vooral eens grasduinen.
En speaking of The Correspondent, daar heb ik nog een leuk nieuwtje over. Maar dat komt volgende week!
Tot slot...
...deed het interview met Saini me denken aan een column van statisticus Casper Albers. ‘Er zijn aardig wat prima statistici die, voordat ze zich met statistiek bezighielden, nobele beroepen zoals bierbrouwer of verpleegster uitoefenden’, schrijft hij. ‘Er zijn echter ook verrassend veel statistici met een donkerbruin verleden en laten dat nou net de statistici zijn die de grootste bijdragen aan het vak hebben gebracht.’