Wat maakt jou hoopvol over kunstmatige intelligentie?
‘Je bent ge-redpilled’, zei collega Maurits Martijn vorig jaar tegen me. We waren samen op de Smart City Expo in Barcelona. Het bleek het wereldkampioenschap bullshitbingo. De quadruple helix, dat werk.
‘Ik ben ge-watted?’ vroeg ik. Maurits legde me de scène uit The Matrix uit waarin de hoofdrolspeler Neo de keuze krijgt tussen een blauwe en een rode pil. Neemt hij de blauwe, dan leeft hij rustig – maar onwetend – door; neemt hij de rode, dan zal hij de ware wereld zien, het verrotte systeem waarin hij leeft.
Nu heb ik altijd een optimistisch – sommigen zullen het naïef noemen – wereldbeeld gehad (misschien was ik daarom die Matrix-pillen helemaal vergeten). Als mensen nare dingen deden, was het vooral omdat ze prutsers waren. Ze bedoelden het wel goed. Iets met deugen en zo.
Maar werken in de journalistiek stelt zo’n wereldbeeld op de proef. Vorig jaar dook ik voor mijn boek in de praktijken van de tabaksindustrie. In Golden Holocaust van historicus Robert Proctor las ik hoe tabaksfabrikanten decennialang rokers voorlogen over de gevolgen van sigaretten. Voor eigen gewin waren ze bereid om over lijken te gaan.
Ik was wel vaker geraakt door dingen waar ik over schreef, maar nog nooit zo fysiek. Ik werd er letterlijk misselijk van.
De trucs van de tabaksindustrie, las ik in Merchants of Doubt van historici Naomi Oreskes en Erik Conway, werden later gebruikt door de fossiele industrie om klimaatverandering te ontkennen. En nu, in Barcelona, hoorde ik over bedrijven die misbruik maakten van burgers.
Neem Sidewalk Toronto, een project waar Google – ahum, Alphabet – een wijk wilde bouwen ‘from the internet up’. Na grote beloftes over privacy, bleek het bedrijf zich toch niet aan de afspraken te houden.
Ann Cavoukian, een voorname privacydeskundige, besloot om deze reden op te stappen als adviseur van het project. ‘Ik had me voorgesteld dat we een smart city met privacy zouden bouwen’, schreef ze in haar afscheidsbrief, ‘niet een smart city met surveillance.’
Hoop
Ook wat betreft kunstmatige intelligentie is er genoeg om cynisch van te worden. China zet gezichtsherkenning in tegen de Oeigoeren. Google werkt mee aan de ontwikkeling van autonome wapens. En bedrijven zetten bullshit-AI-systemen in om de juiste sollicitant te selecteren.
Ik vind het belangrijk om over zulke zaken te schrijven, maar ik word er ook weleens moedeloos van. En ik ben bang jullie ook. Daarom wil ik het voor de verandering eens hebben over wat er wél goed gaat op het gebied van kunstmatige intelligentie. Zaken waar je niet cynisch, maar hoopvol van wordt.
Ik wil het voor de verandering eens hebben over wat er wél goed gaat op het gebied van kunstmatige intelligentie
Zo word ik hoopvol van alle interessante mensen die ik de afgelopen maanden heb gesproken. Van hen leerde ik telkens weer wat nieuws en ik werd aangestoken door hun enthousiasme. Gaël Varoquaux, bijvoorbeeld, een van de grondleggers van scikit-learn, een toegankelijke machine learning toolbox. Hij werkte aan ‘data science for the many, not the mighty’.
Ook word ik hoopvol van de aandacht die er uitgaat naar ethiek en kunstmatige intelligentie, bijvoorbeeld bij de Europese Unie en op de universiteit van Oxford. De cynicus in mij denkt meteen ‘lippendienst!’. Maar toch, laten we hopen dat we menselijkere technologie krijgen nu filosofen zich ermee gaan bemoeien.
Tot slot zijn er mooie voorbeelden van AI. Neem Zipline, een start-up die met drones bloed aflevert bij ziekenhuizen in Oost-Afrika. Daarmee redden ze regelmatig levens. Zulke technologie geeft niet alleen hoop, het is ook gewoon vet.
En jij?
Ik wil een hoopvol stuk maken over kunstmatige intelligentie. Samen met jullie. Daarom aan jou de vraag: Waar word jij hoopvol van als het gaat over kunstmatige intelligentie?
Heel fijn als je in de bijdragen onder deze nieuwsbrief wilt reageren, dan kan iedereen meegenieten. Maar ben je geen lid of heb je liever een-op-een contact, dan kun je natuurlijk ook mailen (sanne@decorrespondent.nl).
Over een paar weken vat ik jullie reacties samen. Ik kijk uit naar je ideeën, alvast veel dank!
Tot slot...
...een geweldig middel tegen cynisme: Bob Ross. Deze video kwam ik tegen in de nieuwsbrief van collega Tamar Stelling. Voor een gegarandeerde glimlach (en een steen die Harold heet).
