Beste,
2019 was het jaar dat ik met mijn man settelde in Nigeria, het jaar dat ik leerde samenwerken met journalisten van verschillende continenten, en het jaar dat ik in mijn vrije tijd de most valuable player van mijn flag football league in Lagos werd.
Het was het jaar dat ik volop nieuwe dingen ontdekte in de grootste stad van Afrika. Een boom bijvoorbeeld, een groente, de meest hilarische, atypische Afrobeats artiest. Een taal ook, een drankje, en een te gekke Instagram-account. Maar ook een korte verhalenbundel, een film, een podcast.
Ik tekende mijn vijftien ontdekkingen voor jullie op in dit eindejaarsstuk.
Dit zijn de mensen achter de ‘migratiestroom’
Ik ben de tel al maanden terug kwijtgeraakt. Ik sprak er tientallen, honderden misschien wel. Mensen wiens leven wordt bepaald door migratie naar Europa. Die mensen zijn in Europa vaak in het nieuws, maar dan niet als mens, maar als ‘stroom’ of ‘crisis’.
Ik wilde daar dit jaar verandering in brengen – door verhalen te vertellen over de mensen achter die nieuwsberichten.
Nu het jaar ten einde loopt besloot ik de serie portretten die ik maakte te bundelen. Want elk van deze mensen leerde me iets over migratie. Hoe belangrijk de druk van familie is bijvoorbeeld, hoe blind de hoop dat het in Europa beter zal zijn, en hoe kwetsbaar blinde hoop is voor uitbuiting.
En zo leerde ik dankzij de mensen die hun levensverhaal met mij (en jullie) deelden, veel beter begrijpen dat de Europese blik op migratie niet de enige is. En waar het misgaat als je de blik van de vertrekkers negeert. In dit artikel deel ik de lessen van negen migranten.
De nasleep van de migratiespaghetti
In de vorige nieuwsbrieven vertelde ik jullie uitgebreid over het project dat ik met Ajibola Amzat en Giacomo Zandonini begon, over Europees migratiegeld in Nigeria. De ‘migratiespaghetti’ zijn we het gaan noemen.
We haalden er NRC mee, kregen een uitgebreide reactie van de Europese Rekenkamer, werden de beste journalistiek van 2019 genoemd door een heel hoge baas van de VN-organisatie voor Vluchtelingen (UNHCR). En als klap op de vuurpijl zijn we uitgenodigd in het Europees Parlement.
De discussies onder de verhalen (zowel in het Nederlands als in het Engels) waren overigens zeer de moeite waard. Zo sprak de migratiemedewerker van de Nederlandse ambassade in Abuja mee, een onderzoeker van Statewatch , en het Hoofd Migratie Dialoog van de intergouvernementele denktank ICMPD.
En de metafoor van de spaghetti inspireerde jullie tot vrij hilarische bijdragen: van ‘now I know again why I prefer macaroni before spaghetti ;-)’ tot ‘I will probably never be able to eat spaghetti again without thinking about the complexity of migration funding. Which is a good thing!’
Tot slot...
... is het natuurlijk een mooi moment in het jaar om een abonnement op De Correspondent te nemen of cadeau te doen! Dat kost slechts 70 euro voor een jaar, of 7 euro in de maand. Onze leden maken onze onafhankelijke journalistiek mogelijk, dus sluit je aan!
Alvast gelukkig nieuwjaar en tot in 2020!
Dit verhaal heb je gratis gelezen, maar het maken van dit verhaal kost tijd en geld. Steun ons en maak meer verhalen mogelijk voorbij de waan van de dag.
Al vanaf het begin worden we gefinancierd door onze leden en zijn we volledig advertentievrij en onafhankelijk. We maken diepgravende, verbindende en optimistische verhalen die inzicht geven in hoe de wereld werkt. Zodat je niet alleen begrijpt wat er gebeurt, maar ook waarom het gebeurt.
Juist nu in tijden van toenemende onzekerheid en wantrouwen is er grote behoefte aan verhalen die voorbij de waan van de dag gaan. Verhalen die verdieping en verbinding brengen. Verhalen niet gericht op het sensationele, maar op het fundamentele. Dankzij onze leden kunnen wij verhalen blijven maken voor zoveel mogelijk mensen. Word ook lid!