Fairtradekoffie drinken maar wel drugs doen? Met dit online optreden houdt Sadettin Kirmiziyüz hipsters (en zichzelf) een spiegel voor

Waarom zouden we juist nu creatief moeten zijn? vraagt Nick Cave zich af op de website The Red Hand Files. Zijn eerste reactie op de coronamaatregelen was een waslijst aan nieuwe plannen – een isolation album, een coronadagboek, een apocalyptisch filmscript. Maar al snel drong de vraag zich op of productiviteit het beste antwoord is op deze crisis.

Want kunst maken betekent je afsluiten. De tunnel in om tot de grootste concentratie te komen. En dat, concludeert Nick Cave, is precies wat hij niet wil in deze tijd. Liever kijkt hij om zich heen, grijpt hij de mogelijkheid aan to reflect on exactly what our function is — what we, as artists, are for.

Een paar uur nadat ik de brief las, sprak ik de veelgeprezen theatermaker Sadettin Kirmiziyüz om over zijn voorstelling Dope te praten, die na de première nog twee keer speelde en misschien wel nooit hernomen wordt. In zijn reactie op dat verlies hoorde ik een echo van de brief.

Ja, hij vindt het droevig dat zijn laatste voorstelling zo’n kort leven had, maar deze tijd vraagt nu om iets anders. Wat precies weet niemand nog, tot die tijd werkt Sadettin – door recensenten ook wel ‘meesterverteller’ genoemd – in de tuin.

Soms mist hij het podium, soms duikt hij nog even in de tekst die hij nu niet meer speelt. Ons gesprek sloot hij af met vijf minuten op de binnenbühne. Een deel uit zijn monoloog over zijn worsteling met drugsgebruik – rechtstreeks vanuit de huiskamer. Om daarna weer door te gaan met scheppen en planten.

Meer theater?