In de film Anni Felici kan de jeugd heel wat onzin verdragen
De nieuwe Italiaanse film Anni Felici van regisseur Daniele Luchetti, die zich afspeelt in kunstenaarskringen in de jaren zeventig, is opvallend lichtvoetig. Geen cynisch beeld van hypocriete kunstenaars die hun mooie praatjes nooit waar kunnen maken, maar een vrolijk stemmende ode aan de jeugd. Een aanrader.
Dario en zijn broertje, beiden in wijde spijkerbroekjes en met bloempotkapsels, worden de straten van Rome opgestuurd. Hun vader, de kunstenaar Guido, wil ze even niet in zijn atelier: hij is te druk met een van zijn naaktmodellen. Zeg het maar niet tegen jullie moeder, drukt hij zijn zoontjes op het hart als ze weer terug zijn.
Het is 1974 en Guido is behalve een cliché van een narcistische performancekunstenaar een dwangmatige vreemdganger. Zijn vrouw Serena, de moeder van zijn kinderen, adoreert hem maar begint onraad te ruiken. Als hij na een van zijn mislukte performances gefrustreerd tegen haar begint te schreeuwen vertrekt ze op eigen initiatief naar Frankrijk met de jongens, om in een feministische enclave haar waardigheid te hervinden.
Dario, filmmaker in de dop, registreert het vrouwenfestijn met zijn nieuwe camera. Niets ontgaat hem, ook niet de aanwijzingen dat zijn moeder de vrije liefde ontdekt en het aanlegt met een van de vrouwen uit het kamp.
Die subtiel in de film verweven wording van een filmmaker, verklaart waarom regisseur Daniele Luchetti ons in Anni Felici (‘Gelukkige jaren’) meeneemt naar het Italië van de jaren zeventig. Hier lijkt een autobiografisch verhaal verteld te worden.
Luchetti laat zien dat ze te koop lopen met praatjes over vrijheid die ze niet waar kunnen maken, maar blijft teder en vergevingsgezind in zijn portrettering
Hoewel zijn ouders er tot Dario’s woede nogal een puinhoop van maken, wordt geen eenzijdig cynisch of spottend beeld geschetst van de hoofdpersonen en hun rammelende vrije moraal. Luchetti laat zien dat ze te koop lopen met praatjes over vrijheid die ze niet waar kunnen maken, hij laat ons lachen om hun hypocrisie, maar blijft teder en vergevingsgezind in de portrettering van deze onbeholpen figuren en hun verwarrende tijdperk.
De jaren zeventig zijn zonnig en kleurrijk in Luchetti’s lens, er wordt met verf gesmeten, naakt gedanst, gegeten in zonnige tuinen, aan druipende ijsjes gelikt en veel gesekst. Tussen Serena en Guido woedt een pijnlijke strijd die onherstelbare gaten slaat in het gezin, en toch blijft de toon van de film lichtvoetig.
Het drama wordt op cruciale momenten gerelativeerd door de twee jongetjes voor wie, tussen alle egobotsingen door, gewoon gezorgd moet worden. Dat gebeurt met wat ruwe, onhandige, maar ruimschootse liefde. De nadruk ligt op het kinderperspectief, de kinderherinnering waarin die rommelige tijd ligt opgeborgen als vrolijke, sensuele episodes, als gelukkige momenten.
We wisten het toen misschien niet, zegt Dario tegen het einde, maar dit waren de anni felici. De film is een vrolijk stemmende ode aan een jeugd en wat die allemaal wel niet aan onzin kan verdragen zonder donker te worden.
Anni Felici draait nu in de bioscoop.
Komt een land bij de dokter
Michelle van TongerlooAls straatarts ziet Michelle van Tongerloo dagelijks hoe ingewikkeld helpen is geworden. In haar boek Komt een land bij de dokter laat ze zien hoe het beter kan.
