/dc-useruploads-images/a3628f5b605a44e88bb1a5f95682d33d.png)
Dario en zijn broertje, beiden in wijde spijkerbroekjes en met bloempotkapsels, worden de straten van Rome opgestuurd. Hun vader, de kunstenaar Guido, wil ze even niet in zijn atelier: hij is te druk met een van zijn naaktmodellen. Zeg het maar niet tegen jullie moeder, drukt hij zijn zoontjes op het hart als ze weer terug zijn.
Het is 1974 en Guido is behalve een cliché van een narcistische performancekunstenaar een dwangmatige vreemdganger. Zijn vrouw Serena, de moeder van zijn kinderen, adoreert hem maar begint onraad te ruiken. Als hij na een van zijn mislukte performances gefrustreerd tegen haar begint te schreeuwen vertrekt ze op eigen initiatief naar Frankrijk met de jongens, om in een feministische enclave haar waardigheid te hervinden.
Dario, filmmaker in de dop, registreert het vrouwenfestijn met zijn nieuwe camera. Niets ontgaat hem, ook niet de aanwijzingen dat zijn moeder de vrije liefde ontdekt en het aanlegt met een van de vrouwen uit het kamp.
Die subtiel in de film verweven wording van een filmmaker, verklaart waarom regisseur Daniele Luchetti ons in Anni Felici (‘Gelukkige jaren’) meeneemt naar het Italië van de jaren zeventig. Hier lijkt een autobiografisch verhaal verteld te worden.
Luchetti laat zien dat ze te koop lopen met praatjes over vrijheid die ze niet waar kunnen maken, maar blijft teder en vergevingsgezind in zijn portrettering
Hoewel zijn ouders er tot Dario’s woede nogal een puinhoop van maken, wordt geen eenzijdig cynisch of spottend beeld geschetst van de hoofdpersonen en hun rammelende vrije moraal. Luchetti laat zien dat ze te koop lopen met praatjes over vrijheid die ze niet waar kunnen maken, hij laat ons lachen om hun hypocrisie, maar blijft teder en vergevingsgezind in de portrettering van deze onbeholpen figuren en hun verwarrende tijdperk.
De jaren zeventig zijn zonnig en kleurrijk in Luchetti’s lens, er wordt met verf gesmeten, naakt gedanst, gegeten in zonnige tuinen, aan druipende ijsjes gelikt en veel gesekst. Tussen Serena en Guido woedt een pijnlijke strijd die onherstelbare gaten slaat in het gezin, en toch blijft de toon van de film lichtvoetig.
Het drama wordt op cruciale momenten gerelativeerd door de twee jongetjes voor wie, tussen alle egobotsingen door, gewoon gezorgd moet worden. Dat gebeurt met wat ruwe, onhandige, maar ruimschootse liefde. De nadruk ligt op het kinderperspectief, de kinderherinnering waarin die rommelige tijd ligt opgeborgen als vrolijke, sensuele episodes, als gelukkige momenten.
We wisten het toen misschien niet, zegt Dario tegen het einde, maar dit waren de anni felici. De film is een vrolijk stemmende ode aan een jeugd en wat die allemaal wel niet aan onzin kan verdragen zonder donker te worden.
Anni Felici draait nu in de bioscoop.
Glamourthriller Tom à la ferme is overweldigend en over het randje
Tom a la ferme, de nieuwe glamourthriller van de jonge regisseur Xavier Dolan, is een feest om naar te kijken. Dolan, die zelf de kostuums ontwierp en de hoofdrol voor zijn rekening nam, weet de grens tussen kunst en kitsch op een prikkelende manier te bevragen. En te overschrijden.
Dit verhaal heb je gratis gelezen, maar het maken van dit verhaal kost tijd en geld. Steun ons en maak meer verhalen mogelijk voorbij de waan van de dag.
Al vanaf het begin worden we gefinancierd door onze leden en zijn we volledig advertentievrij en onafhankelijk. We maken diepgravende, verbindende en optimistische verhalen die inzicht geven in hoe de wereld werkt. Zodat je niet alleen begrijpt wat er gebeurt, maar ook waarom het gebeurt.
Juist nu in tijden van toenemende onzekerheid en wantrouwen is er grote behoefte aan verhalen die voorbij de waan van de dag gaan. Verhalen die verdieping en verbinding brengen. Verhalen niet gericht op het sensationele, maar op het fundamentele. Dankzij onze leden kunnen wij verhalen blijven maken voor zoveel mogelijk mensen. Word ook lid!
