De Britten gaan Europa nog missen. Niet om wat het is, maar om wat het niet is

Jos de Putter, vijf jaar lang eindverantwoordelijk voor tv-programma Tegenlicht van de VPRO, vertelde mij ooit dat wanneer ‘Europa’ het onderwerp van een aflevering was, of het woord ‘Europa’ genoemd werd in de aankondiging ervan, de kijkcijfers steevast 40 procent lager uitvielen dan gemiddeld.

Ook ik kan er dus van op aan dat de titel boven dit stukje heel wat clicks gaat kosten. ‘Europa’ in een kop is voor een columnist wat een slecht-weerbericht is voor een terrashouder: zeg maar dag tegen je bezoek.

'Europa' in een kop is voor een columnist wat een slecht-weerbericht is voor een terrashouder: zeg maar dag tegen je bezoek

Europa lééft niet, heet het dan. Of, zoals dat onder professionele Europa-analisten bekendstaat: Europa heeft geen verhaal. Geen overkoepelende identiteit waardoor wij ons Europeaan voelen; geen symboliek waarmee we ons kunnen vereenzelvigen, geen in marmer gehouwen waarden waarmee we ons, als Europeanen, kunnen verenigen.

Amerikanen hebben hun Droom en hun Vrijheidsbeeld. Chinezen hebben de Partij met bijbehorende Ideologie. Nederlanders hebben Klompen, Molens en Onze Jongens in Oranje. En de Britten hebben hun middagthee en saamhorige afkeer van het vasteland. 

Maar Europa?

Wat is Europa eigenlijk?

Talloze verklaringen voor dit gebrek aan ‘een verhaal’  zijn al gegeven.

Europa is begonnen als, en is nog steeds, een economisch gemotiveerd samenwerkingsverband, waardoor de politieke, morele en ideologische dimensies van meet af aan vergeten zijn, klinkt het dan.

Of: het continent is simpelweg te uitgestrekt, de belangen te tegengesteld en de culturen te divers – in talen, gebruiken, volkeren – om ooit een eenheid te kunnen vormen.

Of: mensen identificeren zich veel sneller met het bekende, nabije en vertrouwde – hun land, hun regio, hun recente geschiedenis – in plaats van met een unie die relatief nieuw, ver weg en abstract is.

Of: het ontbreekt Europa aan identiteitsvormende symbolen, begeesterde leiders en pan-Europese media die zo’n verhaal zouden kunnen uitdragen.

Wat Europa is, is Europa niet

In al die verklaringen zit een kern van waarheid. Maar hoe langer ik over de vraag nadenk waarom het Europa aan een ‘verhaal’ ontbreekt – of preciezer geformuleerd: waarom velen zich geen Europeaan voelen zoals een Amerikaan zich Amerikaan voelt – hoe meer ik tot een andere verklaring kom: Europa heeft geen verhaal, omdat Europa vooral is wat het niet is.

Dat klinkt misschien als verward jargon van een beroepsgedeformeerde filosoof (zoals de Griek  Parmenides  ooit zei: ‘Wat is... is! En wat niet is... is niet!’), laat ik daarom dus proberen toe te lichten wat ik ermee bedoel.

Het verhaal van de verdwenen grenzen

Vroeger, toen ik met mijn moeder – geboren in en gevlucht uit toenmalig Tsjechoslowakije – ieder jaar met de auto op vakantie ging naar haar geboorteland, bestond de rit ernaartoe altijd voor minstens vier uur uit angstvallig wachten bij de grens.

Gewapende mannen controleerden minutieus en met de achterdocht van drugshonden op zoek naar cocaïne de paspoorten en kofferbakken die het land in probeerden te komen. Een tamelijk zenuwslopende vier uur, kan ik mij herinneren, daar onze kofferbak altijd vol zat met huishoudelijke import – koffie, wasmiddel, maandverband – die daar toen niet of nauwelijks te krijgen was.

4,3 miljoen vierkante kilometer Europa verwelkomt je zonder achterdocht of controle

Nu, een jaar of dertig later, zijn er geen grenzen meer en een gebrek aan koffie, wasmiddel en maandverband in Slowaakse winkels evenmin. Of je nu met de auto, de trein of het vliegtuig gaat: 4,3 miljoen vierkante kilometer Europese Unie verwelkomt je zonder achterdocht of controle – de Nederlandse supermarkt meesmokkelen is bovendien toch niet nodig.

 Op de luchthavens is de douane slechts een formaliteit, op de snelweg zijn geen bewapende grensposten meer te bekennen. Weg. Foetsie.

Het verhaal van Europa is het verhaal van de verdwenen grenzen.

Het verhaal van de verdwenen zorgen

En warempel, hetzelfde gaat op voor zo’n beetje alles wat Europa zo bijzonder maakt. Voor een flink deel van de wereld geldt dat als je van plan bent ernaar af te reizen, je je minstens zorgen moet maken over één of meerdere van de volgende problemen:  ziektes die inentingen vereisen,  criminaliteit waarvoor oplettendheid geboden is, dreigingen waarvoor negatieve reisadviezen die worden afgegeven, kraanwater waar je vanaf moet blijven, voedsel waarmee je in het ziektebed belandt, mensenrechten die niet gewaarborgd zijn. Enzovoorts, enzoverder.

Gooi daarentegen een dartpijl op de kaart van Europa en je weet: het is er veilig, schoon en rechtvaardig. Natuurlijk, we hebben nu allemaal last van de corona-pandemie, maar in principe geldt: voor je gezondheid hoef je nergens in Europa te vrezen. Op een paar grote steden na misschien hoef je ook geen slot aan je broekzak te hangen; je hoeft de hotdogkraam op straat niet te wantrouwen noch de ijsblokjes angstvallig uit je cola te vissen; je hoeft zelfs niet bang te zijn voor corrupte autoriteiten of autoritaire staat (zelfs in het ooit zo ‘vrije’ Amerika is dat nu zelfs anders).

Oh ja, en je hoeft niet eens je geld te wisselen: je bankbiljet wordt nergens geweigerd, je pinpas nergens uitgespuugd, je creditcard nergens meewarig teruggegeven. Je kunt, met andere woorden, gewoon je koffer pakken en gaan.

Het verhaal van Europa is het verhaal van de verdwenen zorgen.

Het verhaal van de verdwenen vijanden

De Pools-Britse sociaal psycholoog  Henry Tajfel  wijdde zijn hele academische leven aan het vinden van een antwoord op de vraag hoe groepsidentiteiten tot stand komen – of dat nu binnen een voetbalclub of natiestaat is. Zijn conclusie: de belangrijkste factor in het ontstaan van een groepsgevoel is een gezamenlijke vijand.

Niet voor niets is de nationale identiteit van de Verenigde Staten zo sterk: dat land is begonnen als een oorlog tegen een ‘inheemse vijand’ en heeft sindsdien altijd weer een andere nationale vijand gevonden – van de Russen tot de Chinezen tot de islamitische radicalen.

En zelfs dát heeft Europa al jaren niet meer: een echte vijand. Hoe vaak zie je bordjes met  ‘Dood aan Europa!’  of  brandende blauw-gele vlaggen langskomen op het journaal? Integendeel, mensen komen juist massaal naar het Europese continent toe – als veilige haven voor hen die nog wél vijanden kennen.

Het verhaal van Europa is het verhaal van de verdwenen vijanden.

Europa, het continent waar je niks van merkt

Kortom, wat Europa Europa maakt, is bovenal wat je niet ziet als het er is en wat je pas opmerkt als het er niet is. Vrede, vrijheid, veiligheid, welvaart: allemaal zaken die het leven geruislozer, probleemlozer, zorgelozer maken. Vooral dat is, denk ik, de belangrijkste reden waarom Europa geen verhaal heeft, en zo weinigen van ons zich Europeaan voelen: hoe succesvoller Europa is, hoe minder je ervan merkt.

Hoe succesvoller Europa is, hoe minder je ervan merkt

Natuurlijk, ik weet ook wel: Europa is óók de werkloosheid in Spanje, de vluchtelingen in Griekenland, de maffia in Italië, de corruptie in Bulgarije, het  oprukkend fascisme in Hongarije.

Je kunt het rijtje lang genoeg maken om overtuigd te raken van de misplaatstheid waarmee ik Europa hier als paradijs afschilder. Maar die ellende is zichtbaar genoeg.

Het is dat paradijselijke dat we zo voor lief nemen, dat we algauw vergeten dat het ons omringt.

De Britten hebben op 23 juni 2016 historie geschreven door met een krappe meerderheid, maar met overtuigende opkomst voor de Brexit te stemmen.

Ik snap dat wel: alle vooruitgang kent ook een keerzijde. Al die nieuwe welvaart is niet bepaald eerlijk over het continent verdeeld. Bankiers, die zijn héél pro-EU – je kunt begrijpen waarom.

En zonder grenzen krijgt ook criminaliteit meer bewegingsruimte. Er is genoeg mis met Europa om elke dag een voorpagina te produceren die haar als de grote boze buitenwereld afschildert. Dáár zou ik ook uit willen, als ik een Daily Express-lezer was.

Het probleem is vooral: maak maar eens elke dag een voorpagina over wat Europa óók is. Wat zie je dan?

U kent wellicht die anekdote van schrijver  David Foster Wallace,  waarin twee vissen al zwemmend een andere vis tegenkomen, die tegen hen zegt: ‘Morning boys, how’s the water?’ Waarop de twee vissen elkaar verbaasd aankijken en zeggen: ‘What the hell is water?’

Europa is dat water.

Meer lezen?