Beste leden, dank voor jullie steun in 2020. Een geweldig 2021 gewenst!

‘Grapperhaus knuffelt op nieuwe foto’s, Kamer reageert ontzet’.

Probeer jezelf in 2019 maar eens wijs te maken dat dat in 2020 een echte krantenkop was.

Toegegeven, het afgelopen jaar was zo krankzinnig – je had het van het meeste nieuws waarschijnlijk niet geloofd. De hele wereld code oranje. De Hema stiekem open. Maximaal drie gasten toegestaan met kerst. Juichen bij voetbalwedstrijden verboden. Sportscholen omwille van volksgezondheid dicht. Anderhalvemetersamenleving woord van het jaar. Een poging tot staatsgreep in de Verenigde Staten door de zittende president.

Danny Vera op nummer 1 in Top 2000.

Twintigtwintig: alleen met de blessure van Arjen Robben was rekening gehouden.

Nee, veel leuks bracht het eenentwintigste jaar van de eenentwintigste eeuw niet. Nooit eerder kromp de wereldeconomie zo hard in één kwartaal. Al veel langer bestaande maatschappelijke kloven veranderden door de pandemie in gapende gaten. Toch al niet gehaalde klimaatdoelstellingen raakten nog verder uit zicht. 

Ook voor ons, de redactie van De Correspondent, was het een jaar om moeilijk én snel te vergeten. Thuiswerken werd de norm. Zoomen het nieuwe vergaderen. Wandelen het nieuwe zoomen. 

We lanceerden in september 2019 met tien fantastische nieuwe collega’s een Engelstalig zusje, om vijftien maanden en de grootste economische crisis in de moderne geschiedenis later alweer afscheid te moeten nemen van elkaar. 

Er werd geworsteld met eenzaamheid of juist te veel kinderen thuis. Sommigen van ons kregen, ondanks alle voorzichtigheid, toch corona. Gelukkig bleef het bij een enkeling. Daarvoor moesten we wel bijna een jaar lang ons kantoor aan het Amsterdamse IJ laten verstoffen. Het mooiste nieuwe kantoorwoord in kantoorloze tijden: zoomroomschroom.

Drie keer de woordwaarde.

Een woord van dank

Toch willen we dit vreemde jaar eindigen met een woord van dankbaarheid. Want, hoewel het een zwaar jaar is geweest voor ons allemaal (zeker voor onze Engelstalige collega’s), voelen we ons bij De Correspondent óók gezegend. 

Gezegend met een bloeiend Nederlands journalistiek bedrijf (met De Correspondent gaat het beter dan ooit), gezegend met een op volle toeren draaiende boekenuitgeverij (we verkochten nooit eerder zo veel boeken als dit jaar) en gezegend met een gezonde redactie (op een paar milde gevallen na zijn we zonder al te veel ziekte het jaar doorgekomen).

Naast een zwaar en verdrietig hebben we ook een fantastisch jaar achter de rug

Dat hebben we natuurlijk grotendeels aan jullie, onze leden, te danken. Niet alleen geven jullie ons als volledig onafhankelijk en advertentievrij platform bestaansrecht, jullie bleven ons ook trouw in – ongetwijfeld ook voor jullie – onzekere tijden. Nieuwe leden sloten zich bovendien in flinken getale bij ons aan: in totaal groeide De Correspondent in 2020 met ruim 7.000 leden, tot meer dan 70.000 leden in totaal. Ondertussen kochten onze lezers meer dan een half miljoen (!) exemplaren van onze boeken, waarvan meer dan 400.000 van Rutger Bregmans De meeste mensen deugen. 

Al met al hebben we dus, naast een zwaar en verdrietig, ook een fantastisch jaar achter de rug. Met geweldige journalistiek van correspondenten over de hele wereld als resultaat. De stroom aan steun- en dankbetuigingen aan het adres van onze Engelstalige collega’s toen we bekendmaakten dat we helaas noodgedwongen moeten stoppen met The Correspondent, was hartverwarmend bovendien. 

Om elkaar de broodnodige en welverdiende rust te gunnen hebben we keihard vooruitgewerkt, zodat we de laatste week van dit jaar eventjes offline kunnen zijn, en iedereen die dat wil vakantie kan opnemen. Er verschijnen gewoon stukken in die dagen en ook de dagelijkse nieuwsbrief kun je zoals altijd in je inbox verwachten. Afgezien van acute zaken beantwoorden we onze mail en je vragen in de bijdragensectie weer vanaf het nieuwe jaar. 

Tot slot wil ik jullie, namens de gehele redactie, uit de grond van mijn hart bedanken – voor jullie steun, loyaliteit, betrokkenheid, warme woorden én constructieve kritiek. Niet alleen heeft het 2020 draaglijk gehouden, het maakt ook dat we uitkijken naar 2021. Een jaar vol journalistieke plannen, ambities en ongetwijfeld ook zo zijn eigen verrassingen.

En misschien wel de kop: ‘Grapperhaus knuffelt op nieuwe foto’s, Kamer opgelucht’.

Fijne feestdagen in klein comité en een geruisloos nieuwjaar gewenst.

Tot in het volgende!

Rob Wijnberg 

Wat je deze week verder op De Correspondent leest:

We vroegen correspondenten waar zij dankbaar voor zijn geweest in 2020, en waar ze hoopvol over zijn. Graag horen we van jou ook je lichtpuntjes van het afgelopen jaar. Deel waar je dankbaar voor bent in de bijdragensectie onder onderstaand stuk. De mooiste bijdragen krijgen een eervolle vermelding op onze homepagina tijdens de feestdagen! 

Ouders besteden zo’n dertig tot veertig uur per week aan de zorg voor hun kleine kinderen. Dat is veel tijd, maar minstens zo ingrijpend is wat kinderen doen met de manier waarop hun ouders de tijd beleven, stelt correspondent Zorgzaamheid Lynn Bergers.

De vrachtwagens staan eerder vast dan voorspeld, beelden van leeggehamsterde winkels gaan de wereld over. De nieuwe coronavariant maakt de chaos compleet. Maar waarom zien de Britten de brexit dan toch als een bevrijding? Correspondent Marc Chavannes schreef een Politiek Dagboek over het brexitjaar 2020.

In elke schakel van NEPA, het Nigeriaanse elektriciteitsnet, zitten problemen. Maar in plaats van samen te werken om die op te lossen, wijzen alle betrokken partijen naar elkaar – of naar de overheid. In de derde aflevering van de podcast Never Expect Power Always: wie profiteert er van slechte stroom?

Een paar maanden geleden gaf Rutger Bregman het laatste theatercollege over zijn boek De meeste mensen deugen. Voor een klein publiek in de Koninklijke Schouwburg van Den Haag mocht hij het verhaal van zijn boek nog eens vertellen, met veel bijzonder beeldmateriaal. Je kunt het college nu terugkijken.

In een nieuw verhaal in de serie Verzwegen geschiedenis neemt correspondent Karin Amatmoekrim je mee in de geschiedenis van geloof en kolonialisme. West-Afrikaanse religies, het christendom, de islam en het hindoeïsme vonden allemaal hun weg naar Suriname, waar ze naast en door elkaar bestaan. Niet zo gek: het steeds opnieuw interpreteren van een handjevol oerverhalen biedt troost – zeker in donkere dagen.