The Legacy: een waardig opvolger van Borgen en The Killing, met een vleugje Ingmar Bergman

Midden op een glooiend gazon, achter een groot landhuis, graaft een groepje mensen een kuil. In de kuil komt een jonge appelboom. En de as van een gestorven moeder. Een jongetje met flaporen kijkt bedremmeld het graf in. De ouderen pakken elkaar bij de schouder, glimlachen stroef. De zon schijnt week.

Het is een van de vele rommelige, ontroerende momenten uit de nieuwe Deense serie The Legacy (Arvingerne), van de producenten van The Killing en Borgen. De eerste afleveringen zijn geregisseerd door actrice en regisseur Pernilla August, die de kunst nog heeft kunnen afkijken bij Ingmar Bergman. Als actrice werd ze vaak door hem geregisseerd.

Dat heeft geloond: The Legacy is vanaf de eerste aflevering intrigerend. Hoogwaardig Deens familiedrama in de trant van klassiekers als Bergmans Fanny & Alexander (1982). En het recentere Festen, een van de eerste Dogmafilms. Maar dan lichter.

Een pijnlijke strijd om het moederlijk huis

De begraven as is die van de gelauwerde kunstenares Veronika Grønnegaard, eigenaresse van het landgoed en moeder van vier volwassen kinderen van drie verschillende mannen. De jongste dochter, Signe, is vroeg geadopteerd en jaren uit zicht geweest, maar verschijnt weer als blijkt dat Veronika haar − en haar alleen − het huis wil nalaten.

De halfbroers en -zussen, die het aanvankelijk goed met elkaar lijken te kunnen vinden, raken verwikkeld in een pijnlijke strijd om het moederlijk huis, dat voor ieder van hen iets anders symboliseert.

Oudste zus Gro, dochter van de sympathieke, blowende muzikant Thomas die nog in een caravan op het terrein woont, worstelt met haar carrière als curator en wil van het huis een museum maken. Broer Frederik zag zijn vader sterven op het landgoed en wil koste wat kost zijn erfgoed in ere houden. Zijn broertje Emil is een nog net jonge flierefluiter die zich in Thailand in de nesten heeft gewerkt en snel geld nodig heeft.

En dan is er de goeiige Signe, wier eenvoudige leven als bloemenverkoopster danig in de war wordt geschopt door het hernieuwde contact met haar bloedverwanten en hun bourgeoisbesognes. Verrukt over de ontdekking dat ze broers en zussen blijkt te hebben, stapt Signe vol naïeve goede moed een web in van zoekgeraakte papieren, vervalste contracten, verschuivende loyaliteiten en verborgen verledens.

De makers van The Legacy trekken een haast soaperige beerput aan duistere plotstuwende geheimen open. De familieruzies zijn ijzingwekkend, maar nergens wordt de serie cynisch of zwartgallig.

De vier hoofdpersonen zijn door de zorgvuldige schrijvers even nietsontziend als liefdevol geportretteerd, allemaal met een eigenheid die vooral door Trine Dyrholm (Gro) en Carsten Bjørnlund (Frederik) onvergetelijk wordt gespeeld.

De serie gaat over de brokken die eerst gemaakt moeten worden om de boel uiteindelijk op te ruimen

The Legacy is op zijn best als er ruzies worden bijgelegd, vastgeroeste patronen worden doorbroken en er vrede wordt gesloten met oud zeer. Dat is waar de serie onder meer over gaat: de slopende én bindende kracht van (gedeelde) geheimen, en de brokken die eerst gemaakt moeten worden om de boel uiteindelijk op te ruimen (er wordt letterlijk ook nogal wat afgesloopt, kapot gemaakt en doorgebroken).

Het geweld waarmee dat gaat levert af en toe zeldzaam hartverscheurend melodrama op. Bijvoorbeeld wanneer Gro zich woedend in een van haar moeders tere, opblaasbare kunstwerken stort. Of als Frederik zich, huilend als een baby, in de armen van zijn vrouw laat sluiten.

De vele barsten in de wellevendheid typeren de familie, waarover de geest van de temperamentvolle kunstenares blijft waren (aan Frederik toont ze zich zelfs in lijve). Veronika heeft − als een laatste onverbiddelijk kunstwerk − een situatie achtergelaten waarin haar nabestaanden gedwongen worden hun plaats te bepalen ten opzichte van familie, bezit en kunst. Ieder heeft zo zijn prioriteit, en The Legacy maakt prachtig inzichtelijk wat aan die verschillende prioriteiten ten grondslag ligt.