Deze week: Zorg is tegelijkertijd essentieel en ondergewaardeerd. Hoe kan dat?

De meeste mensen zorgen (alleen valt het niet op), schreef ik aan het begin van mijn correspondentschap Zorgzaamheid. Informele zorg is vaak onzichtbaar: het vindt plaats in de luwte, telt niet mee in het bruto binnenlands product en wordt daardoor makkelijk genegeerd. En ook professionele zorg wordt zelden voor vol aangezien: mensen doen het omdat hun ‘zorghart’ daar sneller van gaat kloppen, niet omdat het ‘echt werk’ is. 

Zorg is tegelijkertijd essentieel en ondergewaardeerd. Hoe kan dat, wilde ik weten, en hoe kunnen we beter zorgen voor zorg? 

Om daar achter te komen loop ik nu al maanden mee met mensen die dag in, dag uit bezig zijn met zorg. Een vrouw die mensen met dementie verzorgt bijvoorbeeld, en een vader die ook andere vaders aan het zorgen wil krijgen. Een moeder die voltijds zorgcoördinator werd voor haar zieke zoontje. En een OK-assistent die naast haar patiënten ook haar team verzorgt.

Ik vraag hun wat zorgen inhoudt – een kwestie van gewoon beginnen zegt de een; vooral goed kijken, zegt de ander. Accepteren dat iemand niet meer beter wordt, aldus een derde. Ik observeer welke handelingen erbij komen kijken, van het zingen van chansons tot het bedienen van een traplift, van troosten tot tuinieren.

Vervolgens probeer ik wat ik hoor en zie te vangen in portretten die onder de noemer De zorgzamen verschijnen op de Correspondent. Met deze reeks hoop ik een klein tegenwicht te bieden aan de krachten die zorg zo ondergewaardeerd maken. Door het een podium te geven, zodat het zichtbaar is, en wél opvalt.

Verder deze week op De Correspondent:

Zorgen is: rustig blijven, ook wanneer een ander het tegenovergestelde doet, leert Lynn Berger van Tal Vijfhuizen, die in een instelling voor jongeren met complexe problematiek werkt.

In veel woonwijken wordt te hard gereden. Bewoners die een drempel willen, zijn vaak jaren bezig om die te krijgen. Want de snelheidsmeting geeft aan dat het niet nodig is. Thalia Verkade laat zien hoe een diep democratisch vraagstuk – van wie is de straat? – vernauwd wordt tot een technisch probleem.

Een nieuwe aflevering van De Rudi & Freddie Show! Dit keer spreken Rutger Bregman en Jesse Frederik met de filosoof Jurriën Hamer, die deze maand Waarom schurken pech hebben en helden geluk publiceerde. Het is een confronterend boek over een eeuwenoud vraagstuk: hebben we een vrije wil?

Na de mislukte verkennersperiode is de kabinetsformatie opnieuw begonnen onder leiding van informateur Herman Tjeenk Willink. Hij pleit al langer voor een beknopt regeerakkoord. De roep blijft om een snelle formatie. Beide lukken zelden. Daar zijn redenen voor. Marc Chavannes in zijn Politiek dagboek over de hardnekkigheden van het Nederlandse bestel.

Waar ging #verkennersgate nou over? Niet over de inhoud, constateert Jesse Frederik. Dat de Tweede Kamer bijna veertien uur debatteerde over vier onbenullige woorden legt genadeloos bloot: de incidentenpolitiek regeert.