Hij staat al een poosje online, maar ik vond er pas deze week mijn weg naar, dankzij een tip van collega-correspondent Dimitri Tokmetzis: de ‘interactieve documentaire’ Unspeak, geproduceerd door en eind vorig jaar in première gegaan.

Unspeak ontleent zijn naam aan het gelijknamige boek uit 2006 van de Britse schrijver die ook de voice-over verzorgt voor de zes korte filmpjes die, samen met een reeks datavisualisaties, het project vormen.

‘Unspeak’ is Poole’s naam voor woorden en frases die een onuitgesproken politiek argument met zich meedragen. Bijvoorbeeld: de term ‘pro-life’, die de antiabortusbeweging heeft geadopteerd om zichzelf te omschrijven, zegt - zonder het daadwerkelijk te zeggen - dat een foetus een persoon is, dat ‘leven’ als vanzelfsprekend beschermd moet worden, en dat tegenstanders ofwel anti-leven, ofwel pro-dood zijn.

‘Wanneer een Unspeak-term veel gebruikt wordt in het publieke debat’, schrijft Poole in zijn boek, ‘raakt ons brein gewend aan één perspectief en maakt het het moeilijker een tegengesteld perspectief naar voren te brengen.’ Politicologen en mediawetenschappers noemen ‘unspeak’ framing; ik noem het, in mijn stukken over bijvoorbeeld crisis, transparantie, of innovatie, Het punt is min of meer hetzelfde, namelijk dat taal meer bepaalt dan we gewoon zijn te denken.

In de zes afleveringen van Unspeak wordt, op vlotte en satirische wijze, steeds een ander domein waar Unspeak woedt aan de kaak gesteld, van het klimaatdebat tot de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2012, van sociale media tot de farmaceutische industrie. Poole is even streng voor Obama als voor Romney, even kritisch over de Republikeinen die ‘climate change’ prefereren boven ‘global warming’ als over de Greenpeace-activisten die met hun naam suggereren dat hun tegenstanders dan wel voor ‘bruine oorlog’ zullen zijn.

Hij vertelt in een stijl die zowel grappig is als scherp; de beeldtaal van de montages doet denken aan die van, bijvoorbeeld, van Adam Curtis. Wie ze eenmaal heeft gezien, zal niet snel meer hetzelfde denken over ogenschijnlijk neutrale termen.

Door te beschrijven hoe de producent van Viagra profiteert wanneer ‘impotentie’ verandert in ‘erectiestoornis’, ontkom je haast niet aan de suggestie dat Viagra dit expres heeft gedaan

Soms ontkomen de afleveringen niet aan een complottheoretische zweem. Dat is het lastige aan het bespreken en benoemen van Unspeak: wat te doen met intentie.? Door te beschrijven hoe de producent van Viagra profiteert wanneer ‘impotentie’ verandert in ‘erectiestoornis’, ontkom je haast niet aan de suggestie dat Viagra dit expres heeft gedaan. Wat misschien ook zo is, maar niet elke vorm van Unspeak is direct te herleiden op een paar marketingmannen of communicatiestrategen die heel bewust verantwoordelijk waren voor het inbrengen van een nieuwe term.

Maar goed, dat risico moeten we maar voor lief nemen. Want, zoals een citaat van Poole aan het einde van aflevering zes ook benadrukt, ‘Unspeak toont zijn ware aard alleen als er vraagtekens bij worden gezet. Als het niet bevraagd wordt, heeft het de propagandastrijd al gewonnen.’ Deze documentaire daagt Unspeak uit - en is alleen al om die reden de moeite van het bekijken meer dan waard.

‘An interactive documentary investigating the manipulative power of language’ Unspeak werd geproduceerd door Submarine Channel, samen met de VPRO. Iedere aflevering is door een andere regisseur gemaakt; op de site van het project staan ook datavisualisaties die het gebruik van Unspeak op bijvoorbeeld Twitter en in andere media laten zien. Bekijk de interactieve documentaire hier. Steven Poole on Words Steven Poole schrijft een taalcolumn voor The Guardian. Lees de taalcolumn van Steven Poole hier. En dan pitch ik nu mijn eigen stuk: Gij zult innoveren! Het is het meest vanzelfsprekende antwoord op bijna al onze problemen: innovatie. Maar wat is dat? En hoe is het aan deze heilige status gekomen? De kritiekloze omarming van de innovatie-ideologie blijkt zelf ook niet probleemloos. Lees hier mijn analyse van het cliché ‘innovatie’ terug De paradox van de permanente crisis Volgens politici is het al vijf jaar ‘crisis.’ Maar kan dat wel: vijf jaar lang in crisis verkeren? De term is verworden tot een manier om politieke verantwoordelijkheid af te schuiven, terwijl aan de wortels van de problemen niets wordt gedaan. Lees hier mijn analyse van het cliché ‘crisis’ terug Hoe ‘transparantie’ het antwoord op alles werd Transparantie is het modewoord van deze tijd. Van overheden tot multinationals tot klokkenluiders: iedereen wil er meer van. Hoe is het aan die onbetwiste status gekomen, en hoe terecht is dat eigenlijk? Lees hier mijn analyse van het cliché ‘transparantie’ terug