Ze vindt het godverdomme niet normaal! En klemt de zonnehoed die ze probeert te kopen in haar hand, knokkels wit, ogen als perforators. Ze wappert met de zwart-witte hoed boven haar hoofd, richting een medewerker die niet opkijkt maar haar wel opmerkt want ze steekt een ‘momentje’-vinger op. 

‘Nah! Niet normaal!’

Na maanden helemaal niet en toen alleen op afspraak en toen met enge rijen voor de deur en nu alleen nog op anderhalve meter afstand maar eigenlijk zelfs dat niet echt te winkelen, lijkt het in de H&M vandaag bijna pre-rona. Witte glittervloer, kinderen verstopt onder kledingrekken, ouders schreeuwend naar de verkeerde kledingrekken, echo als in een subtropisch zwembad.

Ik kom een broek terugbrengen en dat moet op -1 Dames Heren Kids, waar zich voor de rij kassa’s zo’n menigte heeft verzameld dat ik vlinders krijg. Hmm, bijna weer festivals.

Ze vindt het écht. Niet. Normaal

Er is vandaag ook iets nieuws. De zelfscankassa. Er hangt een groot bord boven: ZELFSCANKASSA. Daaronder een witte tafel met twee grijze vlakken erop. Die vlakken hebben respectievelijk de teksten: ‘LEG HIER UW ARTIKEL’ en ‘VERWIJDER HIER HET LABEL’. Dat witte label, dat gaat piepen als je door de beveiligingspoortjes loopt.

Retourneren moet bij een medewerker dus ik kan niet bij de ZELFSCANKASSA terecht, maar de vrouw met de zonnehoed – het is lekker weer vandaag – doet een poging. En vindt het echt. Niet. Normaal. Halloo-oo? Ze roept naar de medewerker: ‘Zélf-scán!’ en dat klopt. 

Maar ze is nog niet klaar. ‘Hallo! Hoe ga ik dat label eraf krijgen?’ Ik ga op mijn tenen staan om het goed te kunnen zien. Op haar tafel staat VERWIJDER HIER HET LABEL. 

Ze wappereert, roept naar een andere medewerker, die in haar oortje vraagt om back-up; zelf is ze eerst twintig terugbrengende mensen aan het helpen en ze roept naar de vrouw dat haar collega er zo aankomt. Vindt de vrouw niet normaal. 

Achter me hoor ik een geknepen ‘mam’. Dat wordt overstemd door twee meisjes met ananaszonnebrillen, zó grappig zullen we deze kopen, en ze probeert het nog eens, ‘mam, MAM’, ik hoor mezelf onwillekeurig ook ‘mam’ zeggen, geen effect, dus er volgt een luid, gearticuleerd ‘MAM!!’ vanachter en de vrouw met de hoed kijkt op. 

Haar dochter verderop in de rij gebaart dat mam naar beneden, naar de tafel, moet kijken, moet le-zen. Mam ziet het als aanmoediging. ‘Ja! Te belachelijk voor woor-den!’

Een medewerker arriveert en legt de hoed met label op VERWIJDER HIER HET LABEL. Het label gaat eraf. Mam grist de hoed mee, omcirkelt met een vinger het bord ZELFSCAN in de lucht, schudt haar hoofd richting medewerker, zegt ‘dat werkt niet hè?’ en stoempt richting roltrap. 

Een vrouw die ook in de rij voor de zelfscan staat heeft het tafereel ook gezien, moet zo zelfscannen en anticipeert vast. Ze wenkt de medewerker. ‘Mevrouw, kunt u mijn label zo ook even verwijderen?’ Een man houdt een zwembroek omhoog. ‘Ja, hier ook!’ ‘En hier! Alstublieft.’