Aanbeveling

Wat deze zomer sowieso kan: deze films en series kijken. Dit zijn onze tien favorieten

Maaike Goslinga
Adjunct-hoofdredacteur
Illustraties door redactioneel ontwerper Luka van Diepen

HBO’s meesterlijke serie The Leftovers, een nieuw seizoen van RuPaul’s Drag Race UK en de film Quo Vadis, Aida? over de ramp in Srebrenica: we selecteerden het beste kijkvoer voor de zomer.

Quo Vadis, Aida?

De Bosnische film Quo Vadis, Aida? volgt de tolk Aida in de VN-enclave waar op dat moment dertigduizend Bosnische Serviërs worden beschermd door Nederlandse VN-militairen tegen Servische troepen. De film zit dicht op de huid van Aida, maar vertelt door haar ogen ook de verhalen van anderen – waaronder die van de Dutchbatters.

Wat zo ontzettend knap is aan deze film, is dat filmmaker Jasmila Žbanić niet kiest voor grof geweld of bloederige scènes. De focus ligt op chaos die zich ontvouwt in het kamp. Aida rent van hot naar her om Dutchbatters bij te staan, haar familie veilig te stellen, én duidelijk te krijgen welk lot de Bosnische vluchtelingen te wachten staat.

Aida heeft overigens nooit echt bestaan, maar door deze vertelling van de genocide in Srebrenica kwamen het leed en institutioneel falen voor mij nog nooit zo dichtbij. 

Maaike Goslinga

Redactiechef

RuPaul's Drag Race UK

Dit seizoen van ’s werelds vermakelijkste show nog niet gezien? The cheek, the nerve, the gall, the audacity and the gumption! Al wel gekeken? Mooi, dan heb je de referentie zojuist gevat. Voor wie nog nooit naar keek, de talentenjacht waarin al dansend, zingend, acterend, en modeontwerpend wordt gezocht naar de beste drag queen, is het tweede seizoen van de Britse variant een geweldig begin. Het is namelijk de perfecte dwarsdoorsnede van de culturele rijkdom, achtlaagse humor, scherpe maatschappijkritiek, duizelingwekkende mode en make-up die dit Emmy-winnende programma zo’n lust voor het oog, oor en – vooral – hart maken.

Vera Mulder

Correspondent Vooroordelen

Shtisel

Een serie over chassidische orthodoxe joden? Ik geef toe, de eerste afleveringen voelde ik mij een antropoloog die voor het eerst een nieuw volk bezoekt. Die pijpenkrullen, vreemde hoeden en het merkwaardige afspraakjesritueel dat voorafgaat aan een gearrangeerd huwelijk.

Maar iets later was ik mee. Langzaam kreeg ik begrip voor het universum waarin zij vertoefden. Het werden mensen. Oppervlakkig zo anders, maar in essentie net hetzelfde als ik.

Ruben Mersch

Correspondent Big Pharma

Roofkunst

Ik zat eens in een busje van Lagos naar Benin City. De man naast me las de krant, waarin werd aangekondigd dat de ‘Benin Bronzes’ – misschien wel de bekendste kunstwerken van het continent – zouden worden tentoongesteld in Benin City. In bruikleen, dat wel, van het British Museum, waar de werken normaliter staan. Hij las het artikel hardop voor, en het hele busje barstte in lachen uit: hahaha, ze denken toch niet dat we die ooit nog terúg gaan geven?! 

De Benin Bronzes zijn een mooi voorbeeld van roofkunst: kunstwerken die in de koloniale tijd zijn buitgemaakt, en nu in westerse musea worden tentoongesteld. Zouden we die werken niet eens moeten teruggeven? Dat is de vraag waarmee journalist Erik Dijkstra de vierdelige serie Roofkunst maakte. Van Sri Lanka tot Congo en van Griekenland tot Egypte reist Dijkstra de geschiedenis van de kunstwerken achterna – en stelt in de westerse musea de pijnlijke vragen.

Maite Vermeulen

Correspondent Migratie

Hands on a Hardbody

Quentin Tarantino noemde het onlangs een van de beste documentaires ooit. De setting van het verhaal is simpel: in een klein dorpje in Amerika kan je een auto winnen door je hand zo lang mogelijk op de bolide te houden.

Als kijker volgen we de mensen die om allerlei redenen meedoen met de wedstrijd en voor wie de auto vaak een uitweg is uit een ingewikkeld bestaan. Vriendschap, rivaliteit en uithoudingsvermogen in de breedste zin van het woord zorgen voor drama en hilariteit op een paar vierkante meter met een einde dat ik nooit meer vergeet.

Jacco Prantl

Audioredacteur

The Leftovers

The Leftovers begint op de dag dat 2 procent van de mensheid verdwijnt. Niemand weet waar the departed zijn of waarom ze verdwenen. The leftovers moeten verder zonder antwoorden maar met de 98 procent die ook ontwricht is, en bang en boos en gek.

Ja, dat levert doffe ellende op en tijdens het kijken verlangde ik zo nu en dan naar een cameo van Hugh Grant of een vleugje Jim Carrey. Maar hoe meer ik keek, hoe beter ik zag dat die doffe ellende ten dienste staat van iets groters, van een werkelijk schitterend verhaal (met schitterende acteurs, dialogen, plotlijnen en muziek (die muziek!)) over ons allemaal, dat vragen stelt over wie te zijn, hoe te rouwen, waarin te geloven. Zonder twijfel een van de beste series die ik ooit zag. 

Maurits Martijn

Correspondent Beter internet

Veneno

In het Spanje van de jaren negentig was ze een absoluut fenomeen: Cristina la Veneno, transgender icoon, sekswerker en tv-persoonlijkheid. Door een toevallig straatinterview met de cameraploeg van een pulpprogramma wist in één klap het hele land wie ze was. Al snel werd ze een graag geziene gast op de Spaanse latenighttelevisie, vanwege haar extravagante uiterlijk, haar schaamteloze seksualiteit, en vooral haar vlijmscherpe humor.

Op basis van haar biografie maakte HBO deze werkelijk spectaculaire serie. We volgen Valeria, een jonge schrijver die Cristina’s levensverhaal optekent en daardoor ontdekt zelf ook transgender te zijn. Het verhaal van La Veneno ontvouwt zich intussen als een kleurrijke wervelwind, vol knap gestileerde flashbacks naar de hartverscheurende, maar ook de hartverwarmende momenten uit het leven van Spanjes bekendste trans vrouw. Een must-see, mede door de uitmuntende cast van voornamelijk transgender en queer acteurs.

Valentijn De Hingh

Correspondent Identiteit

First Cow 

First Cow was de eerste film die ik in anderhalf jaar in de bioscoop zag en het was direct een schot in de roos. Het verhaal speelt zich af in het Amerikaanse Westen van 1820, maar het is allesbehalve een standaard western: de hoofdrolspelers zijn twee zachtaardige vrienden, het landschap had soms net zo goed een bosje in Flevoland kunnen zijn en zelfs de beeldverhouding (4:3 in plaats van het bredere 16:9) past niet bij de wijde vista’s die je gewend bent van westerns.

Deze film gaat dan ook niet over het grootse en meeslepende leven in het Westen, maar over de beklemming die er ook was. Maar dé reden om de film te zien, wat mij betreft, is hoofdrolspeler Cookie (John Magaro) – de ontroerende kok die met zijn vriend melk gaat stelen om lekkere dingen te bakken.

Sanne Blauw

Correspondent Ontcijferen

The Bridge

Diep in de filmarchieven, verscholen achter een gelijknamige Scandinavische misdaadserie, zit een controversiële documentaire verstopt. Plaats van handeling in The Bridge (2006) is niet de Sontbrug tussen Denemarken en Zweden, maar de Golden Gate Bridge in San Francisco. Aan het begin van het millennium was die locatie de droevige recordhouder van het grootste aantal zelfdodingen ter wereld.

In 2003 legde filmmaker Eric Steel met verborgen camera’s 23 mensen vast die zichzelf op de brug van het leven beroofden. Critici van The Bridge zagen een sensationele voyeur die passief toekeek hoe wanhopige mensen in de laatste minuut van hun leven de knoop doorhakten, over de rode railing klommen en te water stortten. Dat er grote ophef zou ontstaan over Steels project was te verwachten. Zelfdoding is al sinds Goethes achttiende-eeuwse Die Leiden des jungen Werthers een omstreden thema in het culturele domein.

Steel vertelde later dat zijn team zes mensen van een poging afhield; voor de rest zou het te laat zijn geweest om te interveniëren. Dit ethische vraagstuk speelt onherroepelijk bij de kijker. Ben je als omstander medeschuldig aan iemands zelfdoding als die persoon zelf het besluit daartoe neemt? En hoe kun je op tijd vaststellen dat iemand suïcidaal is, daarmee riskerend dat je een grove inbreuk maakt op iemands persoonlijke levenssfeer?

(Vragen of gedachten over zelfdoding? Bel 0900-0113 of

Riffy Bol

Algemeen redacteur

Cruella

Als het maar groot is en beweegt; de lat lag niet heel hoog toen ik voor het eerst na de lockdown weer naar de bios mocht. Ik kon naar allerlei Oscarwinnaars met geëngageerde scenario’s, maar het werd Cruella, over het vorige leven van modeschurk Cruella De Vil uit de 101 Dalmatiërs. In de twee uur die volgden verdwaalde ik in hysterische outfits, allerschattigste honden, een vinnige antiheld en... nou ja, Disney. Precies waar ik behoefte aan had na zo veel ernst. 

Rosanne Kropman

Eindredacteur

Lees ook: