Wat is jouw soundtrack deze zomer? Dit zijn onze favorieten

Phoebe Bridgers - Stranger in the Alps

De lockdown was ergens goed voor: ik ontdekte Phoebe Bridgers, en nu kan ik nooit meer zonder. Bridgers is een van die briljante artiesten die met hun muziek emoties bij me op weten te roepen waarvan ik nog niet wist dat ik ze had. Haar debuutplaat  Stranger in the Alps (2017) is cynisch en melancholisch, en bespreekt de onvermijdelijke donkere kanten van het leven: verdriet, angst, depressies, de dood.

Het hoogtepunt: Phoebes schrijfkunsten – haar teksten zijn verwoestend in hun eerlijkheid. Uit ‘Funeral’: And I have this dream where I’m screaming underwater / While my friends are waving from the shore / And I don’t need you to tell me what that means / I don’t believe in that stuff anymore.

Deprimerend? Integendeel: Stranger in the Alps laat zien dat achter al het verdriet ook schoonheid schuilt. 

Yahya Ouzahir

Ledencommunicatie

---

Arlo Parks - Collapsed in Sunbeams

De Londense Arlo Parks is pas 20, maar nu al een geweldige artiest. Haar teksten zijn poëtisch, haar stem is ingetogen, ze zet daar een lekkere bas of wat blazers onder en het resultaat is geweldige, dromerige popmuziek. Ik weet niet of het een generatieding is, maar net als de Amerikaanse Billie Eilish en onze eigen Froukje zingt ze vaak nuchter over donkere thema’s – depressie, ruzie, spijt en liefdesverdriet, altijd weer dat liefdesverdriet. (Uit ‘Eugene’: You play him records I showed you / Read him Sylvia Plath / I thought that that was our thing.) Parks wordt ook wel vergeleken met Lily Allen, maar dat zou ik willen nuanceren: een jonge Allen, zonder dat irritante. In januari kwam haar debuutalbum uit, Collapsed in Sunbeams, en als het even meezit staat ze in december onder meer in Tivoli in Utrecht en de Melkweg in Amsterdam. Haar optreden voor de Amerikaanse muziekzender KEXP belooft veel.

Anna Vossers

Eindredacteur

---

Buckethead - Hold Me Forever (In memory of my mom Nancy York Carroll)

Vijftien jaar geleden maakte ik voor het eerst kennis met Buckethead. Zijn bliksemsnelle, machinaal klinkende gitaarcompositie ‘Jordan’ was een van de moeilijkste nummers in plasticgitaargame Guitar Hero II. Ik begon meer te luisteren van deze mysterieuze virtuoos met KFC-emmer op zijn hoofd, Michael Myers-masker voor zijn gezicht en slungelig Slendermanpostuur. De emotionele klanken van ‘Soothsayer’, de funk in ‘Nottingham Lace’, het mellow geluid van ‘Whitewash’, de melancholie in ‘Padmasana’.

Het is moeilijk een magnum opus aan te wijzen voor Buckethead, die sinds de jaren negentig meer dan driehonderd studio-albums uitbracht. Wat mij betreft komt ‘Hold Me Forever’ het meest in de buurt: een 28 minuten durende hartenkreet, een verzengende schreeuw van verdriet om het verlies van zijn moeder Nancy. Alle meeslepende elementen uit Bucketheads oeuvre zijn ruimschoots aanwezig – van onnavolgbaar snaargerag tot groovy gitaarriffs die tot headbangen dwingen – en monden uit in een vlammend crescendo.

Riffy Bol

Algemeen redacteur

---

Hiatus Kaiyote - Mood Valiant

Eigenlijk ben ik pas begonnen met luisteren naar dit album. En Hiatus Kaiyote is een band die je vaker moet horen voordat de gelaagdheid en het raffinement tot je doordringen. Denk: complexe ritmes, onnavolgbare maar soulvolle melodieën, teksten die vooral zweverig maar ook hyperpersoonlijk zijn. De band zit in een compleet eigen wereld. Op eerdere albums was dat fantastisch en avontuurlijk, en volgens een mooi interview met zangeres Nai Palm in NRC Handelsblad is dit hun meest vrije en eerlijke werk tot nu toe, dus ik zet Mood Valiant nog maar een keertje op. 

Andreas Jonkers

Adjunct-uitgever

---

Froukje - Licht en Donker

Ze moet nog 20 worden, maar zangeres Froukje (voluit Veenstra) klinkt bij vlagen melancholisch alsof ze er al tig decennia op heeft zitten. Is ook wel te verklaren: bij de Veenstra’s thuis stond vaak Maarten van Roozendaal op.

Maar de teksten zijn één ding: ik zag haar op een verloren avondklokavond voorbijkomen met ‘Onbezonnen’ bij het (helaas alweer geannuleerde) programma VPRO On Stage en klom nog net niet op de bank door de energie die uit de tv knalde. Stuwende elektropop, met aangenaam analoge ingrediënten en superaanstekelijke hooks. Knap als je niet met je hoofd gaat knikken als je dit hoort.

Tot nu toe ligt er slechts een EP van krap 17 minuten, dus – en hier is het popjounalistencliché zonder meer geoorloofd – laten we bidden dat we nog véél van Froukje gaan horen. Aan haar leeftijd zal het niet liggen. 

H.P. van Stein Callenfels

Eindredacteur

---

Anaïs Mitchell & Original Broadway Cast of Hadestown - Hadestown 

Ik luister veel naar castalbums van musicals, dromend van het moment dat ik weer eens een musical in het echt kan zien. Sommige albums worden al gauw saai, zeker zonder het toneelspel, maar andere zijn opzichzelfstaande parels.

Zo ook Hadestown, over een kolenmijn gebaseerd op de mythes van Orpheus en Eurydice, en die van Hades en Persephone. De musical ging al in 2006 in de Verenigde Staten in première en klom sindsdien langzaam op naar Broadway. Dat hoor je in de ontwikkeling van de verschillende albums die sindsdien zijn uitgekomen – het eerste is klein, het laatste bombastischer. De maker, Anaïs Mitchell, noemt het zelf een ‘folk opera’ – je zult er tonen van jazz en blues in tegenkomen.

Wat het ook is, het is prachtig. Het is een aanklacht tegen autoritaire leiders, kapitalisme en – volgens sommigen – klimaatverandering. Tel daarbij op: de diepe stem van Hades, de dronken Persephone, het getortelduif van Orpheus en Euridyce, en de oude stem van Hermes. Ik krijg er geen genoeg van. 

Sanne Blauw

Correspondent Ontcijferen

---

Armand Hammer & The Alchemist - Haram

Het is goed dat Pitchfork treffende albumrecensies schrijft, want na mijn eerste luisterbeurt van Haram luidde mijn appje erover naar een vriend: ‘AAAAAHH.’

Pitchfork schrijft: ‘ELUCID en Billy Woods, de voorhoede van de underground rapscene in New York, maken claustrofobische rapnummers die hyperkritisch zijn op maatschappelijke ongelijkheid, maar tegelijk empathisch over de menselijkheid ervan.’ Na een luisterbeurt of – hoeveel keer past 39 minuten in vier maanden? – is die recensie nog steeds de beste omschrijving die ik las van deze plaat, die in alle hoekjes van je hoofd en hart kruipt, dus ik steel hem hier schaamteloos.

Haram is een autopsie van postkolonialisme, een pamflet tegen het kapitalisme. Tegelijkertijd is het een viering van rap die zo rijk is dat je het als luisteraar allemaal lekker zelf mag uitzoeken – op zo veel verschillende manieren passen de beats, verwijzingen en rijm in elkaar. Rapper ELUCID, fe-no-me-na-le producer The Alchemist en tekstuele bevelvoerder Billy Woods nemen je nergens aan de hand. ‘No man of the people, I wouldn’t be caught dead with most of ya’ll’, rapte Woods in 2019 niet zomaar.

Vera Mulder

Correspondent Vooroordelen

---

MisterWives - SUPERBLOOM

Zodra ik het nummer ‘Reflections’ via mijn middelmatige televisiespeakers door de woonkamer hoorde was ik verliefd. De gelijknamige EP was al snel een favoriet door de combinatie van nostalgische discogeluiden, het moderne elektronische randje en de engelachtige stem van Mandy Lee. Schotel mij die iedere dag maar voor. 

SUPERBLOOM is het prachtige derde album waarin MisterWives je, weliswaar wat rustiger – volwassener, misschien – en met een wat verfijnder geluid dan voorheen, een andere wereld in weet te trekken. De afwisseling van stijlen zorgt ervoor dat de negentien (!) nummers nooit als te veel voelen. Zo kan ook dit album me, door mijn inmiddels geüpgradede geluidsinstallatie, weer uren zoet houden.

Edivania Lopes Duarte

Redactioneel projectmanager

---

Pino Palladino - Notes With Attachments

Op het legendarische jazzlabel Impulse kwam dit voorjaar  Notes With Attachments  uit. Het is het eerste project van de supersympathieke bassist Pino Palladino als voorman. Hij werd eerder bekend door zijn ijzersterke baslijnen onder de muziek van grootheden als D’Angelo en John Mayer. Op deze plaat, die hij samen met gitarist Blake Mills schreef, blijft het spierballenwerk achterwege. De muzikanten spelen dynamisch en ingehouden, waardoor er ruimte is om naar elkaar te luisteren. Samen mengen ze tot een timbre dat doet denken aan het rijke verleden van Impulse, ooit het thuis van jazzgoden als John Coltrane, Sun Ra en Ahmad Jamal. Toch hoef je geen jazzliefhebber te zijn om dit album te waarderen, want de grooves van Palladino krijgen iedereen in beweging.

Jacco Prantl

Audioredacteur

---

serpentwithfeet - DEACON

Een jaar geleden had ik niet kunnen raden dat serpentwithfeet het klefste album van het jaar zou maken. Dat ligt niet alleen aan zijn artiestennaam en die pentagram-tattoo op zijn voorhoofd: eerdere releases van de zanger stonden vol met grimmige orgelmuziek en spookachtige r&b-vocalen, en kregen dan ook steevast labels als ‘goth gospel’ opgeplakt. 

Ook op de nieuwe plaat  DEACON zijn de gospelinvloeden nooit ver te zoeken, maar dan wel gestript van werkelijk alle donkere randjes. In plaats daarvan: mierzoete teksten over alledaagse liefde – platonisch en romantisch. Serpentwithfeet zingt over de kerstfilms die hij hartje zomer met zijn vrienden kijkt, en over de baard en iets te strakke jeans van zijn geliefde. 

Ik zou willen beweren dat het door de experimentele producties nergens te soppy wordt, maar dat zou een beetje een leugen zijn. Toch schuilt er juist in al die lichtvoetigheid een politieke lading, want hoe vaak horen we nou verhalen over zwarte queer liefde die tegelijkertijd zo zorgeloos en ongecompliceerd is? Zoals iemand onder de YouTube-video van ‘Same Size Feet’ opmerkt: ‘Eindelijk iets over een stel zwarte jongens dat niet over leed, trauma of verdriet gaat.’ 

Jelena Barišić

Eindredacteur

---

Jeff Rosenstock - SKA DREAM

Ska wordt ook wel omschreven als sombere teksten in combinatie met opzwepende muziek. Dat geldt zeker voor SKA DREAM, de skaversie van Jeff Rosenstocks punkalbum NO DREAM. Het overkoepelende thema van de plaat is de uitzichtloosheid van het leven, en toch voelt de muziek feestelijk.

Rosenstock sloeg voor SKA DREAM de handen ineen met allerlei artiesten uit de skascene. In dit pandemiejaar voelt het resultaat daardoor als een viering van saamhorigheid. Alles op het album zegt: ‘Ja, het is moeilijk, maar je staat er niet alleen voor.’

Dus trek je sneakers aan, draai je speakers open, zet deze plaat op en skank it up. Je zult je sowieso beter voelen.

Lees ook: