Ik wilde even niet meer over migratie schrijven. De verbazing was uit mijn werk verdwenen, Maar we zijn nog geen twee maanden verder, en de EU heeft het alweer voor elkaar: ik ben tóch weer stomverbaasd over het Europees migratiebeleid.

De aanleiding van mijn verbazing is natuurlijk: Afghanistan. Honderdduizenden Afghanen moesten de afgelopen weken door gevechten of uit angst voor de taliban hun huizen verlaten. En wat doet de EU? Die maakt zich op om zoveel mogelijk Afghanen buiten de deur te houden. Die opstelling is zo ontzettend onbeschoft, onbeschaamd en vooral ondoordacht – ik kan er met mijn hoofd niet bij.

Neem de verklaring die de Europese ministers van Binnenlandse Zaken vorige week opstelden over ‘de situatie in Afghanistan’. Een tekst die bomvol staat van extreemrechtse retoriek over het tegenhouden van Afghanen op weg naar Europa, over het samenwerken met (lees: betalen van) andere landen om migranten tegen te houden en over het potentiële terreurgevaar dat de migranten met zich meebrengen. Niet alleen de medemenselijkheid ontbreekt volledig – ook onze simpele juridische plicht onder het Vluchtelingenverdrag, om deze mensen een kans op asiel te geven, lijkt niet meer te bestaan.

In schreef ik op wat ik zo stuitend vind aan de Europese houding, hoe die in strijd is met onze eigen juridische kaders, en waarom we eigenlijk niet meer van een migratiebeleid kunnen spreken.

Dan toch nog even wat containers

Ondertussen werk ik, samen met collega Maaike Goslinga, verder aan ons project over containervaart. Het zal wel aan mijn focus liggen, maar ineens zie ik die stalen doos overal in het nieuws voorbijvaren.

Het schreef een stuk over de grote containerrederij Maersk die een klein bedrijf in Almere opkocht, in een poging niet alleen de zeevaart, maar de hele logistieke keten in handen te krijgen.

Het bracht een stuk over ‘gegijzelde’ zeelieden in de Rotterdamse haven.

En de Volkskrant had zelfs een containerschip op staan.

Eén trok in het bijzonder onze aandacht: het nieuws dat de Russische president Vladimir Poetin kansen ziet om containerschepen vanaf volgend jaar via de Noordpoolroute te laten varen. Door klimaatverandering is die route steeds vaker ijsvrij, en bijkomend voordeel: hij is zo’n 8.000 kilometer korter dan de route via het Suezkanaal.

Je zou dus zeggen: dat is goed nieuws voor het klimaat. Korter varen = minder uitstoot. Maar het tegendeel is waar.

De effecten op het milieu en klimaat zijn namelijk, juist in het poolgebied, gigantisch. Vanwege neerdalend roet gaat het ijs namelijk sneller smelten. En eventuele olielekken zouden catastrofale gevolgen hebben omdat ze veel moeilijker op te ruimen zijn. In vertellen we meer over de nadelen van de noordelijke route – en waarom Poetin ’m alsnog dolgraag open wil gooien.

Tot slot...

... luisterde ik naar een een Britse maritiem advocaat die de omstandigheden waarin zeelieden werken op containerschepen vergelijkt met moderne slavernij. Een man die – in tegenstelling tot velen in deze sector, heb ik inmiddels gemerkt – geen blad voor de mond neemt. Want ach, zegt hij zelf, ‘ik hoef toch geen nieuwe baan meer in de scheepvaart’.