Alleen in de openingsscène huilt de zevenjarige Nora onbevangen. Het is haar eerste schooldag op de school waar ook haar oudere broertje op zit en ze neemt afscheid van haar vader. Vanaf dan moet ze zich groothouden en ziet de kijker hoe haar tranen zich naar binnen vreten.
Want op school heeft Nora – een adembenemend debuut van Maya Vanderbeque – het niet makkelijk. Ze ziet hoe haar broertje gepest, geschopt en geslagen wordt en moet zich naast haar eigen zorgen om aansluiting te vinden bij de meisjes uit haar klas, ook daartoe verhouden. Van de leraren kan ze weinig verwachten. Niet dat ze kwaadwillend zijn, maar ze lijken het voortdurend druk te hebben met brandjes blussen en hebben weinig tijd om zich bezig te houden met wat er onder al dat vuur kolkt.
Behoefte om erkend te worden
Un Monde is de eerste lange film (72 minuten) van de Belgische Laura Wandel. De film won eerder dit jaar de FIPRESCI-prijs op het filmfestival van Cannes en is de Belgische inzending voor de Oscars.
Wandels meest in het oog springende keuze is om de film op ooghoogte van Nora te filmen, waardoor de kijker op Nora’s vader en juf na – die gaan nog weleens door de knieën om met haar te praten – opvallend veel volwassen benen en heupen ziet, maar geen gezichten.
Voor de film observeerde Wandel maandenlang het gedrag van kinderen op schoolpleinen
Het volwassen perspectief is niet het enige dat Wandel heeft weggelaten. De Franstalige regisseur, die zeven jaar aan de film werkte, koos er ook voor nagenoeg geen scènes in de klas te filmen tijdens lesuren. Evenmin zien we scènes bij Nora thuis. Wat overblijft is Nora’s verstilde binnenwereld te midden van de chaotische buitenwereld van het schoolplein. Voor de film observeerde Wandel maandenlang het gedrag van kinderen op schoolpleinen.
Un Monde laat zien, of beter: laat voelen, wat er op school naast al het onderwijs ook gebeurt. Wandel: ‘We brengen twaalf jaar van ons leven op school door, acht uur per dag. Dat vormt ons voor de rest van ons leven. Ik wilde dat laten zien vanuit het perspectief van een kind dat binnenkomt in die wereld en de behoefte voelt te integreren en erkend te worden. Die behoefte aan erkenning, aan geaccepteerd worden, die voelen we allemaal, de rest van ons leven – dat is in zekere zin de basis van onze menselijkheid.’
Die menselijkheid voelt de kijker 72 minuten lang, met als apotheose een hartverscheurende, fysieke scène tussen broer en zus – maar gehuild wordt er niet meer.
Un Monde is woensdagavond 10 november om 19.30 uur te zien in De Balie in Amsterdam. Vanaf 25 november is de film te zien in ruim 35 bioscopen door heel Nederland.
Lees ook:
Waarom spijbelen en onvoldoendes halen leerlingen gelukkig maakt
Wie hoge cijfers haalt en nooit te laat komt is een ‘goede’ leerling, maar niet per se een gelukkigere leerling. Daarom: een pleidooi voor spijbelen en onvoldoendes halen.
Dit verhaal heb je gratis gelezen, maar het maken van dit verhaal kost tijd en geld. Steun ons en maak meer verhalen mogelijk voorbij de waan van de dag.
Al vanaf het begin worden we gefinancierd door onze leden en zijn we volledig advertentievrij en onafhankelijk. We maken diepgravende, verbindende en optimistische verhalen die inzicht geven in hoe de wereld werkt. Zodat je niet alleen begrijpt wat er gebeurt, maar ook waarom het gebeurt.
Juist nu in tijden van toenemende onzekerheid en wantrouwen is er grote behoefte aan verhalen die voorbij de waan van de dag gaan. Verhalen die verdieping en verbinding brengen. Verhalen niet gericht op het sensationele, maar op het fundamentele. Dankzij onze leden kunnen wij verhalen blijven maken voor zoveel mogelijk mensen. Word ook lid!
