Maak van je huis een thuisbioscoop met deze kijktips

The Alpinist

Wie Free Solo een indrukwekkende film vond, waarin Alex Honnold zonder touwen de 975 meter hoge granieten muur El Capitan in Yosemite National Park beklimt, moet The Alpinist zeker kijken. Deze documentaire volgt de op dat moment 23-jarige Canadese klimmer Marc-André Leclerc. Volgens Honnold is hij de meest bewonderenswaardige klimmer ter wereld. Wat Leclerc doet is écht extreem: hij beklimt in zijn eentje ijswanden, gletsjers, zonder touwen.

Bij dit soort documentaires vraag ik me vaak af wat iemand bezielt, waarom iemand hiervoor zijn of haar leven riskeert. Soms lijkt het vooral om de aandacht te gaan, maar in het geval van Leclerc is dat duidelijk niet zo. Hij gelooft in wat hij kan en is in de bergen in de diepste concentratie – juist omdat hij weet dat hij geen fouten mag en kan maken. De stilte, de bruutheid van de ijzige, besneeuwde toppen en een zeer gepassioneerde talentvolle alpinist maken dat je na het zien van deze documentaire met meer dan alleen klamme handen achterblijft. (Een film van Peter Mortimer, 82 minuten)

Emy Demkes

Correspondent Kleding

Impeachment: American Crime Story

‘Hey... How was your first day?’ De beklemmende eerste woorden die Clive Owen uitspreekt als Bill Clinton verraden een gegarandeerde Emmy-nominatie. Ongeëvenaard goed vertolkt Owen, bekend van Children of Men en de ondergewaardeerde dramaserie The Knick, het hese, zuiderse stemgeluid van de voormalige Amerikaanse president. Die geloofwaardigheid helpt om het verhaal achter het Lewinsky-schandaal in 1998 degelijk uit de doeken te doen.

Na twee seizoenen over moord (het proces tegen O.J. Simpson en de dood van modeontwerper Gianni Versace) gaat de derde reeks van American Crime Story over karaktermoord. In 1995 begonnen Clinton en de toen 22-jarige stagiaire Monica Lewinsky een seksuele affaire, die enkele jaren later uitkwam dankzij heimelijke gespreksopnames door Lewinsky’s collega Linda Tripp. De Republikeinen en rechtse media maakten gehakt van Clinton, die op televisie loog over de escapade (‘I did not have sexual relations with that woman’). Lewinsky werd belachelijk gemaakt op basis van haar uiterlijk en een bevlekte jurk.

Impeachment is ijzersterk – van de cameravoering tot de dialogen – maar het beste element is de cast: Sarah Paulson imiteert Tripp tot in perfectie, Edie Falco is een overtuigende Hillary Clinton, en de vertolkingen van de rabiaat rechtse Ann Coulter (Cobie Smulders) en Matt Drudge (Billy Eichner) zijn hilarisch. (10 afleveringen van een uur op FOX)

Riffy Bol

Algemeen redacteur

Ted Lasso

Ik hou niet van voetbal. Toch is Ted Lasso een van mijn favoriete series ooit. Het verhaal: een American football-coach verhuist naar Engeland om daar een voetbalteam te trainen. Hij weet helemaal niks van de sport, maar zijn coachingstijl heeft dan ook weinig met de spelregels te maken.

Zo hangt hij een grote, zelfgemaakte poster op in de kleedkamer, met daarop slechts het woord believe. En hij brengt de norse directeur van het team elke ochtend zelfgebakken koekjes. Dit klinkt super corny, en dat het is het ook. Maar het werkt: Ted Lasso gaat over de kracht van vriendelijkheid en samenwerking. Een must-see als je je vertrouwen in de mensheid een beetje kwijt bent. (2 seizoenen met afleveringen van 30 minuten)

Malouk van der Velden

Engagementredacteur

Louise

Elk jaar, vanaf september, verschijnen de afstudeerfilms van de studenten aan de Parijse animatieschool Gobelins op YouTube. Daar zitten geregeld parels voor het oog bij. Mijn favoriet dit jaar: Louise.

Deze korte film geeft een inkijkje in een avondje ballet in het Opéra Garnier in 1895. De openingsscène toont de schoonheid van de dans in volle glorie, maar achter de schermen neemt de avond een duistere wending. Het licht, de kleuren en de bewegingen in Louise zijn perfect op elkaar afgestemd. Een animatie die je niet vaak in deze schilderachtige 2D frame-by-frame-animatie ziet. (6 minuten)

Luka van Diepen

Redactioneel vormgever

An ANTM Cycle 6 Deep Dive

Door de jaren heen is reaction content een steeds populairder genre op YouTube geworden. Creators kijken films, series of – lekker meta – andere YouTubevideo’s, en reageren hierop. Mijn favoriet in dit genre tot nu toe is de ANTM Cycle 6 Deep Dive van youtuber Willie Muse.

In deze serie bespreekt hij het zesde seizoen van America’s Next Top Model (volgens elke objectieve maatstaf het smeuïgste seizoen van dit realityprogramma). Ondertussen breit hij. Dat is het wel zo’n beetje.

Maar zijn observaties over het wel en wee van de modellen in spe zijn vlijmscherp, en zijn commentaar is hilarisch – mede door zijn uitgestreken manier van praten. De lapjes die hij breit worden ondertussen onderdeel van het amorfe wandkleed dat achter hem hangt en zo met elke aflevering groter en kleurrijker wordt. O ja, en er is een gebreide pop die ook af en toe iets zegt. Vervreemdend en verrukkelijk. (7 afleveringen van 45 minuten)

Valentijn De Hingh

Correspondent Identiteit

Seaspiracy

Ik eet sinds dit jaar geen vis meer. En dat komt door deze documentaire. In Seaspiracy neemt filmmaker Ali Tabrizi de wereld van commerciële visvangst onder de loep. Niemand komt er mals vanaf: visserijbedrijven, eco-labels en zelfs organisaties die de oceanen proberen te beschermen.

Tabrizi kreeg veel kritiek op de docu, en er ontbreekt ongetwijfeld wat nuance. Seaspiracy is nogal sensationeel en ophitserig en ik kan me mateloos storen aan de Amerikaanse OMG-tactieken die Tabrizi gebruikt (ik denk dat hij iets te veel Michael Moore heeft gekeken). Maar één ding weet hij als een huis boven water te zetten: duurzame visvangst bestáát niet. Niemand kan controleren hoe vissersboten in oceanen te werk gaan, kweekvis is een verschrikking voor zowel vissen áls oceanen, en de voedselketens in oceanen raken zo verstoord door onze overbevissing dat we op een maritieme rampkoers liggen. Kijk en huiver. (Een film van Ali Tabrizi, 90 minuten)

Maite Vermeulen

Correspondent Migratie

Years and Years

De serie Years and Years (HBO) schetst een apocalyptische wereld waarin de Britse zakenvrouw Vivienne Rook zich ontpopt tot populistisch politicus. Haar controversiële overtuigingen zorgen voor verdeling in het land en dus ook binnen de familie Lyon uit Manchester.

Op het eerste gezicht lijkt Rook een karikatuur van politici die ook steeds vaker op ons werkelijke politieke toneel verschijnen. De serie lijkt een overdrijving van de wereld waarin we nu leven.

Maar naarmate de serie vordert, wordt de situatie waarin de familie Lyon zich bevindt, net als de druk die dat legt op hun onderlinge relaties, steeds beter voorstelbaar en zelfs herkenbaar. Ik raad niemand aan de volle zes uur te bingen (ik moest daar een dag van bijkomen). Maar ik garandeer je dat je na deze miniserie van Black Mirror-achtige kwaliteit met andere ogen de straat op stapt. (6 afleveringen van 60 minuten)

Isabelle van Hemert

Beeldredacteur

Royal Marines Commando School

Royal Marines Commando School volgt – de titel zegt het eigenlijk al – een groep jonge rekruten die hun best doen om de strenge selectie van de Britse commando’s te doorstaan. De documentaireserie geeft een uniek inkijkje in het militaire leven en de mentaliteit van zowel de opleiders als van de jonge mannen die stap voor stap ontdekken waar ze zich eigenlijk voor hebben opgegeven.

Op een bepaald moment zien de rekruten plotseling in dat de harde opleiding een nauwkeurig georkestreerd spel is, waarin de trainers al schreeuwende zorgen voor veiligheid en kameraadschap, maar dat het werk na de opleiding een levensgevaarlijke toekomst met zich meebrengt. Een toekomst die een flexibele moraal vereist en eigenlijk maar nauwelijks te verenigen valt met een normaal gezinsleven. (8 afleveringen van 45 minuten)

Jacco Prantl

Chef audio

Call My Agent!

Niks trekt mij aan de beschrijving ‘een Franse televisieserie over een agentschap voor acteurs’, maar het is een van de beste series die ik in lange tijd zag. Call My Agent! is verrassend, warm, extreem grappig, met toch zeer geloofwaardige verhaallijnen die blijven boeien, vertolkt door fascinerende acteurs in dito kostuums in schitterend Parijs.

Vele ‘groten der aarde’ zijn fan, en maakten hun opwachting in de serie als zichzelf – de zelfspot van een Charlotte Gainsbourg, Sigourney Weaver of Monica Bellucci is weergaloos. En door Noémie Leclerc (gespeeld door Laure Calamy) snap ik eindelijk waarom mannen vallen voor hun secretaresse. Was ik ook maar een man met een secretaresse. Wegens groot succes verlengd, hopelijk komt er een vijfde seizoen in 2022. (4 seizoenen met afleveringen van ongeveer 50 minuten)

Tamar Stelling

Correspondent Niet-menselijk leven

Succession

Succession is misschien wel de beste dramaserie van dit moment. Dat had ik niet meteen door: toen ik er een paar jaar geleden aan begon, ben ik zelfs halverwege het eerste seizoen afgehaakt. Ik vond de mediamagnatenfamilie Roy, om wie het verhaal draait, te obsceen rijk en te harteloos, hun wereld te kil en de personages te eendimensionaal. Ik vroeg me af waarom in het universum van Succession niemand ooit werd gestraft voor zijn kwaadaardigheid of egoïsme.

Inmiddels ben ik er met seizoen 3 achter dat je de corruptie en het cynisme van de serie moet omarmen om er maximaal van te genieten. Dan wordt deze serie met elke aflevering beter, gelaagder, grappiger, wreder én treuriger – en ga je bijna hopen dat de familievete waar je naar kijkt, nooit zal eindigen, omdat Tom Wambsgans dan van tv zou verdwijnen. (3 seizoenen met afleveringen van 60 minuten)

Jelmer Mommers

Correspondent Democratie & Klimaat

Flavorful Origins

Omdat mijn beeld van China hopeloos beperkt was, begon ik me te verdiepen in Chinese literatuur, documentaires en films. Deze Chinese serie over Chinees eten sprong er voor mij uit. In hapklare afleveringen van rond de 13 minuten ontleedt Flavorful Origins steeds één ingrediënt of gerecht uit een bepaalde regio. Dat gaat zo: de verteller – stel de voice-over alsjeblieft in op de oorspronkelijke taal – neemt je mee naar een gebied om te laten zien hoe een gerecht ontstaat, van prille oogst tot familiemaal of markthapje.

Zonder er te veel woorden aan te wijden laat deze serie bovenal zien hoe ontzettend veel (eet)culturen China kent. De kracht ligt in de ultieme traagheid van het beeld en geluid: langzame close-ups van knapperend vet, de plons van verse noedels in een bouillon, zwoegende mensen die volledig toegewijd koken, de wijde shots van de rijke Chinese natuur. Dit is genieten – waar je trek van krijgt. (40 afleveringen van ongeveer 10 minuten)

Maaike Goslinga

Redactiechef

Cyberpunk: The Documentary

Een overzicht van het meest toonaangevende fictiegenre: cyberpunk. In essentie kenmerkt cyberpunk zich door een combinatie van hightech en low-life in één samenleving. Grote bedrijven vervangen de politieke macht, advertenties domineren het straatbeeld.

De documentaire neemt je mee, van de beeldtaal rondom technologische ontwikkelingen tot de filosofische ideeën die verschillende soorten cyberpunkmedia aanstippen. Literatuur, films, games, stripverhalen, ga maar door. En het is moeilijk om de gelijkenis met huidige samenlevingen niet te zien wanneer je meer leert over dit genre. (3 afleveringen van in totaal 5 uur)

Rasheed Vlijter

Beeldredacteur

Crazy Days

Het is vooral de stilte die deze documentaire over het Amsterdamse operahuis De Nationale Opera siert. Een blik achter de schermen van een van de grootste productiehuizen in klassieke muziek ter wereld, en hoe een orkest- en theaterapparaat daadwerkelijk te ‘orkestreren’ in tijden waarin door een pandemie niets meer zeker is.

In ieder geval zeker geen operazalen vol (doorgaans) ouderen en een veelkoppig orkest. We zien de Italiaanse dirigent driftig worden als ‘zijn’ Nozze van Mozart een opname in plaats van uitvoering blijkt te worden, het verdriet van de spelers en muzikanten, maar ook de onmacht van de operadirectie. Een tijdspecifiek, maar toch tijdloos document van een gigantisch muzikaal schip op een onvoorspelbare coronazee. Intrigerend op meerdere niveaus, en daarmee ook interessant voor wie weinig heeft met klassieke muziek. (Een film van Sanne Rovers, 66 minuten)

Joey de Gruyl

Eindredacteur

Druk

In de Oscarwinnende film Druk van de Deense regisseur Thomas Vinterberg gaan vier middelbareschooldocenten van middelbare leeftijd hun ingetreden futloosheid te lijf met drank. Eerst een beetje, daarna meer.

Het experiment dat de mannen aangaan, berust op de stelling dat de mens een aangeboren alcoholtekort in het bloed heeft van 0,5 promille. Bij wijze van psychologische proef besluiten ze een tijdlang te microdoseren met wodka, wijn en whisky, om dat tekort te verhelpen. De lessen worden er leuker van. Vooral die van de bijna-depressieve geschiedenisleraar Martin (Mads Mikkelsen).

Vinterberg vermijdt het moralisme waar het de drankcultuur van zijn vaderland betreft en Druk speelt met de stereotypen die bij een midlifecrisis horen: arme mannen, gemangeld door de seksloze sleur van het gezinsleven, verlangend naar jongensdingen, naar de viriliteit van vroeger. Tegelijkertijd laat de film zien dat de melancholie die daaronder schuilt niet aan een leeftijd gebonden is. (Een film van Thomas Vinterberg, 1 uur en 56 minuten)

Nina Polak

Correspondent Modern leven

Titane

Met twee opgetrokken knieën, sjaal om mijn hoofd gewrongen, bijtend op mijn vuist zit ik in de zaal. ‘Dit is níét normaal! Doe NORMÁÁL!’ roep ik. Om me heen zenuwachtig gelach en luidop gekreun: de screening van Titane.

Het verhaal [spoilers voor de eerste helft]: een jong meisje krijgt na een auto-ongeluk een titaanplaat in haar hoofd geschroefd. Ze groeit op en werkt als stripper in autoshows. After hours heeft ze seks met haar auto en vermoordt ze mensen. Dat gaat niet lang goed: ze raakt zwanger van haar auto en het moordonderzoek zit haar op de hielen. Ze vlucht, vermomd als man – met afgeschoren haren, een zelfgebroken neus, haar borsten en steeds groter wordende buik (waar smeerolie uit lekt) platgeplakt met tape. En Wat Er Hierna Gebeurt Zal Je Verbazen.

Ondertussen zit ik te kronkelen in de bioscoopstoel. De vriendin naast me kokhalst. Ik vóél het publiek zich schrap zetten en weer ontspannen als een scène eindigt. In alle vervreemding en body gore zijn we één geworden, met de film en met elkaar.

‘Daarom ga ik nooit naar het filmhuis, moeilijk gezeik!’ roep ik als we de zaal uitlopen. Maar hoeveel ik ook heb afgezien tijdens de screening, ik denk sindsdien één keer per week aan Titane. Gaat de film over gender, vaderschap, het zachte kwetsbare lichaam vs. koud hard staal? Alles? Niks? Geen idee. Ik wil er met iedereen, ook met jou, over praten. (Een film van Julia Ducournau, 1 uur en 48 minuten)

Basia Dajnowicz