Wat zijn jouw ervaringen met het impostor syndrome?

Laatst vertelde ik aan een groepje collega’s dat ik misschien iets wilde schrijven over het impostor syndrome.

Dat heb ik, zei de eerste.

O ja, ik ook, zei de tweede.

Ik ook, knikte de derde, zeker weten.

Zelf zou ik ook zeggen dat ik last heb van dit ‘oplichterssyndroom’, waarbij je bang bent om door de mand te vallen. Ook ik denk regelmatig: nu gaan ze – collega’s, leidinggevenden, lezers – er eindelijk achter komen dat ik eigenlijk niet goed ben in mijn werk. (Of, erger nog: ze weten het al lang, maar ze zijn te aardig om er iets van te zeggen.)

Maar het verbaasde me dat die andere collega’s er ook last van hadden. Want stuk voor stuk zijn het mensen die ik bewonder, die mooie artikelen schrijven en zelfverzekerd overkomen als ze het over hun vak hebben.

Natuurlijk, ze hadden weleens twijfels, dat wist ik heus wel. Maar bedriegers, zij? Als zij al niet in zichzelf geloofden, wie dan wel?

Onzekerheid op de werkvloer

Ik schrijf over onzekerheid in alle soorten en maten – op het gebied van wetenschap, politiek, gezondheid. De laatste maanden merkte ik, ironisch genoeg, dat mijn eigen onzekerheid me in de weg zat bij het maken van stukken over het onderwerp. Want wie was ik nou om hierover te schrijven?

Daarom wil ik me, voor een groter artikel, verdiepen in onzekerheid op de werkvloer. Want als meer mensen zich voelen zoals mijn collega’s en ik, wat betekent dat dan voor hoe we ons werk doen? Wat zegt het over de standaarden die we stellen? En hoe zou een werkplek eruitzien waar je die onzekerheden kunt erkennen, in plaats van te bluffen dat je het allemaal wel weet?

Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen met het impostor syndrome. Heb jij ook (soms) het idee dat je de boel bedriegt op je werk? Hoe manifesteert het zich? En wat doe je eraan? Of herken je er juist niks van? Fijn als je erbij vermeldt wat voor werk je doet. Je kunt je ervaringen delen in de bijdragesectie hieronder (alleen voor leden) of in een mail.