Deze week: De overheid faalt al decennia op milieugebied

Ik was een jaar oud toen het RIVM in een destijds veelgeciteerd rapport stelde dat de ‘milieugebruiksruimte’ eindig is. Als je op dat moment 34 jaar vooruit in de tijd zou kunnen kijken, zou je zien dat de werkelijke implicatie van dat inzicht nóg niet overal geaccepteerd wordt.

Als we het milieu niet oneindig kunnen vervuilen en de natuur niet eindeloos kunnen exploiteren, dan kan niet alles overal. Dan zijn er grenzen.

In 1988 beschreef het RIVM die grenzen al in het beroemde rapport  Zorgen voor morgen. De te hoge uitstoot van stikstof stond al op de radar, het klimaatprobleem ook. In datzelfde jaar waarschuwde de VVD al in dagblad Trouw dat krimp van de veestapel misschien noodzakelijk was.

En kijk waar we nu staan.

In een lopende reeks artikelen bepleit ik dat de overheid vervuilende dingen zoals SUV’s en vliegtickets zou moeten  verbieden of rantsoeneren. Ik denk dat er dwang nodig is om te zorgen dat we ons eindelijk gaan voegen naar die beperkte ‘milieugebruiksruimte’.

Dat is op zichzelf al controversieel; het komt neer op een pleidooi voor keiharde eco-betutteling. Nu het kabinet aanstuurt op begrenzing en krimp, maar dat verkeerd aanpakt, kun je zien hoe explosief dit idee is.

Dat is mijn analyse van de boerenprotesten die de afgelopen maand oplaaiden: het is de oogst van een overheid die al dertig jaar zwalkt en faalt op het gebied van milieu. Een overheid die nu wel – eindelijk – duidelijk maakt dat de stikstofuitstoot omlaag moet, maar geen concrete en eerlijke plannen presenteert om dit te verwezenlijken, en geen mea culpa aanbiedt voor de verloren tijd.

Is het tijd om de consumptievrijheid te begrenzen omwille van het milieu? Die vraag onderzoek ik in een reeks verhalen en nieuwsbrieven. Wil je mijn zoektocht volgen? Schrijf je dan hier in voor mijn nieuwsbrief , die om de week verschijnt.

Leidt kennis tot beschaving? Ook hogeropgeleiden oordelen hard over anderen. Maar correspondent Onderwijs Johannes Visser ziet één verschil: voor hun favoriete vorm van discriminatie is maar weinig aandacht.

Wie zorgt, moet steeds vaker te veel doen in te weinig tijd. In haar nieuwe boek Zorg. Een betere kijk op de mens bepleit correspondent Zorg Lynn Berger dat zorg betere zorg nodig heeft. Dat begint met zorg zien voor wat het is: het kloppende hart van onze samenleving, verweven met alles wat we doen en zijn. In deze video alvast een voorproefje:

Een paar maanden lang domineerde de oorlog in Oekraïne voorpagina’s, journaals, talkshows en gesprekken bij de koffieautomaat. Het was oorlog in Europa!

En toen werd het steeds stiller. Niet aan het front. Niet voor miljoenen Oekraïners op de vlucht. Wel, in grote mate, in de media – ook op ons platform.

Maaike Goslinga, Maite Vermeulen en Riffy Bol delen inzichten uit onze eigen journalistiek en andere relevante bronnen. Om je bij te praten, en je uit te nodigen je (opnieuw) te verdiepen in deze oorlog die wereldwijde gevolgen heeft.

De toeslagenaffaire herhaalt zich in spiegelbeeld.

Waar eerder werd gezocht naar de kleinste fouten om grote bedragen aan kinderopvangtoeslag terug te vorderen, wordt nu gezocht naar de minste aanleiding om grote bedragen aan compensatie uit te keren.

Bij de Uitvoeringsorganisatie Herstel Toeslagen stapelen signalen van grove overcompensatie zich op. Die berichten dringen nauwelijks door tot het politieke debat, constateert correspondent Economie Jesse Frederik.