De selfies van Heleen van Royen (en wat die met mannen doen) Het zomernummer van De Groene Amsterdammer heeft als thema ‘Me, my selfie, and I’ en staat barstensvol artikelen over, bijvoorbeeld, de opkomst van de ‘b.v. ik’, de eeuwige terugkeer van het narcisme als cultuurkritiek, en de walkman als afzonderingstechnologie. Jan Postma bezocht voor dit nummer de ‘selfietentoonstelling’ van Heleen van Royen in het Letterkundig Museum in Den Haag. In een geestig en genuanceerd essay duidt hij de hedendaagse selfiecultuur. Wat de tentoonstelling uiteindelijk echt onthult, schrijft hij, is niet zozeer Heleens lichaam, maar de kleinzieligheid van de mannen die daar niet tegen kunnen. (Lynn Berger) De gelukkige huisvrouw (2.573 woorden/leestijd 20 minuten) Hoe is het om 69 dagen onder de grond te moeten zitten? In 2010 zaten 33 mijnwerkers twee maanden vast, diep onder de grond in een Chileense mijn. De wereld leefde mee. We zagen op tv beelden van verwoede pogingen om de mannen te bevrijden. Wat we niet zagen, was hoe het er in de mijn zelf aan toe ging. In dit prachtige en vooral beklemmende verhaal dalen we ruim 800 meter af en beleven we 69 dagen van duisternis en wanhoop mee met de gestrande mijnwerkers. Het mooie aan dit verhaal is dat het dieper ingaat op de groepsdynamiek van de mijnwerkers in een levensbedreigende en totaal claustrofobische situatie. (Dimitri Tokmetzis) 69 days (13.000 woorden/leestijd 100 minuten) Bijensterfte in tijden van wetenschap op bestelling en intimidatie Al jaren wijst onderzoeker Jeroen van der Sluijs onvermoeibaar op de rol van een nieuw type bestrijdingsmiddelen bij de alarmerend hoge bijensterfte. Nieuw, in Nature gepubliceerd onderzoek bevestigt nu dat de zogenoemde neonicotinoïden ook negatieve gevolgen hebben hoger in de voedselketen, bij insectenetende vogels. ‘Een stille maar ongekend heftige natuurramp voltrekt zich in streken waar neonicotinoïden, de meest gebruikte insectiden ter wereld, worden ingezet bij de landbouw’, schreef de Volkskrant donderdag. In dit boeiende interview vertelt Van der Sluijs hoe de industrie twijfel trachtte te zaaien over de rol van haar producten en hem en anderen probeerde te intimideren. Ook verkent hij hoe we moeten omgaan met niet uit te bannen onzekerheden in het debat over maatschappelijk urgente kwesties als klimaatverandering, nanodeeltjes en bijensterfte. (Tomas Vanheste) We leven in een tijd van wetenschap op bestelling (2.200 woorden/leestijd 17 minuten) Verstikkende dagen in de Rwandese hel In april 1994 vindt in Rwanda van de een op de andere dag een onbeschrijfelijk gruwelijke massaslachting van Hutu’s op Tutsi’s plaats. De beelden staan bij velen in het geheugen gegrift, maar niet zo letterlijk als bij de mensen die de beelden maakten. Na veertig jaar doet voormalig AFP-correspondente Annie Thomas verslag van de dagen die ze doorbracht in de Rwandese hel, en beschrijft op een verstikkende manier hoe moeilijk het voor haar was. Het biedt een zeldzaam inkijkje in hoe ons nieuws tot stand komt, hoe snel mensen kunnen veranderen in nietsontziende moordenaars, en hoe moeilijk het dan soms is om als journalist objectief te blijven. Let op: schokkende beelden. (Lennart Hofman) Witness to genocide: Rwanda’s horror (3.410 woorden/leestijd 26 minuten) Geestelijk gehandicapten? Die gooien we in de gevangenis Geestelijk gehandicapten in crisisgebieden. Het lijkt nogal een absurde subgroep om te onderzoeken, maar dat is precies wat documentair fotograaf Robin Hammond de afgelopen jaren deed. Hij reisde Afrika door - van Zuid-Soedan naar Sierra Leone en van Congo naar Liberia - en legde vast hoe men in situaties van oorlog, epidemie en honger omgaat met geestelijk zwakke mensen. Pas op: de foto’s zijn schrijnend. Geboeid, geslagen, opgesloten worden deze mensen. En vooral: niet begrepen. Traditionele helers schreeuwen met megafoons, of binden de gehandicapten dagenlang aan bomen vast. Dit is de absolute onderlaag van crisisgebieden. (Maite Vermeulen) Mentally ill shackled and neglected in Africa’s crisis regions (3.410 woorden/leestijd 26 minuten)

Het beste van De Correspondent deze week

Zeven richtingaanwijzers voor een nieuw soort christendom Is er leven voor het christendom na decennia vol misbruikaffaires en eeuwen van oorlog en geweld? De afgelopen zeven weken verzamelde ik met enkele geestverwanten en niet-christenen ideeën voor een nieuw soort christendom. Hier de zeven beste en meest verrassende pragma’s - geen dogma’s - om de goede kanten van religie nieuw leven in te blazen. Lees hier het artikel van Karel Smouter Zo ziet de surrealistische burgeroorlog in Birma er van dichtbij uit De burgeroorlog in Birma wordt als een van de langstlopende burgeroorlogen in de wereld beschouwd. Dat is niet vreemd, want hoe erg de situatie ook is, bijna alle betrokken partijen hebben baat bij de – vaak gewelddadige – status quo. Ik bezocht in het geheim het ministaatje Kachim State en bevond mij opeens in een van de meest surrealistische conflicten die ik ooit van dichtbij meemaakte. Een verslag. Lees hier het artikel van Lennart Hofman Wat doet een WK nu echt met een (arm) land? Rondom een WK voetbal wordt steevast geroepen hoeveel economische impulsen het gastland krijgt. Daarop volgen dan weer uitgebreide protesten die deze belofte weerleggen. Hoe zit het nu echt? De Zuid-Afrikaanse journaliste Sara Chitambo maakte op het verzoek van Maite Vermeulen verzoek de balans op in haar thuisland, dat in 2010 het WK organiseerde Lees hier het artikel van Sara Chitambo Hoe de mythe van Jean-Claude Juncker als ultieme antidemocraat in omloop kwam Jean-Claude Juncker, de nieuwe voorzitter van de Europese Commissie, geldt als de belichaming van de Europese achterkamertjespolitiek die zich van de wil van het volk niets aantrekt. Een imago dat de Luxemburgse politicus vooral te danken heeft aan twee beruchte, eindeloos herhaalde citaten. Citaten die een dubieuze dan wel ironische oorsprong blijken te hebben. Lees hier het artikel van Tomas Vanheste Iemand die ik niet ken: Het Oranje Legioen Elke week schrijf ik over een moment dat ik deelde met iemand die ik niet ken. Een ontmoeting die de betovering verbrak, of het ongrijpbare verklaarde. Deze week een ontmoeting met wel heel veel mensen die ik niet ken: Het Oranje Legioen.
 Lees hier de ode van Vera Mulder