Vijf fascinerende series om te kijken tijdens je vakantie

1. The Bridge II

Meestal is een sequel minder dan de eerste serie, maar hier is het andersom. Deel twee van de Deens-Zweedse tv-misdaadserie The Bridge heeft meer rust, doordat de personages niet steeds iets op hoeven te lossen. Zo leren we ze beter kennen, met hun kleine eigenaardigheden en teleurstellingen in het bestaan.

Juist dergelijke details verheffen The Bridge tot een niveau dat je maar zelden ziet bij televisiedrama, en al helemaal niet in Nederland, waar ongerijmdheden uit den boze zijn (vanuit de gedachte dat kijkers zodra iets niet logisch is wegzappen, waardoor je niet aan je kijkcijfers komt).

Wanneer de plot het dan weer overneemt, krijgen we de wat mij betreft meest ijzingwekkende scène ooit in een tv-serie. Een jonge vrouw moet kiezen tussen haar dood en een ramp, in een extreem claustrofobische omgeving. Dat levert onvergetelijke beelden op, en het besef dat kwaliteitstelevisie geen contradictio in terminis hoeft te zijn. (Jos de Putter)

2. Luther

In de allereerste minuut van de allereerste aflevering laat hij een kinderverkrachter ter pletter vallen, terwijl hij hem prima had kunnen redden. Detective John Luther – de fenomenale Idris Elba – is een getergde, obessieve, briljante, heldhaftige inspecteur Moordzaken met een onmiskenbaar zedeloze kant, die hem dwingt de grenzen van de rechtvaardigheid op te zoeken. Hij is bezeten door zijn werk, waardoor de relatie met zijn vrouw op de klippen is gelopen, maar zoals met al zijn zaken weigert hij ook haar los te laten.

Het is moeilijk voor te stellen dat er ooit nog een detective zal komen met zulke doeltreffende dialogen, zulk uitmuntend camerawerk en zulke angstaanjagende seriemoordenaars

Er zijn drie seizoenen gemaakt van deze imposante psychologische BBC-thriller. Luther roept het kwaad in zichzelf en zijn onwaarschijnlijke partner op, met het doel de meest verdorven seriemoordenaars te pakken. Hij daagt ze uit, jaagt ze op. Regisseur Neil Cross heeft onlangs bevestigd dat er geen vierde seizoen van de serie gaat komen. Om te janken, want het is moeilijk voor te stellen dat er ooit nog een detective zal komen met zulke doeltreffende dialogen, zulk uitmuntend camerawerk, zo’n adembenemend mooie soundtrack, zulke angstaanjagende seriemoordenaars, en -bij gebrek aan een goede Nederlandse vertaling- gut wrenching-actiescènes.

Toch lijkt het na het perfecte einde van seizoen 3 gepast dat er een einde komt aan dit epos; beter dan dit wordt het niet. Het liefst had ik deze aanbeveling helemaal in hoofdletters geschreven. Luther bezorgt me nog steeds slapeloze nachten. In de eerste plaats omdat ik verliefd ben op Idris Elba, in de tweede omdat er de meest huiveringwekkende en onverwachte moorden in langskomen die je ooit op je tv-scherm gaat zien. Pikzwart.

3. The West Wing

Ja, The West Wing (1999-2006) is gedateerd. En ja, het is ook een tikje of tien te feel good naar de moderne standaard van The Wire, Breaking Bad en House of Cards. En ja – de schrijver is Aaron Sorkin, wat betekent dat alle personages permanent in geniale zinnen praten, in fast-forward tempo, zoals ook in The Social Network. ‘Dialogue for an as-yet-not-evolved species of humans – ordinary people (...) who talk perpetually with the wit and brilliance of George Bernard Shaw or Bertrand Russell.’ Dat kan irritant zijn.

Maar. The West Wing doet iets wat House of Cards en Borgen pas jaren later voor elkaar kregen: politiek interessant en amusant maken zonder (al te veel) te simplificeren. Gezondheidszorg, onderwijs, wetgevingsprocessen – het gaat een eind de diepte in. Natuurlijk deden andere series dat later mooier en beter, maar The West Wing deed het als eerste. De serie gaf mij het idee dat je over elk onderwerp, hoe ogenschijnlijk saai ook, spannend kunt schrijven, omdat overal drama in schuilgaat – het kan alleen wat moeite en tijd kosten om dat drama te herkennen. Genieten dus. Je kritiek kun je het beste bewaren voor na de laatste aflevering.

4. Derek

Overal waar ik kom deze zomer strooi ik met deze zin: ‘Ken je Derek al? Die serie moet je echt zien.’ Waarop meestal een niet-begrijpende blik volgt, gevolgd door een kreet van verwondering.

‘Derrick? Serieus?’

‘Vrees niet’, bezweer ik in zulke gesprekken haastig. Derrick mag dan een guilty pleasure zijn, de serie Derek is bepaald geen gedateerde Duitse detectiveserie. Vrijwel de hele serie speelt zich af in een verzorgingshuis dat met liefde bestierd word door Hannah, een zorgzame maar tragische vrijgezel die als een moederhen over haar oudjes waakt.

En niet alleen over hen, maar ook over haar medewerkers, het onbedoeld komische duo Doug en Derek. De één een kalend manusje van alles die de wereld mopperend van zijn cynische commentaren voorziet, de ander een verstandelijk beperkte, maar ontwapenend eerlijke lieve schat die stiekem de held van het verzorgingshuis is.

Vrijwel de hele serie speelt zich af in een verzorgingshuis dat met liefde bestierd word door Hannah, een zorgzame maar tragische vrijgezel die als een moederhen over haar oudjes waakt

In zijn van The Office bekende pseudo-documentairestijl zet Ricky Gervais de tragiek van de laatste levensfase zo treffend neer dat je geregeld met buikpijn naar de pijnlijke scènes die je voorgeschoteld krijgt zit te kijken. Maar net als het té veel begint te schrijnen, is daar de lach of de ontroering. Precies deze combinatie maakt deze serie prettig korte uitsnedes uit het leven in een verzorgingshuis zo geschikt voor de zomer; de serie is met zo veel liefde en empathie gemaakt, dat hij verwarmt en verkoelt tegelijk. (Karel Smouter)

5. The Leftovers

The Leftovers, onlangs van start gegaan op HBO, is de tv-bewerking van het gelijknamige boek van Tom Perrotta, gebaseerd op de ‘Vervoering’, een Bijbelse passage waarin twee procent van de wereldbevolking plotseling verdwijnt.

De serie volgt de achterblijvers, die het trauma allemaal op hun eigen manier verwerken. Sommigen doen het alleen, andere organiseren zich, maar de wereld is er geen gezelliger plek op geworden in dit duistere drama, dat al werd vergeleken met Twin Peaks. In mijn ogen iets gladder en minder inventief dan Lynch’ meesterwerk, maar absoluut het kijken waard. (Nina Polak)