Wat het heerlijke Overige-mapje op Facebook ons wil zeggen

Als je het mapje nog niet kent, gaat er over enkele ogenblikken een wereld voor je open.

Ben je wel op de hoogte van het bestaan, dan is het zaak het mapje zo lang mogelijk te vergeten en er hopelijk na een paar maanden opeens weer aan te denken.

Het is een schatkamer vol gemiste kansen, hopeloze versierpogingen en oude vrienden die weer contact zoeken.

Het ‘Overige’-mapje op Facebook.

Ga vooral eens naar Facebook, klik op ‘Berichten’ en zie het knopje ‘Overige’ verschijnen. Daar belanden alle berichten van mensen die wél contact met je wilden, maar níet je vrienden zijn op Facebook.

Die ene klasgenoot die na tien jaar weer contact zoekt (‘Basketbal je nog steeds zoveel?’).

Een willekeurige man, of vrouw, van welk continent dan ook, die graag - al dan niet virtueel - met je naar bed wil (‘Hi hotty’).

Die persoon met wie je had staan flirten in de kroeg, je alweer was vergeten, maar die diezelfde avond nog een berichtje stuurde (‘Morgen ontbijten?’).

Een tante die Facebook niet begrijpt (‘Zijn we nu vrienden?’).

Een uitnodiging voor het feestje waarvan je destijds al niet begreep waarom je niet tot de genodigden behoorde.

En de Viagraverkoper, die ook. Al heeft Facebook zijn berichtjes vaak al voor je gecensureerd.

Je gooit als verzender een briefje in de oceaan die ‘Overige’ heet

Het is de flessenpost van deze tijd. Je gooit als verzender een briefje in de oceaan die ‘Overige’ heet.

Er zijn in je omgeving nog steeds mensen die niet van het bestaan van het mapje weten. Die je erop kunt attenderen en ze vervolgens van de ene in de andere verbazing kunt zien vallen. Ideaal als een feestje inzakt, zoals Howard Carter vroeger Egyptische graven dolf, kun jij de Overige-mapjes van andere genodigden aan het licht brengen. En dan lachen om de viezeriken - ‘Hey schatje, helaas zie ik niet zoveel van je profiel’.

Want het is vooral leedvermaak dat het zo’n geliefd gespreksonderwerp maakt. De berichtjes die toen ze verzonden werden zo verschrikkelijk urgent leken, maar op het moment van lezen - zeg anderhalf jaar later - potsierlijk overkomen.

Tegelijkertijd spreekt er denk ik een stille wens uit.

De hele dag moeten we berichtjes wegwerken en beantwoorden. Van je normale Facebookberichten tot je e-mail, van WhatsApp tot je Taptalk-foto’s. Altijd wacht er ergens wel iemand op antwoord.

Maar dan open je het Overige-mapje en zie je die tientallen oude ongelezen berichten. Die je zonder dat je het wist hebt laten liggen en nu helemaal niets meer mee hoeft. Elk antwoord dat je wel stuurt is een meevaller voor de ontvanger. En de rest kun je met een gerust hart voor altijd onbeantwoord laten.

Een luxe die we onszelf in de normale inboxen weinig gunnen. Maar waarom eigenlijk niet? Iedereen overspoelt elkaar met berichten. Je hebt bijna een dagtaak aan het reageren. Als je daarmee stopt en alleen de berichtjes beantwoordt die je echt wil beantwoorden, beweeg je contacten er vanzelf toe gedoseerder te communiceren. En als je er dan op aangesproken wordt, kun je altijd nog zeggen dat het aantal berichten dat je ontvangt niet meer te beheersen is. Knappe jongen die zich niét in dat probleem herkent.

Dus misschien, naast al dat gelach, kan dat Overige-mapje ons ook wat leren.

Dat geen antwoord tegenwoordig ook een antwoord is.