Waarom het romantische verlangen naar ouderwetse landbouw een westers privilege is

Er is niemand die zó welbespraakt een gloeiende tirade kan afsteken, en daarmee hele denkscholen zó compleet de grond in kan boren, als de Britse columnist, activist en schrijver George Monbiot.

Zijn nieuwste slachtoffer is het boek Saying NO to a Farm-Free Future van boer en schrijver Chris Smaje, over het belang van kleinschalige landbouw. Maar in feite houdt hij een donderpreek tegen de hele gemeenschap van goed doorvoede, westerse landbouwjournalisten en -schrijvers. Onder wie ik. En George Monbiot zelf.

Monbiots punt is: wie voor ouderwetse landbouwmethodes pleit, moet met een verdomd goed verhaal komen, en met keiharde cijfers. Want wie op basis van romantiek en persoonlijke voorkeuren terug wil naar de landbouw van vroeger, pleit daarmee ook voor de lagere opbrengsten die daarbij horen. En doet dat over de rug van 735 miljoen mensen die chronisch ondervoed zijn, en maar liefst 3 miljard mensen die geen gezond dieet kunnen betalen.