Het Japanse ‘Monster’ is een sublieme film over drie perspectieven en één waarheid

Na recensies van Perfect Days en The Boy and the Heron is dit alweer mijn derde Japanse filmtip deze maand, maar misschien is dit wel mijn favoriet: Monster van de iconische regisseur Hirokazu Kore-eda (Nobody Knows, Shoplifters) en scenarist Yuji Sakamoto.

In Monster serveert Kore-eda de kijker hetzelfde verhaal vanuit verschillende perspectieven. Een gebouw staat in de fik. Een kind komt thuis van school met allerlei verwondingen. De schooldirecteur vermijdt een moeilijk gesprek met een ouder. Iedereen in deze film kijkt anders naar deze gebeurtenissen, en Kore-eda laat ons tot het allerlaatste moment gissen naar wat er écht heeft plaatsgevonden.

Ontzettend bijzonder vond ik dat ik me kon inleven in elk personage dat voorbijkwam. Dat kwam niet alleen door het sublieme acteerwerk van vrijwel de gehele cast, met twee kinderen in de hoofdrol, maar ook door hoe de film in elkaar zit. Kore-eda hakt alle perspectieven in stukjes en serveert die gedoseerd aan de kijker. Een irritant achtergrondgeluid aan het begin van de film, blijkt op het eind het geluid van een emotioneel samenkomen. Een verloren schoen in een van de openingsscènes krijgt een uur later een totaal nieuwe, hartverwarmende betekenis.

Monster laat zien hoe makkelijk, maar ook gevaarlijk het is om te vertrouwen op één perspectief, op het snelle oordeel. Deze film roept vooral op tot mildheid, en om je blik te verbreden om een ander echt te begrijpen. Dat gevoel wordt onderstreept door de ultieme slotscène, de meest ontroerende die ik dit jaar zag.

Totaal terecht dat Monster de prijs voor beste scenario op het filmfestival van Cannes won. Met de pianomuziek van wijlen Ryuichi Sakamoto als kers op de taart.