Klimaatneutrale veehouderij: kan dat wel?

Aan een hek langs een weiland, in de buurt van waar ik woon, hangt een spandoek. ‘Ons gras zuivert uw lucht’, staat erop. En daaronder: ‘20.000 kg CO2 wordt hier vastgelegd!’

Datzelfde spandoek had ik ook al eens bij een ander weiland gezien – wel toevallig dat beide precies evenveel CO2 opslaan. Hoewel, er staat niet bij over welke tijdspanne dat is. Misschien klopt het wel, dacht ik, maar duurt het bij het kleinere weiland gewoon wat langer. Want ja, CO2 opslaan doen ze, weilanden. Planten, ook gras, halen CO2 uit de lucht, en leggen dat vast in de vorm van bladeren en wortels.

Maar deze spandoeken suggereren natuurlijk meer dan dat. Ze impliceren dat de betreffende boer goed bezig is omdat het weiland CO2 opslaat, en zo bijdraagt aan de strijd tegen klimaatverandering.

Is dat terecht?

Nee, dat is het niet. En het duurt even om dat goed uit te leggen. Dat doet Corina van Middelaar, in een aflevering van de immer leerzame podcast Studio Plantaardig. Van Middelaar, universitair docent aan Wageningen University, zette samen met collega’s de opslag en uitstoot van broeikasgassen door de mondiale veeteelt op een rijtje in het wetenschappelijke tijdschrift Nature Communications.

In het kort: de dieren op een gemiddeld veebedrijf met grasland stoten véél meer broeikasgassen uit dan het grasland opneemt. CO2, maar ook lachgas en vooral methaan. Dat geldt voor gangbare boerenbedrijven, maar ook voor biologische bedrijven.

Dat betekent niet dat veeteelt per definitie onduurzaam is. Maar de vraag of zelfs de duurzaamste veeteelt wel klimaatneutraal kan zijn, is moeilijker te beantwoorden dan het lijkt. Een conclusie die je wel rustig kan trekken: klimaatneutrale veehouderij – laat staan klimaatpositieve veehouderij – is héél ver weg.