/dc-useruploads-images/94e8fd70e4114815844c8610497e093e.png)
Terwijl de wereld in brand staat, is de Nederlandse politiek vooral op zichzelf gericht. Een groot probleem, vond onze correspondent Marc Chavannes. Hij overleed op 10 januari tot ons grote verdriet, op 77-jarige leeftijd.
Dat het anders kon en moest, was het onderwerp van het nieuwe boek dat hij nog wilde schrijven – de werktitel was Politiek die werkt.
Het laatste verhaal van Marc Chavannes: een oproep tot politiek die werkt
Hoe zijn we beland in een politiek van onzekerheid en wantrouwen – en hoe komen we hieruit? Om die vraag draaide het boek waar Marc Chavannes (1946 - 2024) aan werkte. We publiceren de werkversie van de inleiding die hij hiervoor schreef, als eerbetoon aan zijn werk en als uitnodiging om zijn missie voort te zetten.
Wat volgens Marc in ieder geval niet werkt: politici die een steeds grotere muur om Nederland bouwen. Wonen, bestaanszekerheid, bestuurscultuur, klimaat, zelfs migratie: het wordt als binnenlands onderwerp behandeld. Terwijl alles het buitenland is.
Negentig procent van onze spullen komt met containers naar Nederland. Onze economie drijft deels op het werk van arbeidsmigranten. Klimaatverandering houdt niet op bij de grens. Ons publieke debat wordt meer en meer bepaald door algoritmen uit Silicon Valley. En ga zo maar door.
Blijf patronen zien
Die verwevenheid van ‘binnenland’ en ‘buitenland’ maakt 2024 een buitengewoon interessant jaar. Bijna de helft van de volwassenen wereldwijd mag in 2024 naar de stembus – van de VS tot Indonesië en van de Europese Unie tot India. Terwijl in de Verenigde Staten en de Europese Unie de westerse steun aan Oekraïne ter discussie staat, zagen populisten in Hongarije, de VS, Italië en Duitsland aan de poten van de democratie, en inspireren collega-populist Geert Wilders om datzelfde hier te doen.
En terwijl het Internationaal Gerechtshof heeft geoordeeld dat het risico van een dreigende genocide in Gaza reëel is, wordt de mogelijkheid van een verdere escalatie van het geweld in de regio met de dag groter. Met als strijdtoneel: een van ’s werelds belangrijkste handelsroutes, de Rode Zee.
Het is verleidelijk om deze gebeurtenissen in isolatie te verslaan. De opdracht die Marc Chavannes ons nalaat, is om de patronen en dwarsverbanden te blijven zien tussen wat in Nederland en daarbuiten gebeurt. Om uit te leggen hoe ‘ver weg’ impact heeft op ‘dichtbij’, en andersom. Onveiligheid aan de randen van Europa raakt onze economie. De Nederlandse steun aan Israël slaat de bodem weg onder onze diplomatieke inspanningen elders in de Arabische wereld. Het uitblijven van klimaatmaatregelen in China heeft invloed op de zeespiegelstijging aan onze kust.
Nexit? Kijk eerst naar de Brexit
Wij publiceerden de afgelopen tijd dan ook meerdere verhalen die het buitenland dichterbij halen, waaronder deze.
Collega Jelmer Mommers liet deze maand in een verhaal zien, hoezeer de Europese verkiezingen in juni de koers voor de rest van dit decennium van het hele continent kunnen bepalen. Hij sprak Europarlementariër Bas Eickhout, die bang is dat de Europese ‘Green Deal’ er heel anders uit kan zien als extreemrechtse partijen meer zetels winnen.
Europa slaapwandelt terwijl China en de VS miljarden pompen in hun groene industrie, waarschuwt Bas Eickhout
De Brexit is een voorbeeld van wat er gebeurt als een land zich lossnijdt van de rest van de wereld. Wat begon als een golf van zelfvertrouwen en optimisme, lijkt uitgemond te zijn in een zee van teleurstellingen en onvervulde verwachtingen, ziet correspondent Simon van Teutem. Laat het een les zijn voor ‘Nexiteers’.
De harde realiteit na vier jaar Brexit: alle beloftes naar de gallemiezen
Israël is een militaire supermacht, onvoorwaardelijk gesteund door wereldmacht de Verenigde Staten. Met de huidige machtsverhoudingen is er maar één groep die daadwerkelijk in zijn voortbestaan wordt bedreigd: de Palestijnen, schrijft adjunct-hoofdredacteur Rosan Smits. Daarom oordeelde het Internationaal Gerechtshof dat Israël maatregelen moet nemen om een genocide te voorkomen.
Never again: het motto dat oorlogsmisdaden moest voorkomen, dreigt ze nu te veroorzaken
Wat hebben Nederlandse boeren te maken met fosformijnen in Marokko? Alles, schrijft Thomas Oudman. De huidige industriële landbouw is afhankelijk van een essentiële bouwsteen voor kunstmest: fosfor. Dat halen we uit mijnen, waaronder in Marokko, en die raken uitgeput. Om als samenleving te overleven, moet het wereldwijde voedselsysteem op de schop.
Nog dieper in de shit: na het stikstofprobleem wacht ons ‘fosfogeddon’
Vergroot je begrip
Bij De Correspondent blijven we zoeken naar verhalen die laten zien hoe de wereld verbonden is. Daarbij zoeken we altijd naar het onderbelichte, verklarende perspectief. We voorkomen angstgedreven journalistiek door nieuwsgierig te blijven, in de hoop zo ons begrip van de wereld te vergroten – en daarmee onze maatschappelijke betrokkenheid.
Of, zoals Marc Chavannes zou zeggen: ‘Journalistiek als dienstbare oefening in burgerschap.’
Maaike Goslinga (adjunct-hoofdredacteur), Rob Wijnberg (hoofdredacteur) en Rosan Smits (adjunct-hoofdredacteur)
Dit verhaal heb je gratis gelezen, maar het maken van dit verhaal kost tijd en geld. Steun ons en maak meer verhalen mogelijk voorbij de waan van de dag.
Al vanaf het begin worden we gefinancierd door onze leden en zijn we volledig advertentievrij en onafhankelijk. We maken diepgravende, verbindende en optimistische verhalen die inzicht geven in hoe de wereld werkt. Zodat je niet alleen begrijpt wat er gebeurt, maar ook waarom het gebeurt.
Juist nu in tijden van toenemende onzekerheid en wantrouwen is er grote behoefte aan verhalen die voorbij de waan van de dag gaan. Verhalen die verdieping en verbinding brengen. Verhalen niet gericht op het sensationele, maar op het fundamentele. Dankzij onze leden kunnen wij verhalen blijven maken voor zoveel mogelijk mensen. Word ook lid!
