Jon Stewart is terug bij The Daily Show (in een tijd die nog krankzinniger is dan toen hij vertrok)

Tv-comebacks zijn lang niet altijd een succes. Vraag maar aan Matthijs van Nieuwkerk. Die was nog niet eens terug op televisie of z’n programma was alweer van de buis gehaald. Iets met een rapport Het rapport van de commissie-Van Rijn over de NPO. waarin ‘de presentator’ van DWDD – geen al te beste codenaam –  een nog grotere werkvloertiran bleek dan de Volkskrant al had opgetekend. Hier vind je het bekende artikel van de Volkskrant.

‘Verkeerde timing’ vond RTL zijn terugkeer toen opeens – dat u niet denkt dat het hier om morele bezwaren ging. Grensoverschrijdend gedrag prima, maar liever niet als het een mediahype is. RTL-directeur Peter van der Vorst zonder enig spatje ironie: ‘Dit is niet het moment voor Matthijs om terug te keren op tv.’ Benieuwd wanneer dan wel.

Bij Ajax duurt zoiets meestal vier weekjes. Bij Talpa twee.

Afijn, ik dwaal af, want het was me helemaal niet te doen om Matthijs van Nieuwkerk, maar om tv-comebacks – leuk bruggetje! Er is namelijk een tv-comeback aanstaande die ik niet onbesproken kon laten: vanaf vandaag is niemand minder dan Jon Stewart iedere maandag weer te zien als presentator van The Daily Show.

Nu heb ik mijn bewondering voor de beste man nooit onder stoelen of banken gestoken – lees mijn ode aan ‘de geestesvader van de onderzoekssatire’ uit 2015, Lees: ‘Een ode aan Jon Stewart, vader van de onderzoekssatire’ vlak voordat hij ermee ophield, er maar op na. Zelden zo veel superlatieven in één stukje gepropt en allemaal gemeend: Jon Stewart is by far de beste satiricus-, media-analist- en politiek commentator ineen van zijn generatie.

Zó goed dat hij praktisch uitvinder genoemd kan worden van het type ‘satirisch nieuwsprogramma’ zoals je dat nu overal ziet: Last Week Tonight van John Oliver, The Late Show van Stephen Colbert, De Avondshow van Arjen Lubach, Even tot hier van Niels van der Laan en Jeroen Woe – allemaal doen ze op hun eigen manier een klein beetje Jon Stewart na. En zelfs de geesteskinderen zijn al fantastisch, moet je nagaan hoe geweldig de inspirator wel niet was.

Of dat nog steeds zo is, kunnen we vanaf nu weer wekelijks aanschouwen in het programma dat hij eigenhandig tot een cultureel fenomeen maakte – The Daily Show dus. Aan voer voor satire in ieder geval geen gebrek. Toen Stewart het programma overdroeg aan Trevor Noah, was het presidentschap van Donald J. Trump nog een koortsdroom met een aura van lachwekkende onwaarschijnlijkheid. Inmiddels zijn we negen jaar verder en neemt oud-president Trump, in twee staten al van het stembiljet gegooid vanwege een poging tot een staatsgreep (!) – het waarschijnlijk opnieuw op tegen een inmiddels 81-jarige (!) Joe Biden – met stip de oudste president die de VS ooit hebben gehad (en de 86 lentes voorbij als hij een tweede termijn mag uitzitten).

I am Joe Biden and I can’t remember this message. Een nieuw rapport van het Amerikaanse ministerie van Justitie spreekt zijn zorgen uit over Bidens ‘significant beperkte’ geheugen.

Een wereld zo absurd snakt natuurlijk naar messcherpe duiding zoals we die van Jon Stewart kennen – de zelfverklaarde clown die realiteitszin brengt waar satire de werkelijkheid heeft ingehaald. Ik ben enorm benieuwd naar zijn blik op de tijdgeest van nu. Medianarratieven om belachelijk te maken in ieder geval nog steeds te over: kijk maar naar hoe de terugkeer van Jon Stewart zélf in de media voorbij komt. Als gedoemd te mislukken, als hopelijk geen totale flop, als een zorgwekkend teken aan de wand, als een terugkeer naar vergane glorie – nu ja, u heeft een beeld. Tip voor de media: misschien eerst even kijken alvorens conclusies te trekken?

Alhoewel, als dat de norm in medialand werd, had Jon Stewart geen werk meer.