In de game The Walking Dead moet je kiezen: laat je je vriendin opeten door zombies of niet?
Het klinkt misschien als een vechtspel, maar in het fenomenale, apocalyptische The Walking Dead staat het narratief voorop. Als speler krijg je de meest gruwelijke dilemma’s voorgelegd, waardoor je het spel zeer intensief beleeft. Een warme aanbeveling.
De keuze die je moet maken is gruwelijk. Je bent de elfjarige Clementine. Je zit met je vrienden Luke, Jane en Sarah vast in een woonwagen die omringd is door zombies. Ze kunnen ieder moment binnendringen. Sarah, de zwakste van het stel, is in paniek geraakt. Bevroren. Weigert te bewegen en door het dakraam te klimmen - de enige veilige optie. De tijd dringt. Blijf je op Sarah inpraten, met het risico dat je zelf wordt opgegeten? Of laat je haar achter: als voer voor de zombies?
Je moet kiezen.
(Spoiler warning:) Ik liet Sarah achter. Tijdens een tweede keer spelen, bleek dat ik Sarah uit haar catatonische toestand had kunnen halen door tóch nog even op haar in te praten en haar een pets in het gezicht te geven. We hadden het allebei kunnen redden.
Dit fragment zit in het vierde en voorlaatste deel van het tweede seizoen van The Walking Dead. De game, niet de gelijknamige tv-serie.
Overleven na de Apocalyps
In het eerste, werkelijk magistrale seizoen (2012) kwam het normale leven ten einde. We kropen in de huid van Lee, een voor moord veroordeelde dertiger die naar de gevangenis werd gebracht. De zombie-epidemie stak daar een stokje voor. Lee ontfermde zich al snel over het toen achtjarige meisje Clementine, dat haar ouders was kwijtgeraakt. Samen probeerden ze te overleven en haar ouders te vinden.
In het tweede seizoen kruipen we in de huid van Clementine. Er is drie jaar verstreken. Het land is leeggeplunderd. Zombies slepen zich voort op zoek naar eten. Soms zwalken ze in complete kuddes rond.
The Walking Dead is geen vechtgame waarin je blind op zombies moet inhakken. Het is een narratief spel, waarin het verhaal leidend is
En zij zijn niet het enige gevaar: alles wat naar orde neigt, brokkelt terstond ineen onder de druk van het overleven. Als Clementine geen zombies moet bestrijden, zijn het wel bandieten die haar het leven onmogelijk maken. Of kannibalen. Aan alles is tekort: veiligheid, eten, onderdak, menselijkheid.
The Walking Dead is geen vechtgame waarin je blind op zombies moet inhakken. Het is een narratief spel, waarin het verhaal leidend is. En jij zit voor een deel achter de knoppen en bouwt ter plekke het verhaal op, bepaalt de richting, binnen de ruime grenzen van het spel. Maak je de verkeerde keuzes, dan ga je dood of verlies je een vriend.
De tijd is je vijand. Je hebt vaak maar kort de tijd om te beslissen. Hak je een arm af om iemand te redden, of gok je erop dat je hem later kunt genezen? Twee van je vrienden lopen gevaar en je kunt maar één redden. Wie help je? Je hebt vijf seconden. Tik tik tik.
Dit spel gaat niet over rondvliegende ledematen
Ja, het is een uiterst luguber spel. Toch gaat het niet over bloed en rondvliegende ledematen, al landt er weleens een hoofd, arm, of been in je blikveld.
The Walking Dead wordt gemaakt door Telltale Games. Hun games zijn er vooral op gericht om een zo echt mogelijke visuele ervaring te scheppen. Snellere en mooiere graphics. Een betere multiplayer-ervaring. Dat soort werk.
Telltale Games concentreert zich op het verhaal. Niet voor niets wordt het bedrijf ook wel de ‘HBO van de games’ genoemd. En het spel wordt, net als bij series, in delen uitgebracht, met tussen ertussen telkens een goede cliffhanger. De narratieven zijn traag, een episode duurt zo twee uur, met ongeveer drie, vier echte actiemomenten per keer. Karakters worden uitgediept. Er is veel aandacht voor groepsdynamiek. Er wordt gekonkeld en gelogen.
Beslis maar eens of je een kind moet doden of niet. Ik heb het gedaan. En het was de juiste beslissing
Wat betreft stijl doet The Walking Dead meer aan als een rauwe tekenfilm dan als een spel. Met deze vorm creëren de makers een realistische wereld, zonder dat daar bakken software voor nodig zijn, waardoor het spel lekker soepel loopt. Het geluid is ook erg goed. De muziek sluit mooi aan bij het verhaal en de karakters worden goed geacteerd.
Doordat je zo expliciet keuzes krijgt voorgelegd, beleef je het verhaal heel intensief. Sommige dilemma’s zijn zo moeilijk, dat ze ronduit ontregelend zijn. Van enkele keuzes heb ik een flinke tijd wakker gelegen. Beslis maar eens of je een kind moet doden of niet. Ik heb het gedaan. En het was de juiste beslissing.
Het tweede seizoen loopt bijna ten einde. In september verschijnt het laatste deel, al zal er vast een nieuw seizoen volgen.
De wolf onder ons
Als je de smaak te pakken hebt, kun je ook nog The Wolf Among Us proberen, eveneens van Telltale Games. Dit spel, waarvan het laatste deel net is verschenen, deelt dezelfde wetten en logica als The Walking Dead. Je wordt telkens gedwongen moeilijke keuzes te maken.
In The Wolf Among Us kruip je in de huid van Bigby, de grote boze wolf. Bigby moet als sheriff de orde bewaren in Fable Town, een achenebbisj-buurt in New York waar allerlei fabeldieren en -mensen wonen. Ze zijn uit een soort sprookjesland verbannen. Ze leven tussen de mensen en moeten met behulp van kostbare toverspreuken een menselijke gedaante aannemen.
Het is een bonte cast, waarvan de meesten aan lagerwal zijn geraakt. Beauty (van Beauty and the Beast) klust bij aan de balie van een prostitutiemotel. Humpty and Dumpty zijn twee potige hulpjes van een grote crimineel. Trollen zuipen hun leven en lever weg in duistere kroegen.
Dan wordt er een moord gepleegd en het is aan Bigby om, met gevaar voor eigen leven, de dader te vinden.
The Wolf Among Us is mooi gemaakt en leuk om te spelen, maar maakte op mij niet zo’n indruk als The Walking Dead. De kracht daarvan is immers dat je karakters hebt waarmee je je gaat identificeren. Met fabeldieren en -mensen is dat een stuk moeilijker.
De domheid regeert
Sander SchimmelpenninckIn deze nummer-1-bestseller ontmaskert Sander Schimmelpenninck gespeelde domheid als politieke strategie.
