Wie denkt mét gevoel, leert uiteindelijk het best
Wie diep nadenkt, vertelt complexe, emotionele verhalen aan zichzelf, zegt neurowetenschapper Mary Helen Immordino-Yang. In deze twee colleges legt ze uit waarom betekenisvol leren niet zonder emoties kan – en hoe je dat terugziet in de hersenen.
Al een tijdje ben ik gefascineerd door ‘affective neuroscience’. Neurowetenschappers die zich daarmee bezighouden, onderzoeken onder andere hoe emoties en kennisverwerving met elkaar verweven zijn.
In een experiment kregen proefpersonen documentaires te zien die emoties opriepen, bijvoorbeeld over het leven van vrouwen- en kinderrechtenactivist Malala Yousafzai. Vervolgens werden de proefpersonen onder een fMRI-scanner gelegd, kregen ze nog eens korte clips te zien uit die documentaires en werd hun gevraagd erop te reflecteren.
Naarmate ze langer onder de scanner lagen, veranderden hun opmerkingen steeds meer van aard. In het begin reageerden ze nog op het hier-en-nu van de documentaire, op Malala zelf: ‘Wat zielig voor haar!’, ‘Wat erg!’ Kregen ze langer de tijd om te reflecteren, dan gingen proefpersonen dingen zeggen als: ‘Dus meisjes mogen niet overal ter wereld naar school? Dat vind ik verschrikkelijk!’, en: ‘Wat dapper van Malala, zo zou ik ook wel willen zijn.’ Kortom: gevoelens van bewondering, eerbied of liefde, die niet gebonden zijn aan het hier-en-nu, maar aan abstractere ideeën.
‘Diep nadenken is in wezen complexe, emotionele verhalen aan jezelf vertellen’, zegt Immordino-Yang. Zulke gevoelens zijn ook ontzettend belangrijk om te leren. Ze zouden bijvoorbeeld een betere voorspeller zijn van een gezonde groei van de hersenen dan IQ of sociaal-economische status. ‘Betekenisvol leren verschuift de focus van docenten en leerlingen van emoties over resultaten naar emoties over ideeën.’
Razend interessant.
Komende week interview ik Mary Helen Immordino-Yang over wat het onderwijs kan leren van affective neuroscience. Immordino-Yang werkt als hoogleraar aan de USC Rossier School of Education, en is de auteur van Emotions, Learning and the Brain: Exploring the Educational Implications of Affective Neuroscience (2015).
Afgelopen week keek ik ter voorbereiding alvast twee colleges van haar, en ik kan je ze van harte aanbevelen.
In dit eerste college geeft Immordino-Yang meer voorbeelden van het verschil tussen hier-en-nu-emoties en abstractere gevoelens, en laat ze zien welke delen van onze hersenen daarbij in actie komen.
In dit tweede college gaat ze daar dieper op in. Ook bespreekt ze aan de hand van de theorie een aantal voorbeelden uit de klas – en dat maakte het voor mij heel inzichtelijk.
Zit je na het kijken van de colleges met vragen die ik aan Immordino-Yang zou moeten stellen? Laat het weten in de bijdragen!
De domheid regeert
Sander SchimmelpenninckIn deze nummer-1-bestseller ontmaskert Sander Schimmelpenninck gespeelde domheid als politieke strategie.
