Deze film laat zien hoe jonge krakers dromen van een andere stad

Vimeo plaatst cookies bij het bekijken van deze video Vimeo

In oktober 2021 kraakte een groep jonge Amsterdammers een verlaten hotel in het centrum van de stad. In de weken daarna werd ‘Hotel Mokum’ hun thuis: een plek voor filmvertoningen, concerten en verjaardagsfeestjes. Én voor dromen over een stad die niet wordt geregeerd door de hoge huizenprijzen.

Die dromen, dat is waar het in de documentaire Hotel Mokum om gaat. De film is gemaakt door Yannesh Meijman (1995), die deel uitmaakte van de groep. Hij en zijn vrienden zijn volwassen geworden in een tijd waarin de huizenprijzen razendsnel stegen, vastgoedbeleggers geld verdienden aan luxeappartementen en woningen via Airbnb massaal werden verhuurd aan toeristen. Ze mochten blij zijn als ze überhaupt een plekje in de stad kregen, laat staan dat ze iets te zeggen hadden over wát voor plek dat was.

Eindeloos duivenpoep wegkrabben

Tegen die omstandigheden komen ze in verzet door te kraken, een vorm van protest die sinds 2010 verboden is^* en sindsdien in rap tempo afnam, maar die door de hevigheid van de wooncrisis weer terug van weggeweest is. ‘Wij hebben óók het recht hier te zijn’, willen de krakers zeggen. Zij willen een plek creëren waar het niet gaat om geld verdienen. Maar waar ze kunnen wonen, kunst kunnen maken, oude vrienden ontmoeten en nieuwe maken.

Zoals Meijman en scriptschrijver Mathilde Médard het in de voice-over verwoorden: ‘Het voelt nu alsof ik iets te zeggen heb. Dat ik iets te bieden heb. Dat er ademruimte is.’

Aan de hand van Instagramfilmpjes en een fictief (want achteraf geschreven) dagboek is te zien hoe de de krakers eindeloos duivenpoep wegkrabben. Ze richten een bar in, een bibliotheek en atelierruimtes. Installeren een wc. Wat aanvankelijk alleen protest was, slaat om in verantwoordelijkheid voor het beheer van het pand. ‘Eindelijk beginnen we te snappen dat we kunnen blijven.’

Hotel Mokum is weg, maar de dromen blijven

Kraken is geen blijvende oplossing voor de wooncrisis. Dat blijkt wel als de gemeente Amsterdam Hotel Mokum na zes weken toch ontruimt.^* Aandoenlijk is de teleurstelling van de krakers, die niet kunnen bevatten dat alles wat ze met zoveel liefde hebben opgebouwd in één klap is verdwenen. ‘Het is als je eerste verkering’, zegt iemand. ‘Je bent nog nooit gedumpt.’

Maar ook al is Hotel Mokum weg – de dromen over een stad die wél voor iedereen is, blijven. Die zijn niet zomaar uit te roeien. Dat maakt Meijman mooi duidelijk met experimentele beelden van een leegstaand, ondergronds speelparadijs. De ballen uit het ballenbad rollen over de vloer en – op andere plekken in de film – over straat, de trap af. Ze zijn kleurrijk en met veel.

Zij laten zien: de dromen over een andere stad zijn niet beperkt tot degenen die het lef en de mogelijkheden hebben om een pand te kraken. Die kan iedereen hebben. Overal.