Autocorrect, de functie die ervoor zorgt dat, wanneer je met dikke zweetvingers op het minuscule toetsenbord van je smartphone tikt, verkeerd gespelde woorden automatisch worden verbeterd, is een grote bron van ergernis

(Tekstverwerkingsprogramma’s hebben de toepassing ook – daar is het ooit mee begonnen.) Natuurlijk, Autocorrect zit er wel eens naast – met soms hilarische gevolgen, zoals websites als Damn You Autocorrect laten zien. Maar over het algemeen werkt de toepassing wonderbaarlijk goed, en stelt ze ons in staat om in drukke metro’s, of al fietsend, of in beschonken toestand redelijk foutloze berichten te versturen.

De Amerikaanse schrijver Gideon Lewis-Kraus ging voor Wired op zoek naar de geschiedenis van Autocorrect. Hij interviewde onder meer Dean Hachamovitch van Microsoft, die het patent ervoor op zijn naam heeft staan, en sprak ook andere ontwikkelaars die de eerste versies van Autocorrect, toen nog een toepassing binnen Word, opstelden.

(Fascinerend feitje: een belangrijke rol in de ontwikkeling van Autocorrect werd gespeeld door een man die Bill Vignola heette, en wiens achternaam, steeds wanneer hij die in Microsoft Word intikte, automatisch veranderde in ‘Vaginal.’ Door zijn klacht en die van anderen, waaronder Goldman Sachs – de naam van de bank veranderde in Word steevast in ‘Goddamn Sachs’ – kwam er een lijst met ‘vulgaire’ woorden waarvan Autocorrect moest doen alsof ze niet bestonden.)

Naast de historie van de toepassing – die begint met Microsoftmedewerkers die twintig jaar geleden handmatig woordenlijsten opstelden, en die voorlopig eindigt bij de statistische analyses die nu worden losgelaten op de ‘petabytes of public words’ die wij met z’n allen produceren, buigt Lewis-Kraus zich over de vraag waarom we, ondanks het feit dat Autocorrect zo verbazingwekkend goed werkt, ons toch zo ergeren wanneer het een keer mis gaat.

Hij formuleert een interessante theorie: namelijk, dat we zo geneigd zijn om betekenis en orde te zien in ogenschijnlijke willekeur en chaos, dat we vrezen dat ook de fouten van Autocorrect stiekem iets over onze intenties zeggen. Alsof het een Freudiaanse verspreking is, in plaats van een computerfout, wanneer onze telefoons ‘pregnant’ schrijven terwijl we ‘pringles’ bedoelen. ‘t Is speculatief natuurlijk, maar er zit iets in - en het fenomeen is hoe dan ook veelzeggend over onze ambivalentie tegenover technologie.

Het verhaal is een mooi staaltje techniekgeschiedenis en -filosofie, verpakt in een vlot geschreven reportage. Lezen dus!