We staan in een hard werkende klas in Nepal

Plotseling klinkt een harde bel - ding ding ding ding - gevolgd door een explosie van gegiechel uit de klas. Maar geluid van de bel zwelt aan, en houdt aan, en de leraar kijkt boos de klas in. En dus gehoorzamen de kinderen: ze kruipen een voor een onder tafel. Handen over het hoofd, vlechten op de grond. Ze wachten tot de nepaardbeving voorbij is.

Fotograaf Pieter van den Boogert en ik zijn bij een aardbevingsoefening op de Jana Udaya school in Lalitpur, Nepal. Dit gebied, dat vlak tegen de hoofdstad Kathmandu aanligt, is een van de onveiligste gebieden op aarde als het gaat om aardbevingen. De gevolgen van een grote aardschok - die hier vroeg of laat gaat plaatsvinden - zijn bijna niet te overzien. De gebouwen zijn slecht gebouwd, staan dicht op elkaar, en zijn overbevolkt.

Hoe kun je de impact van zo’n aardbeving verminderen in een land als Nepal, dat nog volop armoede kent? Mensen hebben wel wat anders aan hun hoofd dan een eventuele aardbeving.

Oefeningen op school blijkt in elk geval één uitkomst. Want wat de kinderen leren - drop, cover and hold - nemen ze ook mee naar huis, en dus de gemeenschappen in.

De komende dagen kijken we hier in de Kathmanduvallei hoe overheden, hulporganisaties en gemeenschappen de risico’s van hun omgeving proberen te verminderen. Als jullie nog vragen hebben die we hier zeker moeten stellen, laat dat dan vooral weten!