Beste lezer, ik wandel het bos in (om een boek te schrijven)
Een jaar geleden schreef ik hier een verhaal over een verwilderd natuurgebied bij Rotterdam dat moet wijken voor een autobrug. Het werd de aftrap voor een serie verhalen over mens en natuur. Ondertussen ging dat natuurgebied niet uit mijn hoofd, al was het maar omdat ik er vrijwel dagelijks in rondstruin.
Voor de een is het een hondenuitlaatstrook, voor de ander niets minder dan de Amazone. Voor mij staat dat lapje groen in de bocht van de rivier voor al het waardevolle dat zo weerloos lijkt.
Het verlangen groeide om een wereldreis te maken door deze postzegel en daar een boek over te schrijven. Een beetje zoals een van mijn literaire helden Annie Dillard dat deed, over het bos in de Amerikaanse staat Virginia waar ze woonde. Ze ging ‘haar buurt verkennen’. Dat resulteerde in het onvolprezen en subliem vertaalde Pelgrim langs Tinker Creek.*
Zo’n pelgrimsreis in je eigen achtertuin vraagt om onderdompeling en overgave, en misschien ook wel een beetje verwildering. Het gaat in mijn ogen in elk geval niet goed samen met de verhalen die ik het afgelopen jaar voor dit platform schreef. Daarom heb ik besloten die pen neer te leggen. En wandel ik zo het bos in.
Nu ja, de helderste dingen in het leven kun je vaak het slechtst uitleggen. Maar voor ik tussen de takken verdwijn, nog dit: veel dank voor de gulle aandacht die ik hier kreeg van zowel lezers als redactie. We’ll meet again.