Hoe de makers van South Park een vervallen restaurant uit het slop trokken – met humor en heel veel geld

Een grotere tegenstelling met Noma of De Librije is haast ondenkbaar, maar mijn eerste memorabele restaurantervaring was in het Tilburgse all-you-can-eat-etablissement Etenstijd.

Zelden kwam het gezegde ‘als een kind in een snoepwinkel’ zo tot leven als daar: oneindige rijen met koud en warm buffet, een Febo-luik met snacks, een chocoladefontein en zelfs een ijssalon met uitbater. Als kind was het de eerste en laatste keer dat ik op een plek kwam waar je zonder gêne een frikandel kon dippen in slagroom, en winegums op je sushi kon plakken. Helaas had deze gastronomische blasfemie niet het eeuwige leven: in 2017 brandde Etenstijd af.^*

Meteen dacht ik aan die Brabantse bulkhal toen ik de documentaire ¡Casa Bonita Mi Amor! keek. Toegegeven: gasten in het Mexicaanse restaurant Casa Bonita, geopend in 1974 in de Amerikaanse staat Colorado, mochten niet onbeperkt opscheppen. Maar hun avondje uit was, nog veel meer dan Etenstijd, een ervaring: duikers die van watervallen sprongen, acteurs die tussen de tafels door een epische achtervolging tussen sheriff en schurk naspeelden, en een gigantisch speelcomplex van grotten, animatronics en poppentheater dat zich dwars door het gebouw vertakte.

Trey Parker en Matt Stone, bedenkers van de satirische animatieserie South Park, kwamen er als kleine kereltjes ook graag over de vloer. Dus toen Casa Bonita in 2021 failliet ging, als gevolg van de coronapandemie en teruglopende bezoekersaantallen, won de impuls het van de ratio: het duo nam het pand over voor 3,1 miljoen dollar. Met een paar miljoen extra en een fris likje verf voor de pastelroze klokkentoren boven de ingang dachten de heren de tent wel naar de 21ste eeuw te kunnen trekken.

Het liep anders – wat Parker en Stone hadden kunnen weten als ze zich enigszins hadden ingelezen in megaprojecten.^* De ventilatieschachten zaten zo vol met stof dat een blauwe vinvis binnen een minuut COPD zou hebben opgelopen; stroomkabels liepen rakelings langs het zwembad waar de eerdergenoemde duikers jarenlang doorheen hadden bewogen. Het restauratiebudget liep uiteindelijk op tot 40 miljoen dollar, al is dat minder problematisch voor beide portemonnees dan de film doet vermoeden (gezamenlijk vermogen: 1,3 miljard dollar).^*

Niet alle ruwe randen van Parker en Stones eetgelegenheid komen aan bod – na de heropening ontstond onvrede over lage lonen^* en onveilige werksituaties.^* Desondanks vertelt de docu een aanstekelijk verhaal over twee vijftigers die een fantasiewereld opnieuw tot leven wekken, om zich weer even 5 jaar oud te wanen in een hervormd pseudoparadijs.