‘Mandy is er al. Ze kent een jongen die 18-plus bandjes kan regelen.’

‘Mandy is een slet. Maar wel handig ja.’

Voor het festival komt de pendelbus, en voor de pendelbus komt de trein. In die trein, op de derde trede van de trap richting het toilet, zit een duo dat voor het eerst naar Lowlands gaat, getuige de aankondiging van een van de meisjes. ‘Ik heb mijn verrotte oude mobiel meegenomen, maar als ik nu kon Instagrammen zou ik zeggen: ‘On our way to hashtag: LL14, hashtag: first time, hashtag: fuck yeah.’

Het duo is mager, met een mond vol beugel. De makkelijkste manier om de meisjes uit elkaar te houden is door te kijken naar de verschillende kleuren beugelelastiekjes die achterin hun mond staan gespannen. De ene heeft ze groen, de ander heeft ze roze.

‘Toen probeerde ze te hurken, maar ze gleed weg, en toen voel viel ze met haar blote alles in de kots’

‘Ben jij niet nerveus?’ De roze elastiekjes bewegen.

‘Nee.’

‘Je ziet er ook niet nerveus uit.’

‘Ik heb alleen geen zin in die dixi’s.’

‘Oh-me-god ik hoorde van een meisje dat ging plassen in een dixi, en er was gekotst in die dixi, dus toen probeerde ze te hurken, maar ze gleed weg, en toen voel viel ze met haar blote alles in de kots.’

‘Oh-me-god.’

‘Hashtag: kutleven.’

Het valt me op dat de meisjes, afgezien van elk een heuptasje, geen bagage bij zich hebben. Ik kijk rond en zie een man in een poncho op een klapstoeltje naast de treindeur zitten, een backpack tussen de knieën, een backpack op de stoel naast hem. Het meisje dat niet nerveus is draait haar hoofd, maar niet ver genoeg om de man daadwerkelijk aan te kunnen kijken. Ze lacht haar groene elastiekjes bloot en kirt: ‘Mis je me al, pa?’ Pa lacht, mompelt, en knijpt intussen zo hard in het handvat van de tas dat zijn knokkels wit worden.

‘Waarom lach je?’ De roze elastiekjes praten.

‘Weet ik veel, jij lachte.’

‘Misschien ben je toch wel een beetje nerveus.’

Het meisje leunt naar haar vriendin toen en mompelt: ‘Jordi komt ook.’

‘Echt?! Maar je mocht toch niet...’

Groene elastiekjes knikt subtiel richting haar vader. ‘Hij weet het niet. Sst.’

Pa heeft het onmogelijk kunnen horen, en dat is maar goed ook. Tijdens de gesprekken van zijn dochter en haar vriendin over dixi’s, tenten en sletten heeft hij al zijn vingernagels al afgebeten. Hij begint nu aan het vel eromheen.

De trein heeft ons zover mogelijk richting Lowlands gebracht, en bij het uitstappen lopen de meisjes en ik samen richting pendelbus. Vader kust zijn dochter op het voorhoofd. ‘Doe je echt voorzichtig?’ Ze kust haar vader terug, twee keer op zijn wangen en een keer op zijn mond. ‘Ja pap, beloofd.’

In de pendelbus gaan de meisjes achter me zitten.

‘Ik heb zo’n zin om Jordi te zien. Heb ik niks tussen mijn tanden?’

Oh my God. Nee er zit niks.’

‘Mandy’s vader had gezegd dat ze extra goed moest oppassen met jongens. Wat een zeikerd hè? Gelukkig maar dat mijn vader niet zo bezorgd is.’

Hashtag: gelukkig maar.