In deze game moet je een gezin bij elkaar houden en dat is spannender dan je denkt

Ik ben een gezegend mens. Ik heb een fijn gezin. Mijn kinderen zijn gezond, lief en ontwikkelen zich goed. Ik heb een lieve vrouw van wie ik zielsveel hou. Ik heb een heerlijke baan die veel van me vraagt, maar waar ik ook veel voldoening uit haal. Geldzorgen zijn afwezig. Ik ben gezond, al zou ik wat meer willen sporten.

Toch voelt dit geluk soms als een fragiel evenwicht. Tijd is altijd een vijand. Het valt niet mee om rekening te houden met ieders taken, eisen, verantwoordelijkheden, noden, wensen, dromen en ambities. En net als je denkt dat je een goed evenwicht hebt bereikt, komt het leven even de boel verstoren. Kinderen die je wakker houden. Deadlines die een muur optrekken tussen jou en je gezin. Ziekte en erger.

Je zou niet verwachten dat deze dagelijkse worsteling een goed thema zou kunnen zijn voor een game. Maar The Novelist is er wonderwel goed in geslaagd om deze dimensies van het gezinsleven, de rijkdom en de grenzen, voelbaar te maken.

Kan iemand zijn dromen najagen en verbonden blijven met degene die hij liefheeft?

De vader voelt een enorme druk

The Novelist is gemaakt door onafhankelijk game-ontwikkelaar Kent Hudson. We volgen Dan, een beginnend schrijver die worstelt met zijn tweede boek. Zijn eerste werk is redelijk goed ontvangen en dit boek zou zijn doorbraak als schrijver kunnen betekenen. Om de ideale schrijfcondities te creëren, besluiten hij en zijn vrouw Linda om zich met hun enige zoon Tommy drie maanden af te zonderen in een huis aan de Pacifische kust in de Verenigde Staten.

De speler moet onzichtbaar blijven, opdat Dan, Linda en Tommy niet bang worden

Niet alleen Dan worstelt. Zoon Tommy (vijf jaar oud) zit niet lekker in zijn vel. Hij wordt op school gepest en hoewel hij slim is, heeft hij moeite met lezen. Linda is ook onrustig. Toen Tommy werd geboren, zette zij haar carrière als kunstschilder op pauze. Maar het schilderen lonkt weer.

Het huis waar ze een nieuw evenwicht hopen te vinden, is ook bijzonder. Er is een ‘aanwezigheid’ - de speler - die het gezin in alles volgt. Wat die aanwezigheid precies is, de vorm waarin die zich manifesteert, is ook deel van het verhaal en heeft te maken met het verleden van het huis en haar bewoners. De speler moet onzichtbaar blijven, opdat Dan, Linda en Tommy niet bang worden. Als speler blijf je verborgen door je via de lampen te verplaatsen. Ik weet het, dit klinkt vaag, maar het is een heel slimme vondst. Het geeft het spel extra diepte (want wat ben je als speler eigenlijk?) en zorgt voor een heel soepele en natuurlijke speelervaring.

Kruip in andermans herinneringen

Het spel bestaat uit drie delen die elk een maand in het huis bestrijken. Je moet op zoek gaan naar aanwijzingen waar Dan, Linda en Tommy mee bezig zijn, waar ze naar verlangen. Je kunt in hun herinneringen grasduinen en persoonlijke brieven lezen. Verstopt in een lamp kun je ze observeren, door hun spullen graaien en tekeningen van Tommy bekijken.

Als je weet wat iedereen wenst, moet je een compromis zien te vinden, want iedereen wil iets anders. Je kunt ervoor kiezen Dan een paar avonden te laten doorwerken aan zijn manuscript, maar daarmee verbreekt hij wel een belofte aan Tommy en Linda. Je kunt met die keuze wegkomen, maar je zal het ook een keer moeten goedmaken. Of niet. Die keuze is aan jou. Het verhaal verandert met je mee.

De eerste impuls is om telkens tegemoet te komen aan de wensen van Tommy. Immers: kinderen eerst. Toch is dat geen goed idee, en daarin toont het spel een volwassen geest. Wat goed is voor het kind, is niet per se goed voor de ouders.

Ik vind het verbazingwekkend hoe verslavend het spel is, aangezien grote drama’s ontbreken. Je moet eigenlijk heel alledaagse keuzes maken, maar juist in die alledaagsheid, in het kleine gebaar, de kleine opoffering voor elkaar, schuilt de kracht. En de tragedie.

Uiteindelijk heb ik de game in twee avonden uitgespeeld. Het liet mij in ieder geval nadenken over alle kleine en grote keuzes die ik dagelijks maak, hoe ik met mijn geliefde en met mijn kinderen omga.

En ja, daar zit een paradox in: zo gezellig was ik niet, weggedoken achter mijn laptop met een koptelefoon op mijn hoofd. Maar dit spel liet mij wel weer even waarderen wat ik heb. En die laptop kan ook wel een avondje uit.

Youtube plaatst cookies bij het bekijken van deze video Bekijk video op Youtube