Tijdens de Bossche kermis fungeert de glazen pui van de Hema naast de markt als spiegel. In die spiegel zie je de Break Dance: een schuin aflopende schijf die als een dolle in het rond draait, met draaiende bakjes aan stalen armen erop, die ook als een dolle in het rond draaien.

Zit je in de attractie, dan dienen de vier rode letters op de gevel van het warenhuis als oriëntatiepunt. Een verzekering dat je nog steeds in Den Bosch bent, in een kermiskarretje, achter een veiligheidsbeugel; iets wat je door het eindeloze draaien en heen-en-weer schudden in een zee van regenbooglicht soms geneigd bent te vergeten.

De Break Dance vormt, naast mijn lievelingsattractie, ook elk jaar het toneel van een opmerkelijke paringsdans. Beschikbare jongetjes en meisjes laten zich zo ongeïnteresseerd mogelijk doldraaien in de karretjes, om indruk te maken op de beschikbare jongetjes en meisjes naast de attractie. Die staan op hun beurt, behangen met hun mooiste nektasje respectievelijk besmeurd met hun mooiste lipgloss, zo ongeïnteresseerd mogelijk tegen de reling van de Break Dance te leunen. Rondgang onder mijn vrienden en kennissen wijst uit: hangen bij de Break Dance is een overgangsritueel voor bijna elke Bossche jongere.

Vorig jaar zag ik een jongen in een bodywarmer met bontkraag een frietje speciaal eten in de Break Dance

De truc van de paringsdans is om - ondanks het driedubbele draaien, de rookmachines, de stroboscoop, de roze, groene, paarse en blauwe flits- en knipperlichten, de dreunende muziek en de man in het kassahok die af en toe buitenproportioneel hard ‘á-á-ttentióóón’ roept - tijdens het drie minuten durende ritje zo nonchalant mogelijk in je karretje te blijven staan. Staan, inderdaad, want zítten in de Break Dance is voor kinderen en voor mensen die al verkering hebben.

Blijven staan in de attractie is al moeilijk genoeg: je moet je buikspieren aanspannen en je voeten hard naar beneden drukken op de grondplaat om niet per ongeluk op je kont terecht te komen. Je armen zo wijd mogelijk, zodat je enige houvast kan vinden bij de beugels aan de zijkanten van het karretje. De meeste jongens en meisjes geven zich bij het omroepen van het laatste - extreem snelle - rondje uiteindelijk toch over, en glippen dan even met hun billen achter de beugel.

Toch zijn er elk jaar een paar pauwen bij die zich nog meer willen doen gelden, door extra nonchalant te zijn. Vorig jaar zag ik een jongen in bodywarmer met bontkraag een frietje speciaal eten in de Break Dance. Gelukkig werd dat vlak voor we gingen draaien van hem afgepakt. Dit jaar zie ik een jongen typen op zijn telefoon, terwijl de bakjes al dreigend beginnen te keren. Hij is van top tot teen gekleed in Gucci-ruitjes. Wanneer de karretjes sneller beginnen te draaien, zie ik alleen nog streepjes met een hoofd erboven.

Elke keer dat zijn karretje langssjeest kijkt hij even richting de reling waarachter ik sta. Niet naar mij - ik heb het talent nooit bezeten om me nonchalant te gedragen terwijl er kermisbakjes met een noodgang langs mijn gezicht scheren - maar naar het poppige meisje naast me.

Ze lijken een match. Haar Gucci-tasje past bij haar Gucci-schoenen, die passen bij zijn Gucci-petje, dat hij zo hoog op zijn hoofd heeft gezet dat ik me afvraag hoe het in vredesnaam blijft zitten. De Gucci-pet past bij zijn Gucci-nektasje, dat past bij zijn Gucci-riem, die hard nodig is omdat zijn Armani-broek anders van zijn uitstekende heupbotten zou glijden.

Gucci blijft staan tijdens het deinende begin van het ritje. Tijdens de aanval van de rookmachine met de stroboscoop halverwege het ritje. Tijdens het meedogenloze allerlaatste rondje, waarin zelfs de rode letters H-E-M-A voor niemand in de attractie meer te zien zijn. Het meisje naast me lijkt onder de indruk, soms vergeet ze ongeïnteresseerd te zijn en giechelt ze. Het ritje is afgelopen en nog voor de metalen plaat helemaal tot stilstand is gekomen heeft Gucci me opzij geduwd zodat hij met het popje kan praten.

Het meisje glimlacht, schudt haar hoofd, haakt haar arm in die van een vriendin en loopt een eind door langs de reling om met een andere jongen te gaan praten. Gucci rochelt, trekt het lusje achter op zijn pet nog wat strakker; die lijkt nu enkel zijn kruin nog te raken. Hij kijkt van een afstandje in de Hemaspiegel, trekt zijn broek een stukje op en loopt richting kassahok voor nog een handvol Break Dance-tickets. Nieuwe ritten, nieuwe kansen.

Met Theo en 20.000 andere fanaten vissen kijken op de grootste koi-beurs ter wereld Voor mijn nieuwe rubriek De Hobbyist volg ik mensen die in hun vrije tijd vol overgave bijzondere, vreemde, fascinerende dingen ondernemen. Deze keer ga ik op pad met Theo van Bladel, visfanaat en voorzitter van de Nederlandse koikarpervereniging. Zijn liefde voor de vissen is grenzeloos. En daar staat hij lang niet alleen in. Lees hier de eerste aflevering van De Hobbyist