Rapper, acteur, activist, en mijn grote held krijgt regelmatig de vraag: ‘Yo Mos, what’s gettin’ ready to happen with hiphop?’

Zijn antwoord:

‘Whatever’s happening with us.People talk about hiphop like it’s some giantLiving in the hillsideComing down to visit the town’s people.We are hiphop.You, me, everybody.So the next time you ask yourself where hiphop is going,Ask yourself: where am I going?How am I doing?And you’ll get a clear idea.’

Vervang ‘hiphop’ in al deze zinnen door ‘de maatschappij’, en je hebt mijn visie en werkwijze voor De Correspondent gevangen. Wij zijn de maatschappij, het is geen ongrijpbare macht die achter onze rug om bepaalt hoe de dingen (zouden moeten) zijn. Laten we dus blijven kijken naar wat individuen beweegt, in plaats van op afstand te oordelen over de groep waartoe zij zouden behoren.

Het afgelopen jaar heb ik geprobeerd inzicht te krijgen in de situatie van mensen waar altijd over, maar niet mee gepraat wordt. Zo heb ik al mogen schrijven over dokters en hun redenen om kinderen de diagnose adhd te geven. Over stadsnomaden wier dorp bruut werd ontruimd door de gemeente. Over kermismensen die de spaarpotten van hun kinderen moeten plunderen om te kunnen eten in de winter. Over de dubbele moraal die bestaat ten opzichte van pedoseksuele mannen tegenover pedoseksuele vrouwen. Over mensen die organen weggeven aan vreemden, zonder daar iets voor terug te verwachten. Over tientallen mensen die ik niet ken, maar wel ontmoet heb.

Het komende jaar wil ik blijven rellen. Lak blijven hebben aan alle journalistieke regels die het vertellen van mooie, belangrijke verhalen in de weg staan. Ik wil in het bijzonder de term ‘urgentie’ blijven negeren, en de vraag: ‘waarom moet dit nú verteld worden?’ Want hoe kun je timing stellen boven inhoud als je probeert te begrijpen wat er om ons heen gebeurt?

Immers: heeft een kind dat tussen de junks in de daklozenopvang leeft er boodschap aan dat er een nieuw rapport over hem is geschreven?

Of helpt het de man die wordt verkracht door zijn vrouw als hij zijn verhaal pas mag doen wanneer een vooraanstaand professor toevallig iets zegt over mannenmisbruik?

Rel mee, blijf lid.

Vimeo
Blijf je ons steunen? Wil je ook het komende jaar een verdere ontwikkeling van De Correspondent mogelijk maken? Verleng dan je lidmaatschap met een jaar voor maar 60 euro! Klik hier om te verlengen, bijna 10.000 leden-van-het-eerste-uur gingen je al voor

Enkele van mijn stukken van het afgelopen jaar:

Met papa en mama in de daklozenopvang Drieduizend kinderen in Nederland zijn op dit moment dakloos. Een derde meer dan in 2009. Hoe is het om de opvang je thuis te moeten noemen? Lees hier mijn reportage terug Zijn dit gewoon drukke kinderen? Of ADHD’ers? ADHD: een gevoeliger onderwerp is bijna niet denkbaar. ‘Vroeger was je gewoon druk, nu ben je direct ziek,’ is een veelgehoord sentiment. Maar hoe denken de mensen die ADHD diagnosticeren er eigenlijk over? Lees hier mijn reportage terug Hier, mijn nier Ze bestaan: mensen die bij leven een nier weggeven zonder te weten aan wie. Sterker nog, nergens in Europa komt deze zogenoemde Samaritaanse donatie vaker voor dan in Nederland. Wat beweegt deze barmhartige medemens? Lees hier mijn reportage terug In het leven van de kermismens is het zelden feest Achter de vrolijke lichtjes schuilt een zwaar bestaan: het gaat slecht met de kermis. Zo slecht dat Jan van de frietkraam de spaarrekeningen van zijn kinderen moest leegtrekken. Met de nog somberdere vooruitzichten staat de kermismens voor twee uitdagingen: het redden van zijn bedrijf en het voortzetten van zijn tradities. Hoe is het zover gekomen? Lees hier mijn reportage terug De maatschappij, niets voor mij Op een grasveldje in Amsterdam, naast de snelweg A5, wonen sinds drie jaar stadsnomaden in caravans, tenten en zelfgebouwde hutten. Sommigen uit noodzaak, anderen uit vrije wil. Maar de gemeente wil het veld gebruiken als akkerbouwgrond en eist in een rechtszaak dat de nomaden vertrekken. Een verslag in woord en beeld. Lees hier mijn reportage terug