Zesmaal was ik als journalist in Iran. Het meest indringend was mijn bezoek in juni 2009, toen de regering-Ahmadinejad en zijn ordetroepen het grootschalige protest tegen de verkiezingsuitslag hardhandig neersloeg.
Na de verkiezing van zijn opvolger, de gematigde Hassan Rouhani, leek alles anders te gaan worden. Zoals zo vaak in die regio, pakte de werkelijkheid grimmiger uit. Zo zit journalist Jason Rezaian - ten tijde van de Groene Revolutie in 2009 voor iedere Iranvolger een onmisbare bron en tegenwoordig werkzaam voor The Washington Post - al ruim vijftig dagen vast. Samen met zijn vrouw, die eveneens als journalist werkzaam is.
Nu alle aandacht naar de buurlanden gaat, raakt Iran ietwat op de achtergrond. Maar dit verhaal laat zien dat met het presidentschap van Rouhani de interne strijd in het land tussen conservatieven en - ietwat - gematigden nog altijd in volle gang is.
Intussen publiceerde The Guardian deze week schitterende beelden uit Irans jaren zestig. Ze dienen als een welkome geheugensteun: zoals het is, hoeft het niet altijd te blijven. Want zoals het is, was het ooit helemaal niet.
