Thuis ben je waar het geweld een spel is

Als ik in Nederland ben, ontmoet ik op zondagavond mijn ex-vriendin. We eten wat – meestal in het Italiaanse restaurant van het Hilton Hotel – en drinken een paar glazen wijn en limoncello. Zij begint met prosecco, ik met witte wijn.

Vroeger dronk ik sneller dan zij, maar tegenwoordig is het omgekeerd. Tegen de tijd dat we het restaurant verlaten, zijn we lichtelijk aangeschoten.

Onze gesprekken zijn gemoedelijk. Zij kent veel mensen uit mijn leven, ik ken veel mensen uit haar leven. Conversatie voeren in praktijk komt veelal neer op beschaafd roddelen. Ook praten we over mijn moeder. Die ligt in het ziekenhuis, dus daar is veel over te zeggen. Vroeger was mijn ex geïrriteerd dat mijn moeder zo vaak belde, maar nu mijn moeder in het ziekenhuis ligt kan ze niet bellen want ze wil geen telefoon naast haar bed.

In het restaurant van het Hilton hebben we onze vaste tafel; de obers kennen ons. Het is een prettige tafel.

Je kunt trouwen voor twee maanden. Langer hoeft een huwelijk misschien niet te duren

Soms leg ik tijdens het eten vriendschappelijk of teder een hand op de schouder van mijn ex. In de regel blijft zij slapen. Dit kan natuurlijk niet eeuwig zo doorgaan, vindt zij, en daarom hebben we gezegd dat we dit tot 1 november doen. Daarna wordt alles anders. Een tijdelijk huwelijk, dat komt bij de sjiieten ook voor. Je kunt trouwen voor twee maanden. Langer hoeft een huwelijk misschien niet te duren.

Iemand zei dat mijn ex haar aan Fellini deed denken. Ik weet niet waarom precies. Voor zover Fellini gaat over het onvermogen om op te groeien, is dat misschien accuraat. Dat onvermogen is natuurlijk ook het mijne. Overigens heb ik verleden zomer een film van Fellini in het Amsterdamse filmmuseum Eye gezien waarbij ik in slaap viel. Ik weet niet meer welke.

Op een zondagavond begonnen we na het eten in het restaurant van het Hilton te vechten. De aanleiding is me ontgaan. Ik had een kamer geboekt in het Hilton. In de lift begon het vechten. Gelukkig stapten er geen andere mensen in.

Mijn lagere school bevindt zich naast het Hilton.

Op de kamer ging het vechten door. ‘Je knijpt,’ zei ze. Als je aan het vechten bent, heb je niet altijd de volledige controle over je eigen krachten. Vroeger, toen ik met mijn zus vocht ging ik soms ook te ver.

Twee dag later stuurde mijn ex me een foto van haar bovenarm. Een enorme blauwe plek. Dat was uiteraard niet de bedoeling, ik bood mijn excuses aan.

‘Knijpen is meer iets voor meisjes,’ schreef ze terug.

Ik bood weer mijn excuses aan.

Thuis ben je waar het geweld een spel is.