Deze pornoactrice zet haar okselhaar in voor het feminisme

‘Ik geef nu moedwillig mijn lichaam en mijn gezicht weg aan het internet. Voor altijd.’ Met dat besef zette de toen negentienjarige Rosie vorig jaar voor het eerst haar webcam aan. ‘Maar ik kan het ook weer relativeren: uiteindelijk ben ik één druppel in een hele oceaan vol internetsletten.’

Met haar studie aan de kunstacademie is ze al een tijdje gestopt wanneer Rosie zich inschrijft op een webcamsite. Ze kan geen baan vinden, ze heeft geld nodig, en op die site betalen mensen zeventig cent per minuut om naar haar te kijken terwijl ze praat, stript, en masturbeert. Nerveus was ze nooit, zelfs die eerste keer niet. ‘Ik ben vrij met mijn lichaam en vrij met seks. Dus waarom zou ik?’

Van de zeventig cent die door de kijkers wordt betaald krijgt zij er twintig. De rest gaat naar de beheerder van de website, dus ze probeert zoveel mogelijk mannen tegelijk, zo lang mogelijk te amuseren. ‘Ik chatte met tig mannen tegelijk. Niet alleen over wat ze met me wilden doen; ook over filosofie, over wetenschap. Natuurlijk zijn er mannen bij die daar geen zin in hebben, die meteen tieten willen zien. Maar goed, die klikten dan snel genoeg door naar het volgende meisje.’

Afspreken gaat te ver

De gesprekken die ze voerde gingen altijd alleen per chat. ‘Ze mogen van mij alles zien, maar ik wil hen niet zien en vooral niet horen. Ze hebben wel de mogelijkheid om hun webcam ook aan te zetten, maar dat was me vaak te intiem.’ Gelukkig had Rosie een knopje waarmee ze de schermen waarop haar publiek verscheen op zwart kon zetten, zonder dat zij dat merkten. ‘Als er dan een vadsige oude man zat te rukken zei ik gewoon: ‘Ja lekker, fantastisch schat.’ Klik.

Werken voor een website waarop vrouwen een rating van één tot en met vijf sterren krijgen, dat kon ik niet meer goedpraten voor mezelf

Na een paar maanden stopte Rosie met webcammen. ‘Het geld was prima, maar ik voelde me een product. Ik beschouw mezelf als vrij radicaal feministisch: vrouwen zouden precies dezelfde seksuele vrijheid moeten kunnen ervaren als mannen. Dat strookt prima met het werk dat ik nu doe: ik doe met mijn lichaam wat ik wil, voor wie ik wil, en wanneer ik wil. Maar om dat te doen voor een website waarop vrouwen een rating van één tot en met vijf sterren krijgen, dat kon ik niet meer goedpraten voor mezelf.’

Veel mannen vroegen Rosie om met ze af te spreken, maar dat deed ze zelfs bij haar leuke klanten niet. ‘Er zaten soms mooie mannen bij hoor, waarvan je denkt: je bent jong, je hebt een goede baan, what the fuck doe jij hier eigenlijk? Maar afspreken gaat me te ver. Ik snap hoe vreemd dit gaat klinken, maar ik zou nooit kunnen daten met een man of vrouw die betaalt voor webcammeisjes. Die op zo’n manier bezig is met seks.’

Geen barbies die door twintig piemels in hun gezicht worden geslagen

Kort nadat ze haar webcam had opgeborgen, nam Rosie de plaats in van een vriendin die een pornofilm op zou nemen voor een populaire website met ‘naturelle’ vrouwen. Volgens Rosie ‘vrouwen zonder ballonborsten, getrimde schaamlippen en gebleekte anussen. Geen barbies die door twintig piemels in hun gezicht worden geslagen.’

Elk model begint bij die website met een privéshoot. Eerst trek je je kleren uit en ga je voor de camera staan. Dan doe je een shot waarbij je je vagina laat zien, en zo gaat het steeds verder. Als je in de smaak valt bij de producers mag je daarna ook films gaan opnemen. Voor vingeren voor de camera krijg je 200 euro. Voor duo-vingeren, twee meisjes die op een stoel naast elkaar masturberen, krijg je 350 euro. Voor seks stond voorheen 720 euro, maar onlangs is die prijs verlaagd naar 600 euro. Rosie: ‘Ik ben gewoon direct slachtoffer van The Pirate Bay. Alles wordt gratis gedownload; de producers verdienen er steeds minder aan en ik dus ook.’

Nadat ik een film had opgenomen die best populair werd ben ik een paar keer herkend op straat

Dergelijke downloadsites hebben nog een ander nadeel: ze zorgen ervoor dat Rosie ver buiten de betaalmuren van de site bekeken wordt. ‘Nadat ik een film had opgenomen die best populair werd, ben ik een paar keer herkend op straat, dat vond ik nog wel grappig. Toen dacht ik steeds: ‘jij bent ook gek, dat je op straat iemand gaat aanspreken op wie je je hebt afgetrokken.’ Maar toen ik werd herkend in mijn eigen studentenhuis werd het al iets minder grappig. Helemaal vervelend werd het toen ik een keer een berichtje kreeg op Facebook dat begon met: ‘Hey, we zaten bij elkaar op de middelbare school en ik zag je op die-en-die site...’

Seksuele bevrijding

Toch wil Rosie nog wel even door in de porno. Hoe meer shoots ze doet, hoe meer ze namelijk het idee krijgt dat ze wezenlijk kan bijdragen aan de seksuele bevrijding van andere vrouwen. ‘Ik scheer mezelf bijvoorbeeld niet. Dat begon ooit uit luiheid, maar toen ik merkte wat voor walging mijn beharing bij sommige mensen opriep, werd het een principe-ding. Ik weiger me te scheren onder druk van een bepaald schoonheidsideaal. Nu ik films maak, sta ik regelmatig trots in beeld met al mijn schaamhaar en al mijn okselhaar om uit te dragen dat elke vrouw eruit mag zien zoals zij wil, en kan genieten van wie en wat ze maar wil. Dat is toch een coole baan?’

Rosie is biseksueel, maar seks met mannen heeft ze nooit voor haar werk. Het bedrijf waar ze nu voor werkt eist, wederom in het kader van ‘naturel,’ dat een man die voorkomt in de film, in het echt ook het vriendje is van de vrouw die meespeelt. ‘Op zich een vet idee, want dat is realistisch, maar ik vroeg ze: wat nou als je elke week een ander vriendje hebt? Of meerdere vriendjes tegelijk? Of een vriend én een vriendin? Mag je die dan ook meenemen? Nou, dat vonden ze geen goed plan. Ze proberen dus heteroseksuele monogame langetermijnrelaties te promoten en dat is voor veel mensen helemaal niet aan de orde. Te conservatief en niet oké.’

Schaamhaar wordt voorgetrokken

Onder het mom van ‘we bieden normale vrouwen aan’ stellen ze nogal wat eisen aan de actrice

Rosie maakt nog steeds films voor het bedrijf, maar solliciteert intussen verder naar banen als actrice bij andere pornosites. Dat doet ze uitsluitend bij ‘feministische’ pornosites; sites waarbij geen eisen worden gesteld aan hoe de vrouwen eruitzien, sites waarop de seks ongescript is en waar het genot van de vrouw voorop wordt gesteld. Rosie: ‘Waar ik nu werk gaan ze relatief goed met vrouwen om, maar het woord ‘relatief’ betekent al dat er sprake is van een compromis. Ook hier hebben de mensen hogerop pretenties die ik niet goed trek. Onder het mom van ‘we bieden normale vrouwen aan’ stellen ze nogal wat eisen aan de actrices: je mag geen tatoeages hebben, je mag je haren niet verven, ze trekken vrouwen met schaamhaar voor als ze een model voor een film nodig hebben. Maar vrouwen hebben soms schaamhaar, en soms niet. Vrouwen hebben soms tatoeages, en soms niet. Toen ik mijn haren zwart had geverfd was de wereld te klein. Maar verbieden is wat mij betreft net zo nep als verplicht stellen.’

Ze snapt dat het misschien tegenstrijdig klinkt, een feministische pornoactrice. Maar voor Rosie is het logisch: porno biedt een mooi podium dat veel mannen bereikt, om haar feministische idealen over te brengen. In de porno kan ze haar opvattingen over vrouwbeeld en seksuele bevrijding letterlijk in de praktijk brengen. ‘Ik zit soms ook weleens te mijmeren, zo van: zag ik er maar uit zoals die vrouwen in de blaadjes... Maar dan wint de ratio het gelukkig en besef ik: nee, elke vrouw moet eruitzien zoals zij zelf wil. En wat is er beter dan porno om te laten zien wat voor mannen en vrouwen er allemaal zijn?’

Iets met houtbewerking

Omdat ze nog talloze andere interesses heeft, lijkt het Rosie niet realistisch dat ze voor altijd in de porno blijft werken. Wat ze hierna wil gaan doen weet ze nog niet precies. ‘Politieke filosofie studeren. Of genderstudies. Of iets met houtbewerking. En ik ben nogal genaaid met dat nieuwe leenstelsel, dus ik zal hoe dan ook eerst meer geld bij elkaar moeten schrapen om terug naar school te kunnen gaan.’

600 euro is alles wat Rosie, hoe populair de film ook wordt, aan haar shoot zal gaan verdienen. Royalty’s bestaan niet

Vorige week verdiende Rosie 600 euro met een girl-on-girl-film. Ze laat het standaardcontract zien dat ze voorafgaand aan elke shoot moet tekenen. In dat contract doet het productiebedrijf veelvuldig afstand van welke verantwoordelijkheid of aansprakelijkheid dan ook en maakt het een aantal keer duidelijk Rosie op geen enkele manier vast in dienst hebben of zullen gaan nemen.

Het te betalen bedrag staat groot op het contract, en dat is gelijk alles wat Rosie, hoe populair de film ook wordt, aan haar shoot zal gaan verdienen. Royalty’s bestaan niet. Een paar pagina’s verderop heeft ze opgeschreven wie er in geval van nood tijdens de opnames gebeld kan worden. In het eerste vakje heeft ze met pen geschreven: ‘Dani. Lover.’ In het tweede hokje: een mobiel nummer en de tekst ‘mother.’

Rosie: ‘Mijn moeder weet dat ik soort van model ben, maar hoe het precies zit heb ik nooit verteld.’ Ze grijnst. ‘Duimen dus dat er nooit iets gaat gebeuren tijdens zo’n shoot. De rest van de familie weet van niks. Het is niet dat het conservatieve mensen zijn voor wie ik het koste wat kost moet verbergen, maar het is wel een beetje moeilijk. Toch zal ik binnenkort open kaart moeten spelen; die auto die ik laatst gekocht heb, hoe ga ik die anders verklaren?’

In verband met de privacy van de geïnterviewde is haar naam gefingeerd.