Maak kennis met correspondent Klein Amerika Arjen van Veelen

Aan nieuws over de Verenigde Staten geen gebrek. Integendeel. Als president Obama een speech houdt, is dat hier op het journaal. Als Apple een nieuwe telefoon presenteert ook. En als er een storm woedt al evenzeer.

Amerika is niet bepaald, wat je noemt, een onderbelicht land. Sterker nog, zelf heb ik ooit geschreven dat het een overbelicht land is, waar we te vaak een voorbeeld aan nemen.

En toch zijn we heel blij met onze nieuwe correspondent Klein Amerika. Zijn naam: Arjen van Veelen (1980). Zijn missie: over het Amerika schrijven dat we niet zo goed kennen van tv. In zijn stukken geen New York, Apple of Hillary, zo formuleert Arjen het in zijn introstuk op De Correspondent.

En als Arjen iets schrijft, dan weet je één ding zeker: dat wordt een prachtig stuk. Sommigen van hem zullen hem wellicht kennen als essayist van nrc.next, of - recenter - als prominent columnist van NRC Handelsblad, om de dag in een wisselcolumn met Margriet Oostveen. Of van een van zijn essaybundels: Over Rusteloosheid (2010) en En hier een plaatje van een kat (2013). In 2009 won hij de Jan Hanlo-prijs voor beste kleine essay.

Dit jaar verhuisde hij naar het heartland van de VS. Naar St. Louis, Missiouri om precies te zijn. En daar viel hij onmiddellijk van de ene verbazing in de andere. Dacht hij voor aankomst zijn nieuwe thuisland op z’n minst een beetje te kennen, eenmaal daar wist hij: ik ben een complete "ondeskundige". Genoeg om zich het komende jaar over te verbazen dus, in wat Arjen "de microkosmos" van het grotere Amerika noemt.

Dat leidde al eens tot een schitterend foto-essay op De Correspondent, getiteld Welkom in Piketty City, over de onwaarschijnlijk grote kloof in zijn nieuwe thuisstad tussen arme en rijk, en vooral: tussen zwart en blank. Het bleek een profetisch stuk, want slechts enkele weken later braken in diezelfde stad rassenrellen uit die het wereldnieuws haalden.

Die foto-essays gaat hij nu vaker voor ons maken, 1 keer per maand in het groot en 1 keer per maand in het klein. In een stijl zoals alleen hij die beheerst: doordrenkt van oprechte verwondering en met een haarscherp oog voor het hoogst bijzondere achter het doodnormale. Iets wat hij vermoedelijk te danken heeft aan zijn opleiding als classicus, vermengd met een fascinatie voor het hypermoderne.

Ik zou dan ook van harte willen aanbevelen: volg hem niet alleen in zijn tuin, maar ook op Twitter.