Afgelopen dinsdag stemden alle partijen van de Tweede Kamer in met een wetsvoorstel dat ervoor moet zorgen dat de positie van ouders van kinderen in de kinderopvang wordt versterkt. Waarom moest die wet er komen? Omdat iedereen er in de kamer van overtuigd is dat als je ouders meer zeggenschap geeft over de kwaliteit en de prijs van de kinderopvang, de pedagogische kwaliteit er vanzelf beter op wordt. Ouders willen immers het beste voor hun kind, nietwaar?
Zo werkt het helaas niet.
Dat blijkt uit een onderzoeksrapport dat in 2010 werd uitgebracht in opdracht van het CMK-fonds voor de kinderopvang en werd ondertekend door onder anderen Janneke Plantenga, hoogleraar economie aan de Universiteit Utrecht. In dit rapport stellen de makers heel duidelijk dat de kwaliteit van de kinderopvang, in tegenstelling tot wat iedereen altijd veronderstelt, niet beter wordt als je ouders meer zeggenschap geeft:
‘De ouders beoordelen de kinderopvang op precies die criteria die ook ten grondslag liggen aan overheidsbeleid, namelijk de betekenis van kinderopvang voor arbeidsmarktparticipatie. Een dergelijke pragmatische blik wordt nog versterkt door het feit dat de pedagogische kwaliteit voor ouders ook niet eenvoudig te beoordelen is. Het is derhalve dus niet verwonderlijk dat de ouder zich vooral richt op beschikbaarheid, de reistijd, de flexibiliteit en de prijs. Dat pedagogen twijfels uiten over de kwaliteit lijkt in dat verband minder een rol te spelen. Het lijkt dan ook niet waarschijnlijk dat de discrepantie tussen tevreden ouders en ontevreden pedagogen zal worden opgelost door het versterken van de ‘voice’ van ouders.’
De conclusie: ‘Voor de Nederlandse praktijk betekent dit dat we niet te veel moeten verwachten van de ouder als kwaliteitsbewaker.’
In 2006 concludeerde OESO al bijna hetzelfde hetzelfde. Hoeveel rapporten zijn er nog nodig voor de pedagogische kwaliteit nou eens echt wordt aangepakt?
/dc-useruploads-images/3f25b53818b9431290054629644c71f5.png)