De NS en het jaarlijkse zuchtnieuws

Het is een van de standaardvragen die ik stel tijdens mijn praatjes over wat er allemaal mis is met het nieuws: wie is de eerste journalist die eens uitzoekt wat er gebéúrt bij de NS als de treinen in de herfst weer vastlopen in plaats van het standaardriedeltje van klagende reizigers af te steken? Vandaag kwam het antwoord.

nrc.next wijdt vandaag de hele krant aan de fraaie en minder fraaie kanten van het treinreizen in Nederland. Een van de verhalen is een mooie reportage van Freek Schravesande - vorig jaar winnaar van de De Tegel voor journalistiek talent - over de vraag: wat gebeurt er nu eigenlijk achter de schermen bij de NS als het weer herfst wordt?

Een voor de hand liggende vraag, maar toch eentje die niet zo vaak wordt gesteld. Niet zo vaak tenminste als het jaarlijkse ritueel van gestrande reizigers die hun beklag doen over het Hollandse spoor. Noem het maar Zuchtjournalistiek: berichtgeving bestaande uit zuchtende mensen, uitsluitend bedoeld om lekker mee te zuchten.

De reportage geeft een mooi inkijkje in hoe onvoorstelbaar complex het spoorsysteem is - alleen al met een sein kunnen ontelbaar veel dingen misgaan. Of zoals onderhoudsmonteur Marco de Groot zegt: ‘Alles kan kapot.’ Niet dat er niks mis zou zijn met de NS, maar het is een welkom tegenwicht tegen de jaarlijkse berichtenstroom over *zucht* bladeren op de rails en *zucht* kapotte wissels.

(NB: een oplettende twitteraar attendeerde mij erop dat Nu.nl ook al eens zo’n stuk publiceerde, niet in reportagevorm maar als vraag-antwoord. Ik voeg deze voor de volledigheid ook toe.)