Dit spel is een nachtmerrie waaruit je maar niet ontwaakt
Neverending Nightmares is een beklemmend horrorspel over waanzin en hopeloosheid. Het is aan jou om een uitweg te zoeken. Als die er tenminste is. Maar toch: een aanbeveling.
Het begint al slecht. Een bang meisje staat voor je. Ze huivert. Haar ogen zijn groot. Dan komen er twee streepjes bloed uit haar mondhoeken. Je kijkt naar beneden en ziet het bloed door haar nachtjapon komen, een wond, een mes en jouw hand. In haar linkerhand klemt ze een speelgoedbeer vast.
Je schrikt op. Het was een nachtmerrie. Of toch niet?
Je hebt geen idee wat je moet doen. Er is iets aan de hand. Iets met een klein meisje en een donker verleden. Is ze dood? Heb jij haar gedood? Wat is jullie relatie? Of ben jij dood?
Met stilzitten kom je niet verder. Je loopt door een huis, een oude villa. Alles is zwart-wit, getekend met een dunne pen lijkt het wel. Overal zijn schaduwen vanwaaruit gevaar kan loeren. De vloeren kraken. Deuren piepen. Onheilspellende muziek houdt je scherp.
Maar het zijn niet de donkere hoeken van het huis die je moet vrezen, maar je eigen duistere gedachten. Je blijft maar in een nachtmerrie zitten, zoals in de film Inception, een droom in een droom in een droom.
Het vorige maand uitgekomen Neverending Nightmares is een minimalistisch, maar knap gemaakt spel. Een horrorspel, waar veel bloed vloeit, kannibalen rondlopen en monsters met babyhoofden je het leven zuur maken. Toch is het vooral de machteloosheid van je personage die het spel zo spannend maakt. De gameplay is namelijk minimaal. Je kunt lopen, deuren openen en slechts een klein aantal voorwerpen gebruiken. Als de kannibalen, monsters of poppen zich tegen je keren, kun je alleen maar hard proberen weg te rennen, je verstoppen of je laten verschalken in de hoop dat je wakker wordt.
Lopend door het huis, kom je erachter dat het meisje je zusje is. Ook wordt duidelijk dat je psychische problemen hebt. Soms ontwaak je uit je nachtmerrie veilig thuis in bed (althans, veilig voor zolang het duurt). Soms word je wakker in een cel van een psychiatrisch ziekenhuis, waar het bloed van de muren druipt en meisjes aan vleeshaken hangen. En soms ontwaak je in een wereld waar normaal en gek in elkaar overlopen.
Knap is ook dat het verhaal niet vaststaat als je eraan begint. Het spel kent drie alternatieve eindes. Eén is happy, broer en zus worden herenigd, de nachtmerrie lijkt voorbij. Twee eindes zijn ronduit bloederig en naar.
Uiting van een stoornis
Het spel is ontworpen door de independent game-ontwikkelaar Matt Gilgenbach, die uit eigen ervaring putte. Gilgenbach worstelt al zijn hele leven met een obsessief-compulsieve stoornis en wordt geregeld geplaagd door zware depressies. Hij wilde onder meer de hopeloosheid overbrengen die deze mentale problemen met zich meebrengen. Daarin is hij zeer goed geslaagd. Na een uur spelen wil je gewoon dat het stopt. Dat de hoofdpersoon, Thomas, wakker wordt.
Je moet echter verder en nog een hoop pijn doorstaan (je eigen zus probeert je te vermoorden, om maar iets te noemen). Neverending Nightmares dient, volgens Gilgenbach, als steun voor al die mensen die met mentale problemen kampen, al zou ik het spel niet aanraden aan iemand die erg met zichzelf worstelt.
Echt heel eng of gruwelijk wordt het spel nergens. De stijl is daarvoor te stripachtig en de monsters te karikaturaal. Maar spelend in het donker, met het geluid hard op de koptelefoon, heeft Neverending Nightmares me wel twee uur zeer alert gehouden. En het spel spookte nog enkele dagen door mijn hoofd. Wat dat betreft is de maker ruimschoots in zijn opzet geslaagd.
De domheid regeert
Sander SchimmelpenninckIn deze nummer-1-bestseller ontmaskert Sander Schimmelpenninck gespeelde domheid als politieke strategie.
